M-e-e P-e-d

๑).

จำได้-………..

ฝนตกมาห่าใหญ่มาหลายช่วง

เมฆบดดวงอาทิตย์จนมิดดวง

วันคืนล่วงผ่านไปนานหลายวัน

เป็นปีฝนคลั่งฟ้าพังทลาย

คนเริ่มระสายระส่ำสั่น

มองฟ้าอลอึง-ตะลึงงัน

หวาดหวั่นข่าวว่า-พยากรณ์

๒).

จำได้-………

น้ำไหลท่วมถึงตั้งครึ่งค่อน

คนรื้อหลังคามุงแล้วขึ้นนอน

ฟ้าดึกสึกกร่อนจนล่อนฟ้า

เป็นปีน้ำมากซ้ำหลากเชี่ยว

กรูเกรียวเกรี้ยวกราดมาฉาดฉ่า

จมเมืองปริ่มปริบเพียงพริบตา

หลังคาบ้านเพยิบเพยิบน้ำ

มีศพชายไร้ชื่อลอยทื่อตัว

พองทั่วร่างโพลนตาโปนก่ำ

เนื้อตัวซีดเซียว-หน้าเขียวคล้ำ

ฟกช้ำจ้ำรอยอืดลอยมา

เป็นศพฆาตกรรมถูกชำเรา

เฟะเน่าหนอนไชเต็มใบหน้า

ลอยมาติดเสาไฟ-สายไฟฟ้า

รูปร่างหน้าตาบอกสามัญ

เป็นศพโดนข่มขืนทวารหนัก

สำลักความแค้นตายแม่นมั่น

ศพมีรอยต่อสู้-รอยป้องกัน

และร่องรอยโดนพันธนาการ!

๓).

จำได้-………

กระแสน้ำหลามไหลมาหลายด้าน

สายถนนเงียบงำเป็นลำธาร

โฉมหน้าบาดาลบันดาลเป็น

ข้าพเจ้าตัวสั่นและพรั่นพรึง

กลิ่นหึ่งคลุ้งเคล้าศพเน่าเหม็น

น้ำแดงแข้นข้นด้วยโคลนเลน

แลเห็นรอยแค้นฝังแน่นทรวง

ข้าพเจ้ามองดูมือตนเอง

หวาดเกรงมือถูกเชือกผูกถ่วง

กลายเป็นศพทวารโดนทะลวง

เปล่ากลวงบวมพองตายล่องน้ำ

จำได้-……..

เราพบศพอยู่ใกล้จึงไห้ร่ำ

หวาดกลัวชะตายถากรรม

เป็นศพโดนกระทำทิ้งน้ำลึก!

๔).

วันเมฆบดดวงอาทิตย์จนมิดดวง

คืนล่วงสายฝนไปจนดึก

เมืองสิ้นความรมย์รื่น-ความครื้นครึก

ตกอยู่ในความรู้สึกอันลึกลับ

เงียบและเยียบเย็นทุกเส้นขน

ต่างคนตื่นตามิกล้าหลับ

แสงฟ้าแปลบปลาบอยู่วาบวับ

นิ่งนับคืนวันให้ผ่านไป

ศพกลอกดวงตามองข้าพเจ้า!

บอกเล่าการฆาตกรรม-ยังจำได้

ข้าพเจ้าเงียบอึ้ง-พรั่นพรึงใจ

มองไปเบื้องหน้า-ชะตาตน!

คืนมะโรงน้ำแดง  หนังสือจากกลุ่มหมื่นส้อง