M-e-e P-e-d

กระแสน้ำที่บิดตัวเป็นเกลียวคลื่นเล็ก ๆหลั่งไหลผ่านหน้าผมไป ใบสีเหลือง ๆ ของต้นแสงจันทร์พลิกตัวพริ้วไปตามสายน้ำเหมือนเขากำลังโบกมือทักทายผมระลอกคลื่นเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้ จนแทบจะเอื้อมมือไปสัมผัสได้แต่ผมกลัวที่จะสัมผัสเขา. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .สายน้ำที่ไหลผ่านแก่งหิ

ฉันยิ้มและไหว้ลาผู้ใหญ่ท่านนั้นอีกครั้งเมื่อประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดเพื่อนำผู้มาเยือนลงสู่ชั้นล่างของตึกมือสองข้างยังคงเย็นเฉียบอยู่ ฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานทั้งที่สมองยังคงเฉื่อยชาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก้มหน้าก้มตาเปิดแพลนเนอร์ตรงหน้าทั้งที่ยังมิสามารถเรียกสมาธิกลับมาหาตัวเองได้เลยแม้แต่น้อยผ่

from "A Cloud in Trousers"เมฆในกางเกงby Vladimir Mayakovskytr. by Peter BogdanoffYour thoughtsDreaming in a softened brainLike a stuffed lackey on a greasy couchI will tease with a blood-soaked scrap of heartand satiate my impudent, caustic contempt.There is not a single gray hair in my

ผมเป็นโรคแพ้สังคมเมืองมาแต่ไหนแต่ไร แพ้ผู้คน แพ้หัวใจตัวเองที่เพรียกหาอิสรภาพจากอะไรนั้นผมบอกไม่ได้หรอก วันหนึ่งผมจึงตัดสินใจย้ายห้องดีกว่าไปสู่สถานที่ผมจะปรับทุกอย่างให้เป็นสวรรค์ได้ ที่ซึ่งความมืดอาศัยอยู่อย่างอิสระ ข้าวของเครื่องใช้ไม่มีอะไรมากนัก นอกจากกองหนังสือที่ผมเฝ้าอ่านและอ่าน ในค่ำคืนอันเ

กุก่องรำพัน ( พูด) โอ้แม่จ๋าแม่!พอกินข้าวอิ่มก็รู้ดีชั่วเหลียวมองดูแม่ตัวทูนหัวของลูกมาสิ้นใจ โอ้แม่แม่จ๋าเพราะมือข้าแม่ถึงตักษัยโอ้พระคุณเคยอุ่นน้ำใจมาด่วนดับไปร่างถมจมดินเพียงเอาข้าวใส่หม้อเล็กมาให้หิวคอ

ณ โค้งขอบฟ้าไกลแสงตะวันยามพลบค่ำคุณอาจรู้สึกเหงาและวังเวงถ้าเช่นนั้นจงก้าวเดินออกจากจิตใจแล้วเฝ้ารอหมู่ดวงดาวออกมาประชันโฉมประกายแสงสนทยากาลจะลางเลือนกลายเป็นราตรีกาลสลัวสลับระยิบระยับพร่างพราวดุจโคมระย้าจรัสเรืองโรจน์ณ กระโจมฟ้ากระจ่างทุกทุกกะพริบของดาวดวงหนึ่งประหนึ่งดวงตาที่แสนไก

"พวกมึงยิงแม่งให้ตายหมดคอกไปเลย"'เอางั้นเลยเรอะจ่า'"เอ่อสิว่ะ มึงไม่ได้ยินที่กูสั่งหรือไงว่ะ"'ได้ยินครับได้ยินครับจ่า'"แล้วมึงยังจะเฉยรอทำหอกอะไรอีกเล่า"'ยิงนะยิงได้อยู่แล้ว แต่ตายไปยกฝูงแบบนี้ชาวบ้านชาวช่องเขาจะว่าได้น่ะจ่า'"พับผ่าสิว่ะ มึงจะฝ่าฝืนผู้บังคับบัญชาหรือไงฟ่ะ"'ขัดน่ะไม่อยากขัด

กลางตะวันที่แผดแสง ดุจจะเผาไหม้กายและใจให้มอดไหม้หญิงชราล้มกายลงข้างรถเข็นสี่ล้อ ที่บรรจุของเก่าปรี่เปี่ยมไปทั้งคันนางหายใจระโหยอ่อนสีหน้าซีดเผือก มุมปากที่มิดเม้ม ราวจะข่มกลั้นความปวดร้าวที่ประเดประดังมาจากภายในกายกลางตะวันที่แผดร้อน กลางแสงที่รีดเค้นหยาดเหงื่อ และความเป็นคนออกมาเผาไหม้

:-)

มือน้อยๆ ของเธอเอื้อมไปที่รีโมทนิ้วน้อยคลิกปุ่มแดง จอภาพที่นิ่งงันของโทรทัศน์สี 14 นิ้ว ก็วูบไหวขึ้น เธอยิ้มที่ตัวเองมาทันเวลาละครหลังข่าว ซึ่งวันนี้เป็นตอนอวสานของละคร รักเหนือเมฆตอนแรกของละครฉันจะฆ่าแก พี่วิฑูรย์ต้องเป็นของฉันคนเดียว แก...แกแย่งคู่หมั้นฉัน แววจันทร์ตบฉาดเข้าที่หน้าของประกา