M-e-e P-e-d

๑.)

แปดโมงเช้าเข้าแถวเป็นแนวยาว

ไตรรงค์,น้ำเงิน - ขาว      บนเสาใหญ่

ลมโบกสายพัดสะบัดไกว

รับเสียงเพลงชาติไทย - ไชโย

แว่วเสียงสนเสียงคลื่นที่ตื่นตก

ตระหนกเสียงเร้าแต่เช้าโข

พลันมาร์ชสถาบันอันใหญ่โต

ก็อวดความอ่าโอ่ลั่นโลกา

นั่นใครก็ไม่รู้ - เดินอยู่โน่น

ตัวโยนเหงื่อเค็มก็เต็มหน้า

หนีบสมุดเดินกรากเหน็บปากกา

สับขาก้าวสวบสวบสวบเท้า

๒.)

คาบแรก    คาบสองและคาบสาม

แดดสายยามสายสายเกินใดเท่า

ตัดตึกทึบทึมที่ทอดเงา

เงาทอดสั้นเข้าเข้าทุกที

นักเรียนทำความเคารพ

มาครับมาค่ะครบกันถ้วนถี่

ลมร้อนวูบมาละคราที

คาบสี่ก็หายไปหลายคน

หอมกลิ่นเก่าเก่าของเยาว์วัย

ไม้เอนทิ้งใบร่วงหล่น

นวลเมฆขาวเรืองเบื้องบน

ขับฟ้าเหนือทิวสนให้สดนัก

ได้กลิ่นเค็มกล้าแห่งมหาสมุทร

หอมสุดสูดลึกสืดหนัก

จนตะวันเดือดกล้า - เพลาพัก

เดี๋ยวอีกสักครู่ออดจะออดดัง

๓.)

แล้วกระถินณรงค์ก็ทอดเงาไปตะวันออก

รวงดอกดื่นดกเหนือม้านั่ง

แดดเปรี้ยงใบดกก็ปรกบัง

บ่ายที่แดดกำลังถะถั่งร้อน

ร้อนเสียจนตาปรือจนมือตก

ลมแดดก็วกมาอ่อนอ่อน

หลังมื้อเที่ยงอบอ้าวย่อมหาวนอน

ครูจะสอนอะไรก็ไม่รู้

มันง่วงมันหาวมันอ้าวอบ

นกที่คบชะเมาก็ร้องกู่

ยกมือขออนุญาติครับครู

แล้วก้าวข้ามธรณีประตูไปสู่ทาง

บนทางที่ทอดตลอดเส้น

เป็นซีเมนต์เนื้อหนา - หน้ากว้าง

มือหนึ่งล้วงกระเป๋าหนึ่งเกาคาง

มองฟ้าพลางผิวปากเดินลากเท้า

ปลดทุกข์เบาหนักกันสักที

นิ้วคีบบุหรี่ - ดีดขี้เถ้า

ร่มเมฆยามบ่ายระบายเงา

สันโดษและว่างเปล่า - เหงาเหงาดี

๔.)

บางครั้งความไร้สาระของชีวิต

ก็ศักดิ์สิทธิ์ขลังเข้มอยู่เต็มปรี่

ในความว่างเปล่าไร้ความไม่มี

บางที - ก็ขนัดอยู่อัดล้น

ทางเดินกลับบ้านจากโรงเรียน

ยามฟ้าเจียนจะพลบ - พระลบหม่น

ผ่านหน้าบ้านบางหลังใครบางคน

เดินช้าจนคล้ายคล้ายพักชายคา

แกล้งผูกเชือกรองเท้า - กระเป๋าหล่น

ตาก็ค้นเขม้นจะเห็นหน้า

ขอเพียงแค่ได้พบได้สบตา

ได้รู้ค่านิยามของความรัก

บางครั้งความไร้สาระของชีวิต

นั้นศักดิ์สิทธิ์เหลือแสนทั้งแน่นหนัก

เป็นชีวิตหวานหอมที่พร้อมพรัก

อันเคี่ยวคลักอันข้นแข้นอันแสนดี!

๕.)

หอมกลิ่นเก่าเก่าของเยาว์วัย

หอมหวานสดใสเหลือที่

มากกว่าความเปล่าไร้ - ความไม่มี

วันนี้กลับอัดขนัดล้น

ตึกสูงในเขตขอบในกรอบบริเวณ

เสียงคลื่นเต้นฟองพรายเสียงใบสน

หว่างบ้านแหละโรงเรียนที่เวียนวน

หล่อหลอมจนวันนี้อย่างที่เป็น

๖.)

แต่นกที่คบชะเมายังร้องกู่

หัวใจผู้ตันตื้นยังตื่นเต้น

กับความไร้สาระไร้ประเด็น

มาเป็นกวีได้ด้วยเหตุนี้!