M-e-e P-e-d

ยังพยุงทรงกายได้—สหายรัก

ขอบคุณนักคำทักถามด้วยความห่วง

ที่แตกต่างเสียสิ้นกับลิ้นลวง

อันมากปวงเรียวลิ้นปลอกปลิ้นคำ

ยังคงหัวเราะได้—สบายดี

และยังมีความฝันแสนขันขำ

ทุกครั้งเอื้อนเพื่อนเอ๋ยฉันเอ่ยย้ำ

โลกหัวร่องอคว่ำคะมำเยาะ

เธอจะยิ้มเอ็นดูสักครู่ไหม

หรือจะเอื้อเผื่อไหล่มาให้เกาะ

ก้อยเกี่ยวกระหวัดกันลัดเลาะ

ไปฟังเพลงไพเราะละเมาะไม้

ได้ทั้งนั้นแม้เธอก้าวสืบเท้านำ

พร้อมกับฮัมเพลงบทที่สดใส

จนเท้าที่ก้าวย่างเธอห่างไกล

ตามเสาไฟสายโทรเลขใต้เมฆคล้ำ

โดยฉันยังเลียบเลาะละเมาะไม้

ริมทางรางใสน้ำไหลฉ่ำ

คืนฝนตกตากฝนที่หล่นพรำ

และเดินย่ำดินนุ่มอันชุ่มเท้า

ก็คงมีความฝันอันแสนดี

เลี้ยงชีวีเหน็ดเหนื่อยรอเปื่อยเน่า

ทุกทุกเท้าก้าวย่างจะวางเบา

หวั่นความเหงาสะเทือนจนเลือนลบ

และยังดี—โลกมีเธออยู่ให้รู้จัก

สหายรัก—ได้รักอยู่มิรู้จบ

กลางโลกสีทึมเทาใบเซาซบ

ยังได้พบน้ำใจเปี่ยมไมตรี

ขอบคุณเธอมากมาย—สหายรัก

ที่แวะทักพักคุยได้ทุกที่

จึงยังคงยิ้มได้—สบายดี

แม้โลกนี้มีมิตรแท้—เพียงแค่เธอ