M-e-e P-e-d

๑). เหมือนบุหรี่ที่มอดตลอดมวน สีเถ้าเทานวล--ถ้วนเถ้า ในระหว่างควันอวล--นวลเทา
ลอยแล้วแผ่วเบาเป็นวงวง ลมเงียบเสียงเห่ ณ เพล้โพล้
สิ้นแม้เสียงโห่ไม้โล้ส่ง ตะวันไต่ไล่ลดที่กลดทรง
ไต่ลงตีนฟ้าเพลาพลบ ไล่ระดับน้อยน้อยค่อยค่อยช้า
ทว่า--ฉับพลันก็บรรจบ กับเส้นแบ่งขอบฟ้าออกจากภพ
จึงคบแสงจันทร์พรรณราย
มิทันสิบพริบตา--มิน่าเชื่อ
แสงเรื่อเรืองอุ่นก็สูญสาย บุหรี่มอดตลอดมวน--อวลอาย
ก็วาบดับวับวาย--สิ้นสายควัน

๒). อนิจจา--ความเหงา ความเศร้าโศก แต่ละทศวรรษโลกนี้แสนสั้น ปีเดือนเคลื่อนกาลเพียงผ่านวัน
เพียงกระชั้นกระดิกเข็มนาฬิกา กระจ้อยร่อยนักหนาหนอมนุษย์
เป็นเพียงจุดเล็กเล็กในโลกหล้า ร่านเริงเวิ้งทะเลคลื่นเวลา
พริบตา--อายุก็ลุเลย อนิจจา--ความเหงา ความเปล่าเปลี่ยว
กัดเคี้ยวคำโตเชียวโธ่เอ๋ย กร่อนกระดูกพรุนพังเซ่นสังเวย
รอวันเกยกองทับแหลกยับไป เวทนาเต็มทีแล้วชีวิต
กระจิดริดมิหนำยังต่ำใต้ ลอยคอกลางทะเลคลื่นเห่ไกว
มิรู้ทิศทางใดจะว่ายตาม ตีนกาเพิ่มริ้วบนผิวหน้า
โรยรานวลเรื่อ--เนื้อกล้าม ชีพจรอ่อนล้า--พยายาม
กัดกรามมือบีบชีพจร อนิจจา--ราตรี อพิโถ
เอ้โอ้  อ่อยเอื่อย เหนื่อยอ่อน ลมเงียบอบอ้าว-- ร้าวรอน
แง่นง่อนเหลือดีชีวิต!!

๓). เคาะบุหรี่มวนใหม่ออกจากซอง คาบก้นกรอง--จ่อไฟที่ปลายติด พ่นควันฉุนฉุน--ครุ่นคิด
จนคิ้วขมวดชิดติดกัน เป็นรูปมังกรคาบแก้ว
เกล็ดแพร้วรังสีหลากสีสัน ขดโลกครึ่งค่อนแล้วซ้อนชั้น
เกลียวตัวหัวชันเป็นชั้นซ้อน วูบวาบวับพรายประกายแก้ว
คาบแล้วคอส่ายสะบัดร่อน สะท้อนดวงเพชรฝัง--ตามังกร
เขางอนหงอนฉาดฉูดบาดตา เกล็ดวาวแสงจันทร์เป็นริ้วริ้ว
ยกหัวขึ้นสูงลิ่วจากพื้นหล้า
ค่อยคลานเคลื่อนเรือนร่างอย่างช้าช้า ปากอ้าเขี้ยวขาววาววับ คายแก้วแล้วขยับจะงับหัว
ผวาตัวผงะตื่นจากครึ่งหลับ เส้นประสาทกราดเกรี้ยวเป็นเกลียวกระชับ
กุมขมับแผดกรีดเสียงหวีดร้อง!!

๔). อนิจจา--เกิดมาแล้วตายไป
ณ มหรรณพใดที่ว่ายล่อง ลอยตัวสะเปะสะปะ--ประคับประคอง
เพื่อดิ่งลงไปกองใต้ท้องน้ำ พริบตา--อายุก็ลุวัย
เดี๋ยวก็วันผ่านไป-- เดี๋ยวก็ค่ำ กับสิ่งที่เรียกว่า--ชะตากรรม
พร่างพร้อยรอยย่ำมาตามวัย พ่นควันเป็นรูปสถูปคร่ำ
เขรอะคล้ำคราบเขียวของตะไคร่ เป็นธูปเทียนหรีดพวง--เป็นปวงไฟ
ที่พร้อมจะเผาไหม้ดอกไม้จัน อนิจจา อนิจจา อนิจจา
มวลธาตุที่ก่อมา--อายุสั้น มอดลงทีละนิด    นิดละวัน
เป็นถ่านเถ้าเขม่าควันแล้วอันตรธาน พ่นอีก--เป็นรูปความว่างเปล่า
ความเหงา ความเศร้าโศก ความฟุ้งซ่าน เอื่อยอ่อย อ้อยอิ่ง นิ่งนาน
สุสาน เวลา ชะตากรรม!!

๕). พริบตาก็อีกทศวรรษ พุทธศักราชผลัดกันมาย่ำ จิดริดจ้อยร่อย ตาดำดำ
มองฟ้าค่ำเงียบเงียบเย็นเยียบใจ มอดลงทีละนิด--ชีวิตเอย
ลามเลยรวดเร็วรุกไล่ อนิจจาเกิดมาเพื่อตายไป
เหมือนมอดไหม้บุหรี่--หนอชีวิต พริบตา--อายุก็ลุวัย
สาระใดบ้างมีหนอชีวิต?