โลกที่อยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้า
๑).
ดูเหมือนว่า
ท่านกับข้าพเจ้ามีความเหมือน
สัมผัสทุกสิ่งอย่างอย่างรางเลือน
ไร้เพื่อนไร้ใคร-ไร้มิตร
ภายในกรอบแคบแคบ-เราแอบตน
ต่างคนโบกปูนก่ออิฐ
ล้อมบ้านกั้นทางขวางทิศ
เก็บตัวอยู่มิดชิดฃ-ชีวิตเรา
ดูเหมือนว่า
ดวงตาอ้างว้างเราว่างเปล่า
เสียงผิวปากเรียกนกให้ผกเงา
ส่อชัดความเศร้าของเงาตา
ท่านกับข้าพเจ้าปิดบ้านตน
ปล่อยถนนม้วนฝุ่นจนมุ่นฝ้า
กลิ่นแล้งเรื้อรังยังค้างคา
กระจกหนาหน้าต่างปิดตาย
๒).
ความฝันเราเลือนรางและจางเจือ
หายใจเพื่อบางอย่างอย่าร้างหาย
เราฟังเสียงสะเก็ดของเม็ดทราย
แตกทำลายเนื้อเม็ดเป็นเกล็ดน้อย
มุมห้อง-ข้าพเจ้านั่งเก้าอี้
ควันบุหรี่นั้นลอยอยู่อ้อยสร้อย
ฝาผนังเปล่าว่าง-ร้างรอย
รูปเด็กเกี่ยวก้อยปลดทิ้ง
ทุกทุกลมหายใจภายในบ้าน
วันเคลื่อนเดือนคลานอย่างอ้อยอิ่ง
จนเหมือนโลกที่ตามความเป็นจริง
นั้นหยุดนิ่งสงบ-และจบลง
ภาพใครต่อใครได้เลือนราง
เค้าหน้าต่างต่างเริ่มเลอะหลง
ความสามารถจดจำเกินเจาะจง
และคงสูญหายอีกไม่นาน
กับหนังสือกรอบเข้มเล่มเก่า
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เราอ่าน
คลุมเครือยิ่งนักว่าดักดาน
หรือแตกฉานเปรื่องปราดฉลาดล้ำ
ข้าพเจ้าทอดถอนลมหายใจ
หลายปีผ่านไปที่ไห้ร่ำ
กับการนับแต่ละเม็ดประคำ
เวียนวนบ่นพร่ำนับนานปี
๓).
ความฝันเราเจือจางและรางเลือน
คล้ายเหมือนเราหลับอยู่กับที่
มิพลิกฟื้นตื่นตาแม้นาที
มิรับรู้การไหลรี่ของเวลา
ข้าพเจ้าทั้งเหงาทั้งเศร้าโศก
อยู่ในโลกแปลกแยกอย่างแปลกหน้า
ลมหอบทรายสาดซัดเหนือหลังคา
ก็ดวงตาเบิกกว้าง-มิวางใจ
ทั้งทั้งที่ท่านเหงาท่านเศร้าโศก
ยังแยกตัวจากโลกมาห่มไห้
แล้วดวงตาชำรุด-ก็จุดไฟ
เผาไหม้ทุกสิ่งสรรพเกินดับทัน
มีเพียงความมุ่งมาดอาฆาตแค้น
สุมแน่นในอก-สะทกสั่น
ขณะท่านทำลายล้างแหละช่างมัน
ขณะนั้นดิ่งดำเกินสำนึก
เปลวไฟดวงใจท่านไหม้มอด
วายวอดเกินกู้ความรู้สึก
ขณะข้าพเจ้าป่วยไข้-หายใจลึก
ภาพศึกในบ้านของท่านชัด !
๔).
เสียงโทรศัพท์-กี่ปีแล้ว ?
คล้ายแว่วเสียงกรีดอยู่หลัดหลัด
หลังคาเรียบลาดทรายสาดซัด
ข้าพเจ้าพลัดภวังค์ใดทั้งปวง
พบว่า
น้ำตาไร้เหตุผลยังหล่นร่วง
และในความเงียบเหงาอันเปล่ากลวง
กลับเสียงหน่วงหนักรัวในหัวใจ
พบว่า
หยาดน้ำตาทุกหน่วยล้วนป่วยไข้
โลกที่สร้างส่วนตัวล้อมรั้วไว้
ลอยเลื่อนเคลื่อนไหวอยู่ดายเดียว
เสียงทรายแตกเม็ดเป็นเกล็ดเล็ก
ริมเหล็กดัดซีดและบิดเบี้ยว
ฝุ่นฝ้านอกหน้าต่าง-ทางเทียว
ถูกเคี่ยวโดยแดดที่แผดร้อน
เสียงตะโกนของท่านยังเอ็ดอึง
คำซึ่งเกลียดชังก็ถั่งก้อน
หลังคาพุโผงไหม้ด้วยไฟฟอน
กำลังกร่อนเป็นผงร่วงลงมา
ท่านเปิดประตูผาง !!-ออกข้างนอก
ตะคอกตะโกนก่นดั่งคนบ้า
โลกจ้องท่านเคียดขึ้ง-ท่านขมึงตา
การทายท้า อาฆาต ความมาดร้าย !!
๕).
ภาพฝันข้าพเจ้าสิ้นเค้าโครง
ไฟทุกข์ลุกโพลงโชนฉาย
การแตกเศษสะเก็ดของเม็ดทราย
ทำลายความเชื่อมั่นในทันที
หนังสือเก่าขอบกระ-เม็ดประคำ
ตอบคำถามมวลมิถ้วนถี่
น้ำตา-ความป่วยไข้หลายหลายปี
โลกที่เงียบเหงาที่ร้าวราน
ข้าพเจ้าสิ้นสุดความอดทน
ภาพโลกหม่นหมองมัว-ภาพตัวบ้าน
เงานกผกรูปมาวูบลาน
แหละท่าน-เรียกข้าพเจ้าเปิดประตู !!
๖).
ดั่งว่า
โลกที่อยู่เบื้องหน้าจ้องตาอยู่
สัมผัสความชิงชังที่พรั่งพรู
อณูความเครียดความเกลียดชัง
โลกที่อยู่เบื้องหน้าข้าพเจ้า
ตวาดเสียงเร้ากระเส่าคลั่ง
ข้าพเจ้าจ้องนิ่ง-อย่างจริงจัง
แล้วสั่งตนลง-ทำสงคราม !!
Relate topics
มัช (Not Member)