M-e-e P-e-d

กิ่งกมล

๑).

ตรงเส้นที่แยกฟ้าออกจากโลก

ลมโยกเมฆขาวจนกราวฟ่อน

เป็นเส้นเรียบราบระนาบนอน

ตัดซ้อนกลมกลืนเป็นผืนเดียว

บรรจบเส้นแบ่งรุ้งแวงพาด

เลียดดาดพรายคลื่น - ฟ้าผืนเขียว

ปีกบางกางผกเจ้านกเปรียว

โฉบเลี้ยวเฉี่ยวเวียนเฉวียนเรือ


๒).

กิ่งกมล-

มีเหตุผลใดหรือที่ควรเชื่อ?

โมกหอมกิ่งสานไขว้ก้านเครือ

สวยขาวพราวเพรื่อเต็มเนื้อตา

พร้อมบุหรี่มวนแรกในชีวิต

ฉันปลิดโมกโยนไปโพ้นหล้า

เพียงลมแรงเพียงวูบเพียงวูบมา

เพียงพริบตาเพียงพริบเพียงพริบเดียว

วัยเช่นนั้นหรือ? -  กิ่งกมล

เหตุผลใดเล่าให้ยึดเหนี่ยว?

พร้อมกับเหล้าแก้วแรกที่ซดเพียว

แรงเอี้ยวเหวี่ยงโยกของโลกกลม

ฉันล่องลอยเหมือนโมกที่ล่องลอย

จนดอกน้อยผล็อยโพลนในโคลนหล่ม

กลีบขาวหม่นช้ำสีดำอม

นอนซมไข้พิษสิบสิบปี

ฉันดื่มเหล้า - ทอดตามองฟ้ากว้าง

รางรางม่านฝันควันบุหรี่

ความเชื่อในเรี่ยวแรงที่ฉันมี

จนบัดนี้ถูกผิด? - ฉันไม่รู้!


๓).

ยังเป็นไดอารี่ที่ค้างส่ง

และยังคงเปิดอ่านนานนานอยู่

เด็กหนุ่มเขียนบันทึก - เธอนึกดู

น่ารักน่าเอ็นดูสักเพียงไร?

มีคำอยู่หนึ่งคำเขียนซ้ำซาก

เหงาจนยิ้มมุมปาก - อยากร้องไห้

บางหน้าเขียนค้าง - ปล่อยว่างไว้

กลับเล่าเรื่องราวได้มากมายนัก

ว่า-

วันนั้นฟ้าเมฆโชน - มีฝนหนัก

ทั้งลั่นแลบแปลบย้ายเป็นสายยัก

ผ่ากิ่งโมกหักลงเป็นชิ้น!

ฉันเก็บเศษดอกโมกมาแนบทรวง

ร้องไห้หนักหน่วงในแหลกวิ่น

ไม่ฟังใดไม่รู้ไม่ได้ยิน

สูญสิ้นความเชื่อใดต่อไปแล้ว!

เหมือนดอกโมกที่โยนไปโพ้นฟ้า

และวูบมาของวูบลมวูบแผ่ว

ฉันเคลื่อนที่ชีวิตไร้ทิศแนว

เกร่แกร่วแล้วแต่จะแร่ไป

ปกไดอารี่สีฟ้า - กิ่งกมล

เถ้าบุหรี่สีหม่นฉันหล่นใส่

อ่านบันทึกให้ตัวเองฟังอย่างตั้งใจ

และรูขอบกรอบไหม้ให้รำลึก


๔).

ฉันเหนื่อย -

ดอกโมกเปื่อยยุ่ยโพลนในโคลนปึก

วันคืนนานยาวอันร้าวลึก

ยังผ่านดึกผ่านเช้าอีกยาวนาน

เธอลูกกี่คนแล้ว? - กิ่งกมล

ผ่านพ้นมาอย่างไรหนอวัยหวาน?

สายฝน  ขนนก  ดอกโมกบาน

ลำธาร  สายรุ้ง  และพรุ่งนี้

ตอบฉันหน่อยสิ - กิ่งกมล

โมกต้นหนึ่งงอกจนดอกคลี่

การเพิ่มรอยรอบวงของวงปี

มันควรมีความเชื่อความเชื่อใด?

พร้อมกับบาดแผลแรกในชีวิต

ถูกผิดไม่รู้ - แต่ร้องไห้

ฉันดื่มเหล้า - ทอดตามองฟ้าไกล

นั่นนกขาวไรไรสุดสายตา


๕).

ตรงเส้นที่แยกฟ้าออกจากโลก

อาจโมกร่วงกลบนิ่งซบหล้า

ตรงที่แวงตัดรุ้งสุดคุ้งฟ้า

ในองศาพอดีของชีวิต

ฉันโล้ลอยเหมือนเรือที่โล้ลอย

นกขาวน้อยร่อนนำ - ฉันตามติด

ความเชื่อใดไม่รู้นำสู่ทิศ

เพื่อปะต่อปะติดเศษโลกจากโมกนั้น!

๑๗  มิถุน  ๒๕๔๘