M-e-e P-e-d

มนตรี ศรียงค์ กวีหมี่เป็ด ซีไรต์คนล่าสุด


          โลกในดวงตาข้าพเจ้า ของมนตรี ศรียงค์ เป็นบันทึกภาพความ เคลื่อนไหวในชุมชนเล็ก ๆ ผ่านดวงตาพิเศษของกวีด้วยมุมมองเฉพาะตัวที่โดดเด่น ผสมผสานกับการย้อนรำลึกเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่ผ่านมาในชีวิต สามารถทำให้เรื่องที่เป็นรูปธรรมเหล่านั้น  โยงไปสู่ภาพสังคมโดยรวมได้...           นี่คือคำประกาศส่วนหนึ่งของคณะกรรมการตัดสินรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซี่ยน หรือซีไรต์ ที่มีต่อกวีนิพนธ์เรื่อง ‘โลกในดวงตาข้าพเจ้า’ ซึ่งส่งผลให้มนตรี ศรียงค์ กลายเป็นกวีซีไรต์ประจำปี 2550           หลังประกาศผลเพียง 2 วัน เราได้มีโอกาศต้อนรับมนตรี ที่ออฟฟิศขวัญเรือน เจ้าตัวดูเหน็ดเหนื่อยทีเดียว เพราะต้องให้สัมภาษณ์สื่อทั้งหนังสือพิมพ์ ทีวี และนิตยสาร ตั้งแต่เมื่อผลรางวัลประกาศออกมา           “ไม่เคยคิดว่าจะต้องให้สัมภาษณ์มากขนาดนี้ คิดแค่เพียงมาร่วมแถลงข่าวและให้สัมภาษณ์เล็กน้อย แล้วกลับบ้านได้ เจออย่างนี้ เล่นเอาผมมึนไปเหมือนกัน”

เรื่องความชอบการเขียนบทกวีล่ะคะ เริ่มต้นยังไง มีแววตั้งแต่เด็ก ๆ เลยหรือเปล่า           ตอนเด็กผมยังทันในสังคมที่แม่ผูกผ้าขาวม้าเป็นเปล แกว่งให้นอน และร้องเพลงกล่อม บ้านผมเรียกเพลงร้องเรือ ก็คือการร้องเพลงกล่อมเด็ก โตมายังทันการท่องบทอาขยาน อันนี้สำคัญมากกับคนที่เป็นกวี เป็นอาขยานที่ตัดตอนมาจาก ขุนช้างขุนแผน รามเกียรติ์ ลิลิตพระลอ ให้เราท่องกันก่อนกลับบ้าน เป็นกิจวัตรประจำวัน และต้องมีการท่องบทกวีก่อนทานข้าว เพื่อรำลึกถึงคุณของชาวนา ช่วงนั้นก็มีเพลงลูกทุ่ง ลูกกรุง ภาษางาม ๆ หล่อหลอมมา จนกระทั่งมาอ่านบทกวี อีกอย่างหนึ่งคือขวัญเรือนนี่ ผมจะฉีกเลยนะหน้าคอลัมน์ที่เป็นบทกวี ไปเจอที่ไหนจะฉีกไว้แล้วมารวมเล่มเอง มันหล่อหลอมทุกอย่างจนกระทั่งมาอ่านหนังสือวรรณกรรม ก็มีพื้นฐานมีต้นทุนอยู่ ซึ่งค่อนข้างได้เปรียบกว่าเด็กยุคนี้ เพราะเพลงสมัยผมยังเป็นเพลงภาษาสวย ๆ เป็นเพลงที่ให้ภาพสวย ให้ทัศนะ ให้คติ

เริ่มประกอบอาชีพขายบะหมี่ตั้งแต่ 20 กว่า ๆ ความคิดช่วงนั้นยังรู้สึกเหมือนตอนเด็ก ๆ หรือเปล่าที่คิดว่า เป็นเรื่องน่าอาย           ยังมีอยู่บ้าง เวลาเห็นเพื่อนฝูงเขาเรียนจบมาแล้วทำงานเป็นพนักงานบริษัท แต่งตัวสวย ๆ มีรถยนต์ขับ แล้วเขาคุยกันถึงสังคมของเขาที่เป็นสังคมใหม่ แต่เราไม่มีข้อมูลอื่นใดที่จะไปคุยกับเขาได้ ช่วงนั้นเลยเป็นช่วงที่ไม่ค่อยคลุกคลีกับใคร กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาได้ต้องทำความเข้าใจกับตัวเองใหม่ว่าตัวเองจะมาอายไปทำขี้เกลืออะไร อันนี้มันก็งาน เหมือนอย่างที่แม่ว่านั่นแหละ คือเราเติบโตมาจากสิ่งนี้ มันเป็นความจริง...

งานประจำคือขายบะหมี่ก็น่าจะใช้เวลาทั้งวัน แล้วเวลาสำหรับการเขียนหนังสือล่ะคุณใช้ช่วงไหน           ช่วงลูกค้าว่าง ผมเขียนในหัวตลอดเวลา เขียนไว้เป็นภาพ ก็เก็บภาพนั้นเอาไว้ แล้วมานั่งเขียนตอนว่าง ๆ ผมมีเวลาว่างที่ไม่เหมือนชาวบ้าน ผมตื่นตี 5 ไปตลาด กลับมาค้าขาย จนกระทั่ง 4-5 โมงเย็น ช่วงเย็นเป็นเวลาอาหารเย็น ผมอยู่กับแม่ ก็หาข้าวหาปลาให้ท่านกิน เวลาว่างจริงคือ 2-5 ทุ่ม 5 ทุ่มก็นอน ตื่นตี 5 อีกที ถ้าผมไม่เขียนในหัวไว้ หรือว่ามีกระดาษ สมุด ปากกา ติดตัวอยู่ มันก็จะไม่มี  เวลาเขียน ภาพที่ลูกค้าเห็นผมนั่งโต๊ะหน้าร้านวันหนึ่ง จดอะไรยิก ๆ เป็นภาพที่เขาคุ้นตา

โลกในดวงตาข้าพเจ้า เป็นเล่มผลงานบทกวีเล่มที่ 2 ของคุณ เคยคาดคิดมาก่อนมั้ยคะว่าวันหนึ่งจะได้รางวัลซีไรต์           ผมเขียนเสร็จผมก็ส่งงานให้ บ.ก. นะ มีเท่าไหร่ มีกี่ชิ้น ก็ส่งให้ บ.ก.หมด หน้าที่ผมจบตั้งแต่ส่ง บ.ก. นอกจาก บ.ก.จะบอกว่ามาแก้ตรงนี้หน่อย ดูซิตรงนี้เขียนผิดมั้ย ก็คือปรู๊ฟหน่อย หรือผมอาจจะไม่พอใจอันเดิม ผมก็ขอแก้ไปเอง จนกระทั่งเป็นรูปเล่มเสร็จออกมาแล้วนี่ผมจึงหมดหน้าที่ทุกอย่าง ที่เหลือเป็นหน้าที่คนอ่าน ไม่ว่าจะอ่านเพื่อวิจารณ์ จะอ่านเพื่ออะไรก็แล้วแต่ หรือกระทั่งการอ่านเพื่อตัดสินรางวัลใดรางวัลหนึ่ง เป็นหน้าที่ของผู้ตัดสินทั้งสิ้น แต่รู้สึกดีใจนะครับ ตั้งแต่เข้ารอบแล้ว รู้สึกเป็นเกียรติยศของการทำงานอย่างหนึ่ง

ตอนนี้ทุกคนเรียกคุณว่ากวีหมี่เป็ด รู้สึกยังไงคะกับฉายาที่เขาตั้งให้           มีคนเรียกมาตั้งแต่เล่นอินเตอร์เน็ต ผมใช้ชื่อหมี่เป็ด แล้วน้องเขาก็ไปอ่านบทกวีของผม เขาก็เรียกผมกวีหมี่เป็ด เพื่อนที่ชื่อประดิษฐ์อีกนั่นแหละ เขาไม่ได้เล่นเน็ตนะ แต่เขาประกาศกับเพื่อน ๆ ว่านี่คือกวีหมี่เป็ด เพราะว่าผมขายหมี่เป็ด ก็เป็นชื่อหนึ่งเป็นฉายาหนึ่งของผม ก็รู้สึกดี

มีอีกยาวเหยียด แต่หาในเวบได้เพียงเท่านี้ครับ