M-e-e P-e-d

ถนนสายละม้ายสงเคราะห์


มีคนเดินผ่านมา

๑).

เพลงที่อยู่ในใจเริ่มไหลหลั่ง

ยิ่งภวังค์ดำดิ่งก็ยิ่งรี่

อึงคนึงอยู่ในความไม่มี

อึงมี่อันไร้เสียงใดดัง

แต่เสียงเพลงของคนใครคนหนึ่ง

อื้ออึงเสียงเปล่งเป็นเพลงหลั่ง

ผ่านโน้ตแห่งดวงตาที่ล้ากรัง

ข้าพเจ้ารับฟังมิตั้งใจ

บนใบหน้าเฉยเรียบและเงียบเศร้า

ผ่านความเหงาโถมทับเกินนับได้

ยิ่งเงียบ-ยิ่งวุ่นวายอยู่ภายใน

คราบไคลความเหงายิ่งเร้ารุม

๒).

เดินผ่านข้าพเจ้า-ทอดเงาเปลี่ยว

โดดเดี่ยวเหลือเกินที่เดินดุ่ม

จากสี่แยกซ้ายมือ-จากหัวมุม

เสียงทุ้มฝีเท้าก้าวช้า

สบตาข้าพเจ้าทอดเงาหม่น

อีกหนึ่งดั้นด้น-คนแปลกหน้า

ฉายเงาเปล่าว่างที่ค้างคา

เกาะกุมดวงตาที่ล้าลอย

เดินไปสู่เบื้องหน้า-ชะตากรรม

เบื้องหลังความทรงจำต่ำต้อย

ก่อนร่างนำเงาลับเข้าซอย

สิ้นรอยเคยมาปรากฏมี

ร่างแล้วร่างเล่าทอดเงาหม่น

ถนนแห่งความหวังคนต่างที่

ยิ่งวันยิ่งเดือนก็ยิ่งปี

ยิ่งทวีจำนวนเกินถ้วนนับ

ข้าพเจ้ายินเพลงวังเวงเศร้า

รอยเท้าเพียงกรุ่นก็ฝุ่นจับ

แหละล้วนรอยทุกราย-ล้วนหายวับ

พร้อมกับกลิ่นเนื้อกลิ่นเหงื่อไคล

๓).

จากสี่แยกซ้ายมือหัวถนน

ล้วนคนผู้มั่นมุ่งฝันใฝ่

เดินผ่านข้าพเจ้าแล้วก้าวไป

สู่ความไร้เปล่าว่างสู่ทางตน

จากซ้ายไปขวา-ชะตากรรม

ชักนำเท้าทอดตลอดถนน

สู่ขวาจากซ้ายหลายหลายคน

ตกหล่นลับหายตามรายทาง

ถนนสายสั้นสั้นนี้แดดแรง

เพลงแห่งความไร้อันไกลกว้าง

โลกยังคงเร่งขีดความซีดจาง

ความอ้างว้างส่งเสียงอยู่เรียงราย

ถนนสายสั้นสั้นนี้แดดจัด

พาดตัดความหวังคนทั้งหลาย

ข้าพเจ้าหลับตามิกล้าทาย

บทเพลงท่อนสุดท้ายทั้งหลายนั้น…..