M-e-e P-e-d

รุสนี๑).รุสนีแหงนมองขึ้นไปบนยอดบูโด มันสูงจนต้องเงยแทบจะหงายหลัง เขาบูโดสูงใหญ่และรกทึบรุสนีได้ยินเรื่องเล่าแปลกๆจากรอกิบป๊ะของเธอ คืนที่ป๊ะกับเพื่อนบ้านชายหนุ่มฉกรรจ์ ๕-๖ คนนั่งล้อมวงคุยกันนอกชาน รุสนีนอนฟังอยู่เงียบๆในห้องที่อยู่ไม่ไกลนั้นนัก หมู่บ้านแคและแห่งนี้มันเงียบสงัดเสียจนได้ยินเสียงแ

ต้นมิกกี้เมาส์ของเจ๊๑).แดดร้อน เหมือนว่าดวงอาทิตย์กำลังจะระเบิดพวยพุ่งเป็นลูกไฟตกหล่นลงมา ผมขับมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าร้านของเขาในบ่ายที่เหงื่อกำลังรินไหลย้อยจากหมวกกันน้อก ตั้งใจจะไปหาซื้อหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์สักฉบับ เป็นบ่ายวันเสาร์ที่ถนนโล่งว่างเหลือเกิน เป็นเรื่องแปลก ถนนสายนี้ที่พาด

หมี่เป็ดแล้วเป็นไง?อย่าแปลกใจ หากข้าพเจ้าพูดว่าครูคนแรกของข้าพเจ้าคือหม้อลวกหมี่!๑).วันก่อนพี่ตุ๊กมาที่ร้าน และพูดคุยกันเรื่องครู ข้าพเจ้าจึงเล่าว่าเมื่อวันที่ ๘ - ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๔๘ ข้าพเจ้าได้รับเชิญจากสถาบันทักษิณคดีสงขลา ให้ไปร่วมงานครบรอบ ๒๕ ปีของสถาบัน พร้อมๆกับก

ระเบียงชั้น ๔ ของร้านหมี่เป็ด๑).เขายืนอยู่บนระเบียงชั้น ๔ ของร้านในดึกที่ฝนกำลังตกกระหน่ำ สายฝนเป็นม่านกางขึงจากดาดฟ้าแผ่ผืนใส เขาสูบบุหรี่ปล่อยควันอ้อยสร้อยจางๆ มองยอดเขาคอหงส์นั้นมิดมืด ปีนี้ฝนน้อยและมาล่ากว่าทุกปี มันควรที่จะตกลงมาตั้งแต่เมื่อเดือน ๙ เขาคิด ก้มมองดูพื้นถนนก็เห็นน้ำท่วมขั

แห่งสิงหาคม (๑)มีน้องคนหนึ่งถามน้องคนหนึ่งว่า ในจำนวนบทกวีทั้งหมดของผมนั้นผมชอบชิ้นไหนมากที่สุด น้องคนถูกถามจึงนำคำถามนั้นมาถามผมอีกที ผมตอบกึ่งถามน้องคนถูกถามไปว่าแล้วน้องคนถามล่ะเขาชอบชิ้นไหนของผมบ้าง น้องคนถูกถามจึงกลับไปถามน้องคนถามและได้คำตอบมาว่า ยแห่งสิงหาคมยมันเป็นชิ้นงานที่ผมเขียนหลัง

เด็กๆที่ถูกทำร้ายวันก่อนที่ร้านหมี่เป็ดของผม บ่ายแก่ๆของวันที่ผ่านเช้าผ่านเที่ยงมาเหน็ดเหนื่อย เมื่อผมเดินออกจากครัวก็พบผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งที่คุ้นตานัก แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน แกกำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่อยู่ที่โต๊ะ๑ ด้วยความที่ผมเป็นคนไม่ค่อยจะจำรายละเอียดของใบห

ความรู้สึกผิดงานการแต่ละวันแต่ละวันทำไมมันเหน็ดเหนื่อยได้ขนาดนี้หนอ ให้นึกอิจฉาเพื่อนๆหลายต่อหลายคนที่ชีวิตสุขสบาย ไม่ต้องทำงานทำการอะไรก็มีกินมีใช้ไม่รู้หมด แอบฝันเล็กๆว่าหากผมอยู่ในตระกูลร่ำรวยไม่รู้เบื่ออย่างนี้ ผมจะมีพฤติกรรมอย่างไรบ้าง ถ้าไม่หัวหกก้นขวิดก็คงดำเนินธุรกิจใหญ่โตอะไรสักอย่างแหงๆ

รอยยิ้มของนักเก็บภาษีนักเขียนนั้น- ร้อยทั้งร้อยละครับต้องเคยได้รับคำถามว่าด้วยแรงบันดาลใจอะไรจึงมาเป็นนักเขียน อันนี้ตอบยากนะครับ ตอบยากจริงๆ เพราะไม่ว่าจะยกเหตุผลอันใดมาอธิบายก็ตาม มันก็จะยังเรียวแหลมไปที่ความอยากจะสื่อกับผู้คนด้วยตัวหนังสือทั้งสิ้น คนบางคนอาจมีความสุขกับการสื่อด้วยเสียงพู

เสมือนคำนำ๑).ข้าพเจ้าเคยแหงนคอมองดูท้องฟ้าในยามดึกๆพบความมืดมิดและเงียบสงบอันสัมผัสได้ของความว้างเวิ้งแห่งห้วงอวกาศไพศาลและกว้างขวางจนจินตนาการมิสามารถสร้างมโนภาพใดใดได้เลยมองฝ่าความมืดอันแสนไกลนั้นด้วยตาเนื้อจากจุดที่ยืนอยู่บนพื้นโลก ไกลและสูงลิบ ข้าพเจ้าได้แต

มาจากร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์ : นังแมวชราผู้จงหองอย่างที่สุด.มันเป็นแมวที่ทระนงโดยแท้!๑).มันวิ่งกระเซอะกระเซิงมาอย่างตกใจกลัวสุดชีวิตในเช้าวันหนึ่งตามร่างมีรอยแผลพร้อยพรายพร่างหางกุดๆนั้นชี้แข็งบอกลักษณะขอความช่วยเหลือแต่ขนที่พองทั่วทั้งตัวก็บอกสัญญาณอันตรายในการป้อง