คนตากฝน
๑).
บนถนนยางมะตอย
ฟ้ายังปรอยฝนสายโปรยปรายถนน
ดึกที่เมืองเรียกกวักใครสักคน
มาตากฝนเดินเหงานับเสาไฟ
ทุกทุกบ้านมืดสนิท-ปิดประตู
ตกอยู่ในภาวะการหลับใหล
แต่ดึกนี้อาจเห็นว่าเป็นใคร
ลุกขึ้นใส่รองเท้าแล้วก้าวเท้า
เปิดประตูสู่ถนนรับฝนเย็น
อาจเป็นท่าน-อาจเป็นข้าพเจ้า
หรือเป็นเพราะยุคในสมัยเรา
นั้นเคว้งคว้างว่างเปล่าเกินเข้าใจ
เราต่างเป็นคนเมืองที่งงเมือง
งงงันและฝันเฟื่องในเมืองใหญ่
ฝนกระหน่ำพรำพื้นจนชื้นไอ
ดึกนี้ใครสักคนอาจก่นดัง
อาจเป็นท่าน-อาจเป็นข้าพเจ้า
เมื่อความเหงาเร้ารุมจนคลุ้มคลั่ง
ก็เหมือนลมฝนอึงอันตึงตัง
ที่กำลังโครมโครมหมายล่มฟ้า
๒).
ส้นรองเท้าท่านลากจนสากส้น
ทอดน่องท่องถนนตากฝนกล้า
เช่นดึกแล้วดึกเล่าที่ข้าพเจ้ามา
ปารถนาสิ่งใดก็ไม่รู้
มาตากฝนหนาวเหน็บเพื่อเจ็บไข้
ไร้หนแห่งแพร่งใดจะให้สู่
สุดแต่ทางถนนที่ฝนพรู
จะเบี่ยงเลนเบนลู่ไปสู่ใด
เมื่อดึกท่านเปิดประตูมาสู่โลก
เปียกโชกหนาวลม-ท่านห่มไห้
อาจสวนกับข้าพเจ้า-ผู้นับเสาไฟ
เหว่ว้าและบ้าใบ้อยู่ในเมือง
เราก้าวเท้าออกจากบ้านคนละบ้าน
ด้วยความคิดฟุ้งซ่านและฝันเฟื่อง
ดึกที่สายตาเราเฝ้าชำเลือง
หน้าซีดเหลืองของเราในเงาน้ำ!!
๓).
ทั้งท่าน-และทั้งข้าพเจ้า
ทางสายเก่า เมืองหม่น และฝนฉ่ำ
ชีวิต ความไร้สาระ ความซากซ้ำ
ความเงียบงำอ้ำอึ้งอันอึงอล
อาจเป็นท่าน-หรืออาจเป็นข้าพเจ้า
ผู้เคว้งคว้างว่างเปล่าสับสน
กุญแจบ้านที่ถือในมือตน
ดึกนี้ใครสักคนอาจโยนทิ้ง!
ดอกเบี้ยการเมือง