M-e-e P-e-d

หาดใหญ่’ ในดวงตาของ ‘มนตรี ศรียงค์’ ?!?
  ครั้งหนึ่ง ‘รูญ ระโนด’ กวีรุ่นใหญ่คนสงขลาบ้านเรา กล่าวถึงภาวะแห่งกวีที่ปรากฏกายเบียดแทรกอยู่ในหนังสือเล่มขณะปัจจุบันว่า “เสมือนฝอยยารัดดวง”

    ไร้ความสนใจใดๆ จากคนอ่าน

    เกิดอะไรขึ้นกับบทกวีเหล่านี้ ?

    สำหรับใครบางคน คำตอบอาจอยู่ในสายลม แต่สำหรับ มนตรี ศรียงค์ กวีซีไรท์คนล่าสุด ที่รับรางวัลจากรวมเล่มกวี “โลกในดวงตาของข้าพเจ้า” คล้อยหลังเพียงไม่นาน อาจมีคำตอบออกมาให้เราได้ฟัง ที่ไม่ใช่เป็นคำตอบที่เข้าข้างกวีมากนัก

      กล่าวสำหรับมนตรี เขาคือเด็กชายที่บรรณารักษ์ห้องสมุดประชาชนหาดใหญ่ต้องบันทึกไว้ในใจ เพราะการแวะเวียนเป็นประจำ จ่อมจมอยู่กับหนังสือเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับ “วินทร์ เลียววารินทร์” ลูกที่หาดใหญ่อีกคน เจ้าของตำแหน่งดับเบิ้ลซีไรท์ 2 สมัย จากนิยายอิงประวัติศาสตร์ “ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน” ปี 40 และรวมเรื่องสั้น “สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน” เมื่อปี 42 ที่แวะเวียนเข้าออกห้องสมุดแห่งนี้จนครองบัลลังซีไรท์

      ยังไม่นับนักเขียนหุ่นน้องๆ (ยักษ์) อีกคน ที่เกิดในจังหวัดชุมพรแต่มาโตที่สงขลา อย่างบินหลา สันกาลาคีรี หรือนามจริงวุฒิชาติ ชุ่มสนิท ศิษย์เก่ามหาวชิราวุธ และ มอ.หาดใหญ่ ซีไรท์ปี 48 จากเรื่องสั้น “เจ้าหงิญ” นักเขียนที่ถือจักรยานเป็นบ้าน จนมาเป็นงานเขียน “หลังอาน” อันโด่งดัง

      มนตรีหรือ “พี่คิ้ว” ของน้องๆ หรือชื่อในโลกไซเบอร์ “หมี่เป็ด ผู้ชายในตาสนิมเหล็ก” คือคนๆ เดียวกับ “ตี๋” คนขายหมี่เป็ด” ที่เดินผ่านเข้าออกตลาดกิมหยงในช่วงเวลาตี 5 กว่าๆ ในทุกวัน เพื่อซื้อเส้นก๋วยเตี๋ยวและส่วนประกอบ เพราะเขาคือหนึ่งในตัวละครสำคัญบนเส้นทางแห่งโลกคือละคร ในนามร้านบะหมี่ “ศิริวัฒน์” อันเป็นที่มาแห่งชื่อ “กวีหมี่เป็ด”

      ถึงแม้ไม่ใช่ร้านหรู บางครั้งเราอาจะเห็นฝรั่งหัวแดงผันหน้าร้องสั่งหมี่หยกแห้ง นั่นอาจะเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ชื่อ “ไมเคิล ไรท์” ฝรั่งหัวใจไทย นักคิด-นักเขียนคนสำคัญ หรือบางทีอาจเป็น “กวีสี่บรรทัด” นามสุจิตต์ วงศ์เทศ ที่โด่งดังดังจากรวมบทกวีเยาวเรศรุ่นเจริญศรีในกลุ่มหนุ่มเหน้าหน้าสวย “กูคือนิศิษย์นักศึกษา” หรือเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูรณ์ กวีซีไรต์ในปี 2523 จากรวมบทกวี “เพียงความเคลื่อนไหว” ที่แวะเวียนเป็นประจำก็เป็นได้

      ขณะที่เจ้าของรางวัลซีไรท์คนล่าสุดเคยกล่าวถึงความเป็นไปของศิลปะในบ้านเกิดว่า
      “จังหวัดสงขลามีนักเขียนซีไรท์ครบทุกสาขาถือเป็นปรากฏการณ์ที่ดี ยืนยันว่าสงขลาโดยเฉพาะหาดใหญ่ มีสิ่งดีงามที่เป็นจุดขายได้โดยไม่ต้องมุ่งเน้นเรื่องความบันเทิงโลกีย์เพียงอย่างเดียว หาดใหญ่มีสินค้ามากมาย เช่นเดียวกับที่มีศิลปินอยู่ทุกแขนง
      “แต่ศิลปินเหล่านี้กลับไม่ได้รับการส่งเสริมให้เป็นจุดขายทางวัฒนธรรม เราจึงสูญเสียบุคคลเหล่านี้ไปอย่างน่าเสียดาย คนล่าสุดที่ออกจากหาดใหญ่ไปคือ ภัควดี วีรภาสพงษ์ นักแปลหนังสือฝีมือดี ซึ่งขณะนี้ย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่แล้ว” ประเด็นนี้เกิดอะไรขึ้นกับศิลปินในหาดใหญ่ มนตรีบอกว่า

      “เชียงใหม่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองแห่งศิลปิน สามารถสร้างจุดขายทางวัฒนธรรมขึ้นมาได้อย่างโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ แต่หาดใหญ่กลับหวังรายได้จากการขายความบันเทิงเพียงอย่างเดียว ทั้งที่เรามีศิลปินครบทุกแขนงพำนักอยู่ที่นี่”

      “น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง”
      และคงเป็นคำอุทานที่ผู้ที่ได้ชื่อว่า “ลูกหาดใหญ่” ทุกคนจะได้ร่วมกันคิดถึง “บ้านตัวเองอีกครั้ง