M-e-e P-e-d

ถนนสายละม้ายสงเคราะห์

ร้านข้าวมันไก่ทั้ง  ๕

๑).

หนึ่ง  สอง  สาม  สี่  ห้า

ซ้ายขวา-ข้าวมันไก่ทั้งหลายนั่น

จากหนึ่งเป็นสี่มิกี่วัน

ห้าก็มาแย่งปันลูกค้า

เพื่อนบ้านอาคารชิดอยู่ติดกัน

ก็พลันหมางหมองมิมองหน้า

จากคนคุ้นเคยที่เคยมา

ก็ยิงไฟดวงตาข้ามอาคาร

การแข่งขันทวีความรุนแรง

การแก่งแย่งชิงจึงยิ่งกร้าน

ร้านใดจมปลัก-ยังดักดาน

ก็นิ่งเงียบทั้งร้าน-มิทันใคร

๒).

จึง………………

สายวันหนึ่งทุกร้านข้าวมันไก่

วันที่โลกร้อนรุ่มราวสุมไฟ

ถนนแทบลุกไหม้ละลายยาง

เสียงขรมอื้ออึงขั้นมึงกู

คำขู่คำสาปหยาบกระด้าง

ไก่ที่แขวนซีดขาวบนราวราง

ยังเรียงร่างจำนวนอยู่ถ้วนครบ

เป็นวันที่ลูกค้าหายหน้าสิ้น

ฟ้าดินร้อนร้าวอยู่อ้าวอบ

ฟ้าพยับแดดผ่าวมาอ้าวทบ

ลมก็หลบแรงโผยมิโชยพัด

เด็กเด็กลูกร้านข้าวมันไก่

ตกใจผู้ใหญ่ปากจัด

ตาเขย่ง  ตั้งเต  ลมเพลมพัด

ทอยตรอก  ลูกประทัด  กระโดดยาง

อีหยิบ  อีฉุด  ล้วนหยุดสิ้น

หมากเก็บลูกหิน  โยนลูกข่าง

มิตรภาพก็เหมือนจะเลือนราง

รอยด่างแสนเศร้าของเยาว์วัย


๓).

หนึ่ง  สอง  สาม  สี่  ห้า

ซ้ายขวาทั้งหลายนั่น-ข้าวมันไก่

โลกหมุนอยู่ตลอด-และตลอดไป

มิใส่ใจใดอื่นบนผืนดิน

และอาจจะมีหก  เจ็ด  แปด  เก้า

ที่เข้าร่วมยุดมิสุดสิ้น

หากถึงสิบเมื่อใดคงได้ยิน

เสียงบิ่นแตกร้าวของเยาว์วัย

จากขี่ม้าชมเมืองแต่เบื้องหลัง

อาจกำลังขุ่นเคืองเป็นเรื่องใหญ่

สั่งสมความขุ่นมัวเต็มหัวใจ

โลกต่อไปภายหน้า-ช่างน่ากลัว..