M-e-e P-e-d

แหลกร่วงแล้วเอยหัวใจ

แหลกร้าวกราวไหลแล้วนั่น

ปล่อยเถิดกองพื้นท่วมคืนวัน

ปล่อยมันผันผ่านล่วงวันคืน

ให้ลมพัดขัดเงาจนวาวงาม

ให้แดดลามเลียจนมันมนลื่น

แหละน้ำค้างอาบชุ่มจนนุ่มพื้น

จนแสงขื่นขับช่วงแข่งดวงดาว

ปล่อยมันอยู่อย่างนี้เถิดที่รัก........

ในปลักในตม--ในลมหนาว

เผื่อว่าวันหนึ่งเมื่อถึงคราว

มันจะพราวพรายเศษเป็นเพชรแท้

เผื่อคนจรสักคนจะด้นมา

เห็นค่าเศษธาตุ--ซากแร่

เก็บสะเก็ดเปลือกโลกที่โศกแร

ก่อนแปรเป็นปิ่นไว้เสียบมวย

แหลกร้าวไปแล้วหัวใจ

แหลกไหลหนาวเหน็บเจ็บป่วย

รอแสงขื่นพรายรุ้งขึ้นพลุ่งพวย

เป็นธาตุสวยเม็ดงาม--อยู่ตามดิน.....