M-e-e P-e-d

ถนนสายละม้ายสงเคราะห์

๖.) เด็กสาว ๑๔ ม.๒

๑). เหมือนสายลมพัดพรายเบา                        งามนักหนอเจ้า เด็กสาวตาคมผมดำ ขวบปีผ่านพ้นฝนพรำ                            สิบสี่หน้าน้ำ แก้มก่ำกำดัดฝาดอม ผลิวัยอกตูมอูมนม                                      ผิวขาวเต้ากลม วันนี้สิบสี่ขวบปี เหมือนสายลมพัดพรายที                            ก็เปลี่ยนฉากปี ของเด็กหญิงน้อยขี้แย ตื่นเช้างัวเงียงอแง                                      ทว่าหากแต่ แต่งชุดนักเรียนโดยพลัน ผูกผมเป็นหางสั้นสั้น                                รองเท้าขัดมัน การบ้านรายงานเรียบร้อย? เนื้อเนียนไร้ริ้วกิ่วรอย                                เจ้าผีเสื้อน้อย อวดปีกสวยสายลายงาม ข้าพเจ้าไล่ตามองตาม                                ฟ้าฝนหม่นลาม นักเรียนวันนี้แปลกตา!

๒). เหมือนสาวแต่ยังมิกล้า                          ละลังละล้า กึ่งกึ่งกล้ากล้ากลัวกลัว จึงคงเต็มที่ยิ้มหัว                                        ลูกคอสั่นรัว แต่เดี๋ยวก็เกิดเหนียมอาย สักพักดวงตามาปราย                              เหลือบแลชะม้าย ค้อนขวับสะบัดหน้าเมิน เหมือนเด็กหากเริ่มเคอะเขิน                  เป๋อเป๋อเปิ่นเปิ่น ลูบจีบคมกลีบกระโปรง จึงยังคงเดินตัวโคลง กัดนิ้วแม่โป้ง กระโดดแตะกันสาดบัง ข้าพเจ้ายิ้มตามลำพัง ลอยล่องภวังค์ ลับหลังวงค้อนอ่อนเยาว์

๓). ละม้ายสงเคราะห์ผู้เฒ่า! จ้องข้าพเจ้า! แววตาคร่ำครึดุดัน!


มนตรี  ศรียงค์ ๑๒  พิจิก  ๒๕๔๔