ถนนสายละม้ายสงเคราะห์ :: ๔.) ชายคนรักของช่างเสริมสวย
ถนนสายละม้ายสงเคราะห์
ชายคนรักของช่างเสริมสวย
๑.) เขา&&. วันฟ้าเหงาวาดพรายระบายทั่ว แดดอ่อนกร้อนคราบฟ้ามืดมัว ให้บางดาวโรยตัวร่วงสู่ดิน ชายหนุ่มคนรักของช่างเสริมสวย หอมหมอกเช้าผวยร่ำรวยกลิ่น เส้นฆ่ารอยขีดปฏิทิน เปลี่ยนเล่มมาหมดสิ้นหลายปีเดือน กลายเป็นคนแปลกหน้าเวลานี้ นาทีต่อนาทีขยับเคลื่อน ละม้ายสงเคราะห์เช้าผู้ก้าวเยือน อิดเอื้อนลังเลเก้กัง
๒). มิกล้ากดออดเรียกแต่อย่างใด ความรู้สึกเกรงใจช่างไหลหลั่ง ตรู่ที่หมอกชื่นสดมาบดบัง เศษซากปรักพังของความรัก มิกล้าเอ่ยแม้คำสักคำใด ความรู้สึกแปลกใหม่นี้หน่วงหนัก ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่เงียบนัก มิกล้าทักมิกล้าเรียกมิกล้าเลย ดังว่า------ เกรงกริ่งความแปลกหน้าจักเปิดเผย ความเคยคุ้นเปลี่ยนไปเป็นไม่เคย และคำเอ่ยสนิทจะผิดไป ดังว่า------ วันเวลาเก่าเก่าถูกเผาไหม้ มิเหลือเค้าใยโยงบอกโครงใด อันให้ใยโยงถึงโครงเค้า ถนนสายหมอกปรกของเช้าตรู่ เขาผู้อ่อนล้าใบหน้าเศร้า นิ่งเงียบหวังวาดและคาดเดา สักเงาที่จะเปิดประตู
๓). เขา------ ความเศร้าอ้อยสร้อยอิ่งอ้อยอยู่ ช่างเสริมสวยยังหลับมิรับรู้ แสงตรู่สีเศร้าของเช้านี้ เหมือนดังไร้ตัวตนหนอคนเศร้า เลือนเงาระบายบาทวิถี บ้านเก่าความห่างหายไปหลายปี ถนนที่ห่างเหินไปเนิ่นนาน คล้ายคล้ายความเก่าก่อนมิต้อนรับ คล้ายกับการรอถูกต่อต้าน เสียงอันวังเวงของเพลงกาล บอกความไม่ต้องการของย่านนี้
๔). ลาก่อนช่างเสริมสวยสาวคนรัก เขาทักคำเบาแล้วก้าวหนี ความคิดถึงแหลกสิ้นไร้ชิ้นดี ทั้งที่ปารถนาจะมาพบ ดังว่า------ วันเวลาสิ้นสุดถึงจุดจบ ความเกรงใจไหลหลามเป็นทำนบ ความแปลกหน้าบ่าทบคำรบซ้ำ ดังว่า------ คำลาเสียงค่อยแสนต้อยต่ำ แดดเริ่มจัดจ้านฉาดซัดสาดลำ ถนนดำสายนี้---ไร้ที่ยืน!
มนตรี ศรียงค์