แรมนราฯ
แรมนราฯ
๑).
ฟ้าดำด้วยดึกอันลึกลับ
มืดจับแผ่นฟ้าแล้วทาทั่ว
โลกตกอยู่ในความเงียบอันน่ากลัว
หมองหมองมัวมัวอยู่ทึมทึม
เหมือนเธอตื่นในวันคืนฝันร้าย
ที่ความตายยิ้มเยียบอยู่เงียบขรึม
เหมือนเธอหลับในคืนวันขื่นซึม
กับเสียงบึ้มตูมตามประจำวัน
นาตาชา-
คืนแรมนราฯช่างน่าพรั่น
ยังอีกนานกว่าจันทร์จะเต็มจันทร์
และที่นานกว่านั้นคือฝันดี...
๒).
จู่จู่นกก็เป็นกระดาษพับ
โปรยปรายแล้วหายวับบินลับหนี
คลื่นความร้อนควั่นลำกระหน่ำตี
อ้าวอบทบทวีนับปีมา
เกิดอะไรขึ้นกับแผ่นดินนี้?
หัวเราะอยู่ดีดีก็ถูกฆ่า
ไม่รู้ใครเป็นใครแล้วนราฯ
หวาดกลัวกันเกินกว่าจะวางใจ
เราไกลกันจึงเหมือนยิ่งไกลกัน
หลับฝันก็ต้องตื่นร้องไห้
กับคนตายรายเรี่ย - ฉันเสียใจ
ที่ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย
นาตาชา-
เราจะเหมือนคนแปลกหน้ากันไหมเอ่ย?
หากแรมปีแรมเดือนยังเหมือนเคย
จะเฉยเมยต่อกันได้อย่างไร?
เช่นนั้นไม่ได้หรอก-นาตาชา
ต่อคลื่นร้อนเชี่ยวกล้ามาแค่ไหน
หากหมดสิ้นปัญญาพึ่งพาใคร
จะกอดเธอร้องไห้ไปด้วยกัน!
๓).
นาตาชา-
คืนแรมนราฯช่างน่าหวั่น
ยังอีกนานกว่าจันทร์จะเต็มจันทร์
และยิ่งนานกว่านั้นคือฝันร้าย!
๑๑ กรกฎ ๒๕๔๘
มนตรี ศรียงค์
ภาพ-แรมเหนือนราฯ จากการกดชัตเตอร์ของ คุณวรประไพ วานิยะพงศ์ และเป็นภาพที่ผมใช้บ่อยมากใน display ของ MSN
พิมพ์ครั้งแรกที่ เนชั่นสุดสัปดาห์ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๔๘