M-e-e P-e-d

เสมือนคำนำ ๑). ข้าพเจ้าเคยแหงนคอมองดูท้องฟ้าในยามดึกๆ
พบความมืดมิดและเงียบสงบอันสัมผัสได้ของความว้างเวิ้งแห่งห้วงอวกาศ  ไพศาลและกว้างขวางจนจินตนาการมิสามารถสร้างมโนภาพใดใดได้เลย  มองฝ่าความมืดอันแสนไกลนั้นด้วยตาเนื้อ  จากจุดที่ยืนอยู่บนพื้นโลก  ไกลและสูงลิบ  ข้าพเจ้าได้แต่ตั้งคำถามว่า - มันมีอะไรอยู่ในความมืดดำนั้น แน่ล่ะ - นั่นมันวัยเยาว์ที่ไร้เดียงสา และเรียนรู้วิทยาศาสตร์ แต่เพียงในตำราเรียนเท่านั้น

มันมีทางช้างเผือก  แม่บอกข้าพเจ้าในคืนหนึ่ง  เป็นทาง ช้างเผือกอันงดงามและเป็นทางฝอยขาวๆยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา  ในทางช้างเผือกนั้นมีดวงดาวนับล้านๆดวง  ข้าพเจ้าตะลึงฟังถึงความยิ่งใหญ่และมโหฬารนั้นด้วยหัวใจพองโต  ในใจดวงเล็กๆวัยเยาว์ของข้าพเจ้าคิดถึงเจ้าชาย  พร้อมด้วยม้าขาวปีกสวยที่ลิ่วทะยานไปตามเส้นทางดาวล้านดวงนั่น  ครั้นเห็นผีพุ่งไต้ร่วงวูบเป็นทางยาว  ข้าพเจ้าชี้นิ้วให้แม่มองตาม  ละล่ำละลักบอกว่านั่นเจ้าชายบนม้าขาวกำลังมาโลกมนุษย์...... ๒). ปัจจุบันข้าพเจ้าใกล้เลข ๔ ไปทุกขณะ  เพียงหายใจไม่กี่ ครั้งข้าพเจ้าก็ล่วงเข้าสู่วัยกลางคน  มันเร็วแต่ก็นาน  เหมือนๆเด็กน้อยแสนซนคนหนึ่งของเมื่อวาน  ที่ร่างกายเติบโตเต็มที่พร้อมด้วยริ้วรอยของกาลเวลาประดับในวันนี้  ข้าพเจ้าเศร้า  เมื่อก่อนหลับตานอนทุกคืนหวนคิดถึงเรื่องราวต่างๆของแต่ละวัน  มีเรื่องมากมายที่ข้าพเจ้ารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำ  และอีกมากมายที่รู้สึกเลวร้ายที่ได้ทำลงไป  ในเวลาเพียง ๑๘ ชั่วโมงของวัน  มันเกิดอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะมากมาย  ข้าพเจ้านอนจ้องเพดานห้องในความมืด  ไม่เห็นดวงดาวไม่เห็นแสงของการวับวิบลากเส้นเคลื่อน  ในความมืดนั้นข้าพเจ้าฟุบหน้าลงกับหมอน  และหลับไปด้วยความรู้สึกอลหม่านภายในสมองอันหนักอึ้ง  หัวใจเต้นครามโครม  กว่าจะสงบลงได้ข้าพเจ้าก็เหนื่อยและเครียดจนร่างกายอ่อนล้า  นั่นแหละ-การพักผ่อนอันทรมานจึงได้เริ่มต้น ๓). ด้วยบุคลิกแข็งกร้าวเอาเรื่องคน  และด้วยท่าทีพฤติกรรม ที่ดูเหมือนก้าวร้าวของข้าพเจ้าไหมหนอ?  จึงทำให้รูปทรงตัวตนของข้าพเจ้าเป็นรูปทรงเบี้ยวบิดตะปุ่มตะป่ำ  ดวงตากระด้างและเนื้อเสียงทองแดงโฮกฮากไหมหนอ?  จึงทำให้เงาทอดตกของข้าพเจ้าดูเหมือนความดำมืดในวันสุริยคราส  หลายครั้งหลายคราวมากราวมากเรื่อง  ตัวตนของข้าพเจ้าเป็นไปตามการปะทะปะพบที่คนอื่นจ้องจับมา  สิ่งเดียวที่ไม่เข้าใจเลยก็คือ-  ทำไมข้าพเจ้าจึงหวั่นไหวต่อสายตาและเสียงเหล่านั้นด้วย?  มันขัดแย้งอย่างสิ้นเชิงกับบุคลิกที่ใครๆรู้จัก  และน่าเศร้าที่ใครๆไม่เคยรับรู้ลึกๆของข้าพเจ้าเลย
ข้าพเจ้านอนจ้องเพดานในความมืด  แล้วโหยหาทาง ช้างเผือกอันเลื่อมระยับ ๔). ข้าพเจ้ายังคงแหงนคอมองท้องฟ้าในยามดึกดื่น  เบิก ดวงตาโพลงเพื่อหาพิกัดของทางช้างเผือก  มันต้องอยู่ในตำแหน่งไหนสักแห่ง  ในองศาที่คอแหงนขึ้นมองฟ้านี่แหละ  เด็กน้อยคนหนึ่งของเมื่อวานกำลังเดินทางเข้ามาใกล้  เขาไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้ามีปีก  เป็นเด็กที่ข้าพเจ้าคุ้นหน้ายิ่งนัก  ผิดก็แต่ดวงตาและน้ำเสียงอันอ่อนโยนไร้เดียงสา  เด็กเดินมาตาแดงก่ำ  มือป้ายหยาดน้ำตาในคืนที่ผีพุ่งไต้ร่วงลงครั้งแล้วครั้งเล่า  ละล่ำละลักบอกข้าพเจ้าว่าเขาเกลียดกาลิเลโอ..

๕). แม่ลูบหัวข้าพเจ้าบอกว่าไม่มีหรอกเจ้าชายหรือม้าขาวมีปีก วิชาวิทยาศาสตร์ที่ได้เรียนมาก็บอกข้าพเจ้าเช่นนั้น  มันเกิดอะไรขึ้นกับทางช้างเผือกของเรา?  ใครกำลังโกหกใคร?

ยิ่งเติบใหญ่ - ทางช้างเผือกอันสวยงามนั้น  ดูเหมือนมันยิ่ง ไกลห่างออกไปจากผิวโลกใบนี้เข้าทุกที  ขณะที่จ้องมองทางช้างเผือกอันสวยงามบนเพดานห้องในความมืดนั้น  ข้าพเจ้าได้ตั้งคำถามถึงการพังทลายของมันว่าจะเป็นไปได้ไหม?
เด็กน้อยคนนั้นจ้องข้าพเจ้าเขม็ง  ด้วยดวงตาที่เปลี่ยนแวว กระด้างคลอหยดน้ำปริ่ม    พูดเสียงกระซิบตามไรฟันว่า-  เขาเกลียดกาลิเลโอ... ๖). เหมือนเหมือนทางช้างเผือกในห้วงอวกาศว้างเวิ้งนั้นร่วง กราวลงมาบนหัว  ข้าพเจ้าฟุบหน้ากับหมอน  การพังทลายของทางช้างเผือกได้ทำลายบุคลิกแข็งกร้าวและดวงตากระด้างของข้าพเจ้าอย่างสิ้นเชิง  แล้วเด็กน้อยคนนั้นก็กอดข้าพเจ้าร้องไห้ไปด้วยกัน  ในห้องมืดมิดที่เพดานเริ่มปรากฏดวงดาวล้านล้านดวงเรียงเป็นเส้นแสงยาวเฟื้อย  เป็นทางช้างเผือกอันสวยงาม เจ้าชายพระองค์หนึ่งขี่ม้าปีกขาวทะยานมาแต่ไกล..

๒๑  พฤษภ  ๒๕๔๙ มนตรี  ศรียงค์ meeped@hotmail.com www.softganz.com/meeped/index.php

หมี่เป็ดสำนักพิมพ์


แด่-  เจ้าหญิงริมหน้าต่างที่สวมมงกุฎดอกแก้วจากทางช้างเผือก

ขอบคุณ : สุเพ็ญญา ชวดุรงค์  ครูตลอดกาล      นายพรานผี และทุกมือที่กอบเก็บชิ้นส่วนทางช้างเผือกมาปะติดปะต่อ