M-e-e P-e-d

๑).

ชายชรานั่งเก้าอี้โยกชรา

ดวงตามองเบื้องหน้ายามฟ้าหม่น

ลมพัดมาแผ่วผิวแล้วพลิ้ววน

ใบไม้บางใบหล่นร่วงบนลาน

ชายชราโยกเก้าอี้โยกชรา

อย่างซึมเซื่องเชื่องช้าอยู่หน้าบ้าน

หมากที่อยู่ในปากเป็นกากชาน

เอื้องนานจนด้านรสด้วยบดเคี้ยว

ตราบแม่ผีขึงฟ้าตากผ้าอ้อม

ฟ้าก็ย้อมแดดผีเป็นสีเปลี่ยว

ชายชราโยกเก้าอี้ไม้อยู่ดายเดียว

หม่นมองฟ้าแสดเปรี้ยวค่อยเซียวเซา

๒).

ใจลอย—ลอยไกลกว่าฟ้าแม่ผี

และไหลรี่ภวังค์—กำลังเหงา

เพลงใบไม้ไหวแว่วอยู่แผ่วเบา

เพลงบทเก่าบางบทยังจดจำ

คล้ายคล้ายขลุ่ยของใครหนอไหวแว่ว

อยู่แผ่วแผ่วไกลไกลยามใกล้ค่ำ

และบางคำเลือนรางไปบางคำ

รางเลือนเหมือนจะย้ำซึ่งคำเลือน

ลูกข่างเคยขว้างเล่นยามเย็นย่ำ

ศึกกรำชนช้างบนหลังเพื่อน

จนรุ่นแรกแตกพานได้นานเดือน

ก็อยากเยือนเรือนงามสืบน้ำใจ

ประแป้งไข่จิ้งจก—อกเพลาะผ้า

ยืมลิ้นเจ้าสาลิกานกหน้าใส

มาเพียงหลังคาบ้าน—ชานบันได

ก็หัวใจตึกเต้นมิเป็นขบวน

ภวังค์กำลังกรุ่นความครุ่นคิด

หอมสีกลิ่นชีวิตละห้วงห้วน

แล้วภาพที่ลำดับก็กลับรวน

ลมม้วนฝุ่นเตือนจนเกลื่อนพื้น

ยังคงโยกเก้าอี้โยกชรา

ภาพภวังค์พร่าเลือนหาย—กลายอื่น

แม่ผีที่ขึงฟ้าเก็บผ้าคืน

รอดาวพรึกดึกดื่นมาฟื้นฟ้า

๓).

รอใครสักใครคน—สักคนเดียว

มาชมเปลี่ยวเสี้ยวเดือนที่เยือนหล้า

ยินเพียงเสียงกระซิบของนาฬิกา

ชายชรายามดึกเฝ้าตรึกทวน

เสียงขลุ่ยของใครหนอไหวแว่ว

อยู่แผ่วแผ่วไกลไกลและไห้หวน

คำบางคำค่ำครึในผลึกนวล

หากทุกมวลคร่าคร่ำโสตสำนึก

ใจลอย—ลอยไกลกว่าขอบฟ้าไกล

หอมเย็นกลิ่นดอกไม้ใกล้ใกล้ดึก

สะกดคำบางคำในรำลึก

เพียงรู้อิ่มรู้สึกสักผลึกคำ

ซ่อนอยู่ในเสียงขลุ่ยจะคุ้ยเขี่ย

แฝงเงาไม้ก็จะเงี่ยสดับด่ำ

รื้อค้นในซอกหลืบความทรงจำ

มืดงำดำเงียบก็จะงม

พำพึมงึมงำอยู่คำเดียว

หมากใหม่ใส่ปากเคี้ยว—ประเดี๋ยวถ่ม

เคยดวงตาของใครช่างใสกลม

ไกลอยู่ในสายลมที่โพ้นไกล

ก็ดวงตาเช่นนี้มิใช่หรือ?

ที่งมโดยมืดตื้อหมายมือไขว่

ภาพภวังค์เฟือนฝ้า—ดวงตาใคร?

ฝาดอยู่ในวัยพรึกเมื่อดึกพ้น

๔).

มืดดำงำเหงางำเก้าอี้

ราตรีสีโศก—โลกหม่น

รอคอยคนสักใคร—สักใครคน

จากถนนต้นทางจะย่างมา

ย่างเดินดินลูกรังแยกทางใหญ่

มาพร้อมเสียงขลุ่ยไหวแห่งใบหญ้า

ได้แต่ด่ำคำกระซิบเสียงนาฬิกา

กล่อมเห่ความเหว่ว้าหน้าประตู

๕).

ตระหนักดี…

วันเวลานาทีที่มีอยู่

เก้าอี้โยกชรา—บางตาปู

ร่วงพรูด้วยสนิมได้ลิ้มเนื้อ

เข้าใจดี…

วันเวลานาทีที่มีเหลือ

รอฤดูไม้เถาจะเฉาเครือ

ไปร่วมเยื่อดินผุยเป็นปุ๋ยปน

ชายชราโยกเก้าอี้โยกชรา

เยียวยาหัวใจดวงไหม้หม่น

ยาเดียวที่เยียวตาดวงว้าวน

รอเพียงคนรับศพไปอบดิน!!