M-e-e P-e-d

๑).

ฝนยังคงปรายโปรยสายเบา

เมฆหม่นทึมเทาจวบเช้าตรู่

เย็นและเยือกจัดลมพัดพรู

ใบไม้ลู่กิ่งโน้มตามลมแรง

บานเกล็ดจับฝ้าละอองหมอก

รอยดอกฝนชะ-- ประแต่ง

โคมไฟริบหรี่สีแดง

โต๊ะแป้ง ชั้นหนังสือ กระจกเงา

กอดฉันหลับสนิท-- กายชิดกาย
                     
ห่มดอกลายผ้าผวยยิ่งสวยเศร้า

ฝนยังคงปรายโปรยสายเบา

พรำเช้า--พรำห้องเราสองคน

๒).

ฟังสิ--ฝนสาดที่ซัดเม็ด

กี่ล้านดวงเก็จหนอเม็ดฝน

เคาะหลังคาเพรียกชื่ออยู่อื้ออล
                     
แต่ต้นฝนพรูล่วงตรู่เช้า

มิได้หลับเต็มตาสักคราตื่น
                               
ฟังฟ้าคลั่งครืนเพื่อตื่นเฝ้า

ลมหายใจอ่อนล้า-- ราเบา

เม็ดเงาแห่งน้ำยังก่ำตา

พิษไข้จึงเธอละเมอไข้

หนาวนอกร้อนใน--ผ่าวใบหน้า

ยิ่งเสียงดังติ๊กติ๊ก--นาฬิกา
                               
ยิ่งฟ้าครืนลั่นอยู่ครั่นครื้น

เบียดเนื้อแฝงตัว--กลัวตาย

ขวัญหาย  ฝันร้าย    สะอื้น

แขนซ้ายฉันเปียกหมาดด้วยหยาดชื้น

ตกตื่นแนบชิดสนิทเนื้อ

ณ คืนวันฟ้าคลุ้มคลั่งอุ้มฝน

เราต่างคนเจ็บป่วยเกินช่วยเหลือ

นอนซมไข้คราง--รังเรื้อ

เสียงเครือหวาดกลัว--รัวดัง

๓).

ใช่แล้ว-เราเหนื่อยกันเกินไป

มิรู้แม้สิ่งใดที่ไล่หลัง

แสงปลาบแปลบแลบมาละคราครั้ง

สะดุ้งหวาดขลาดคลั่งทุกครั้งครา

วิ่งหนีสุดชีวิตมิคิดยั้ง

กลัวฟ้าพังผ่าลงที่ตรงหน้า

หวีดวิ่งกันติดติด-อนิจจา

นำพาชีวิตไร้ทิศทาง

ใช่-เราเหนื่อยกันเหลือเกิน

แหละยับเยินหน้าหลังไปทั้งร่าง

เสียงกระดูกลั่นเดาะ-เปราะบาง

ตีนย่ำขวากขวางพร่างพร้อย

นั่นสิ-ชีพจรเราอ่อนล้า

ดวงตาล้าโหยโรยละห้อย

นาฬิกากระดิกเคลื่อนเข็มเลื่อนรอย

ยิ่งน้อยรอยขีดพรายน้ำ

คิดถึงความตายทันที

ใจหายคล้ายผีเพรียกพร่ำ

เสียงลมหวีด เสียงฟ้าก่น เสียงฝนพรำ

และเสียงจ้ำเท้ารุดมิสุดทาง

ใช่แล้ว-เราเหนื่อยกันเหลือเกิน

แหละยับเยินหน้าหลังไปทั้งร่าง

เข็มนาฬิกาเคลื่อนนั้นเลือนราง

เราครางเราร่ำเราคร่ำครวญ

๔).

ดูสิ-บานเกล็ดที่จับฝ้า

สะท้อนตาดวงฝันว่าปั่นป่วน

หมอกเมฆอึมครึมครึ้มขบวน
เจียนจวนจะหลั่งจะถั่งรด

นอนนิ่งราวซากราวกากชาน

สิ้นหวานสิ้นงามสิ้นความสด

รสสัมผัสใดใดใช่รู้รส
         
สิ้นหมดประสาทการรับรู้

แต่ตายังคงค้างอยู่อย่างนั้น
ความฝันสิ้นไร้จะให้สู่

เบื้องนอก-ฝนกราดยังสาดกรู
         
ข่มขู่เพดานหลังคา

แขนซ้ายสอดตรงระหงคอ
รองรอหยาดแต้มแก้มขวา

ฝันร้าย ขวัญหาย-ขวัญมา
ดวงตาดาดวงร่วงพราย

พัดลมเพดานหยุดนิ่ง
         
ชั้นหิ้งหนังสือระกะระก่าย

หยากไย่ใยระโยงระยางราย

เลวร้ายสิ้นดี-ชีวิต!

๕).

หลังเสียงเครือสะอื้นสงบลง

ฉันเฝ้าเก็บเศษผงมาต่อติด

เป็นเธอ--ทีละน้อย  ทีละนิด

วนเวียนจุมพิตความซีดช้ำ

เหมือนศพซบทับซากยับแหลก          
เราแบกชีวิตจนพลิกคว่ำ

ป่วยไข้บาดเจ็บ--เก็บงำ          
ดิ่งดำพรายน้ำนาฬิกา

ตื่นตา--ทว่ามิรับรู้

เพ่งดูฝนตก--กระจกฝ้า

เห็นเพียงเรียวปากเม้มอยู่เต็มตา          
คู่คิ้วขมวดหาทั้งขวาซ้าย

เสียงฝนเคาะเพรียกให้เปิดประตู

เพรียกสู่ฝนฝาดที่สาดสาย

ฝนชะบานเกล็ดจนแตกลาย

เห็นเค้าความตาย--อีกครั้ง!

๖).

ใช่แล้ว-เราเหนื่อยกันเกินไป

มิรู้แม้สิ่งใดที่ไล่หลัง

ใช่แล้ว-เราแหลกยับเราพับพัง
และกำลังรวยรินใกล้สิ้นใจ

นั่นสิ-ชีพจรเราอ่อนล้า

หลับตายังสะอื้นยังขื่นไข้

นั่นสิ-ทำไม ? ทำไม?
นิทรายังห่มไห้อยู่ไม่เว้น

เสียงฟ้าฟาดเปรี้ยงปังเหนือหลังคา

เราผวาสะทก-อกเต้น

ตะลีตะลานเสียงเพรียกอันเยียบเย็น

และเสียงเข่นของนาฬิกานั้น!

.................................... ......................................

พรวดพราดเร่งรีบ-บีบเค้น            
เพื่อกลับมาป่วยเป็นอยู่เช่นนี้! .................................. .................................. อีกไม่นาน-หัวใจและไมเกรน          
ไม่ก็เป็นจิตหลอนเราก่อนตาย! .................................. .................................. ความตายก็กึ่งก้ำกับความเป็น            
เรากลับสะดุ้งเผ่นสู่ความตาย!