M-e-e P-e-d

โลกยามแดดอัสดง ๑). 3 ปีมานี้  ทุกเย็นผมจะเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องคอมพิวเตอร์  ซึ่งครั้งหนึ่ง มันเคยเป็นห้องบันทึกเสียงเล็กๆ  ผมเงียบหายอยู่ในห้องนั้นเป็นชั่วโมงๆ  มิรับรู้กระแสลมพัดผ่าน  หรืออายแดดที่ดินคายยามพลบ  หน้าต่างห้องผ้าม่านสีเหลืองซีด  เปิดทิ้งไว้เพื่อระบายควันบุหรี่  และเพื่อได้ละสายตาทอดยาวไปยังเขาคอหงส์ลิบลิบโน่น  มันเป็นช่วงพลบ 2-3 ปี  ที่ผมกับโลกต่างรู้สึกปลอดภัยจากกันและกัน ในห้อง  ผมกั้นห้องเล็กๆเอาไว้อีกชั้น  บุด้วยฟองน้ำทั่วทุกด้านฝา  ฝา ด้านที่มีความยาวที่สุด  ผมเจาะช่องติดกระจกใส  ไว้เวลาให้สัญญาณกับนักร้องนักดนตรี  ฝุ่นจับหนาเขรอะอยู่บนอุปกรณ์แต่ง-สร้างเสียง  นับจากต้นปี 2545  หลังจาก เรา แตกวงกันทั้งที่ทำได้เพียงเดโมดิบๆ (5 ปี)  ผมก็ไม่สนใจแม้จะเอื้อมมือไปแตะต้องมันอีกเลย  มันก็เหมือนกับการเอามือลูบไปบนรอยแผลเป็นสากๆนั่นแหละ  รังแต่จะระคายมือระเคืองใจมิสิ้น    ลำโพงราคาแพงตระหง่านอยู่บนขาตั้ง  กับเครื่องเล่นสำเร็จรูปเท่านั้น  ที่ผมหมั่นเช็ดถู  อันที่จริงเครื่องเล่นนั้นนับว่าเน่าไปมากแล้ว  ด้วยการใช้งานสมบุกสมบันนับนานปี    ได้ลำโพงคู่แพงนี่แหละที่ช่วยให้การฟังเพลงระรื่นหูขึ้น  คุณไม่จำเป็นต้องนุ่งกางเกงในเลย    หากคุณนุ่งยีนได้สวย ๒). โลกยามอัสดงของคุณเป็นอย่างไร?  เมื่อดวงอาทิตย์หลบแรงแสงอ่อน เข้าสู่อ้อมกอดเมฆขาวนวล  ขอบเมฆก็เรื่อไปด้วยแสงสีทองอร่ามดั่งทองคำลุกไหม้  คุณได้ยินเสียงนกร้องเซ็งแซ่บนไม้ใหญ่บ้างไหม?  คุณจะเดินอาบแดดไปตามทางลูกรัง  มือล้วงกระเป๋าผิวปากเป็นเพลงสักเพลงหรือไม่?  หรือคุณกำลังนั่งอยู่ริมตลิ่งน้ำนิ่ง  หย่อนเท้าลงจุ่มน้ำเย็นเฉียบ  ตีขาเบาๆ  สร้างวงน้ำกระเพื่อมออกไปสู่อีกฟากตลิ่ง? มันคงเป็นอัสดงที่น่าอิจฉาอย่างที่สุดเลยคุณ ก่อนหน้าที่ผมจะรู้จักคอมพิวเตอร์  และก่อนหน้าของประโยคก่อนหน้า ผมเป็นนักกีฬา  ด้วยความสูง  175 ซม.  หนัก  65 ซม.  แม้จะดูเก้งก้างเงอะงะขายาวไปหน่อย  แต่มันส่งผลดีต่อการสปีดไล่เบียดกับเบอร์ 9 ของอีกฝ่าย  ตำแหน่งเซนเตอร์ตัวสุดท้ายของผม  ความสูงช่วยให้กระโดดโหม่งแย่งคู่ต่อสู้ได้สูสี  แน่นอนที่ผมต้องศึกษาแทคติกการตุกติก  เพื่อหยุดเกมเอาไว้ในขณะที่กำลังเสียเปรียบ  อย่าลืมสิหลุดไปจากผมก็หมายถึงผู้รักษาประตูต้องเสี่ยงกับโอกาสบอลเข้าประตูเกือบ 100%  การล้มตัวกวาดขาเบอร์ 9    การดึงเสื้อเบอร์ 11  กระทั่งการกระโดดโหม่งตีศอกใส่หน้าเบอร์ 10  อย่างแนบเนียน  มันคุ้มกว่าหากผู้รักษาประตูของผมได้วัดใจจากลูกโทษ  ฟุตบอลทำให้ผมมีเพื่อนมากมาย  อย่างน้อยก็  21 คนในสนาม  เช่นที่ผมอาจมีศัตรูเพิ่มมาถึง  11  คน  หากเล่นในเกมแรงเกินไปจนวางมวยฟาดปากกัน โลกยามอัสดงบนสนามหญ้าเป็นหย่อมๆนั้น  เราหยุดการวิ่งไล่อย่างบ้า คลั่งเมื่อดวงอาทิตย์ลับหายไปจากเหลี่ยมตึก  เสียงหอบเหนื่อย  เสียงวิจารณ์เกม  เสียงเอ็ดตะโรต่อคนที่เล่นพลาดบ่อยๆ  เซ็งแซ่ท่ามกลางควันบุหรี่  และเสียงโบกเสื้อไล่ยุงที่บินมาจากมุมมืดที่ไหนสักแห่ง  ผมเดินออกจากสนามกับเพื่อนอีก 2-3 คน  มือหนึ่งหิ้วสตั๊ดอีกมือคีบบุหรี่  เมื่อเผชิญหน้ากับแสงนีออนนานับคับคั่งที่ถนนใหญ่  เราต่างสวมเสื้อแล้วบิดมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน    หรือไม่ก็ร้านเหล้าที่ไหนสักแห่ง จำไม่ได้ว่าผมเลิกเล่นฟุตบอลตั้งแต่เมื่อไหร่  จำไม่ได้แม้กระทั่งสตั๊ด ADIDAS  รุ่น  LAPATA 13 ปุ่มนั้น  ผมให้หรือขายใครไป  หรือทิ้งลืมไว้ใต้บันได้จนเปื่อยราให้หนูแทะเล่น  ผมรู้เพียงว่าช่วงวัยเวลานั้น    เมื่อโลกอลหม่านด้วยผู้คนรถราที่วิ่งแข่งกันกลับบ้าน  ผมอยู่ในร้านเหล้าเสียแล้ว  เป็นร้านที่มีต้นไม้สูงใหญ่ร่มครึ้มคลุมปรกอยู่เหนือพื้นกรวด    อยู่ลึกเข้าไปในซอยประมาณ 500 เมตรจากถนนใหญ่ชานเมือง  ไม้โมกออกดอกขาวพรึบไปทั้งต้น  ส่งกลิ่นหอมกรุ่นมากับอายลมร้อนผ่าว  แมวตัวเซื่องๆขี้เกียจๆหลับอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน  เจ้าของร้านเป็นชายวัยประมาณ 48-52  หนวดครึ้มดั่งเฟิร์นที่ย้อยย่านจากคาคบ  ดวงตาคู่นั้นดุ  พูดน้อย  ดื่มจัด  แต่ที่สังเกตุเห็นคือเมายาก  และยิ้มหวาน  ผมไม่กล้าชวนเขาคุยนักหรอก  คุณควรได้เห็นฝ่ามือของเขาเสียก่อน    มันใหญ่และหนาเตอะ  ลำแขนนั้นก็กล้ามเนื้อคับติ้วดั่งรัดด้วยมัดหวาย  พูดไม่ถูกหูเขานิดเดียว  หัวผมคงหลุดไปตามแรงตบเปล่าๆ ผมจิบเบียร์เย็นๆเงียบๆ  เนิบช้า  ละเลียดบรรยากาศสนธยาเอาไว้ให้ มากที่สุด  เบียร์ที่นี่เย็นเป็นวุ้น  คุณคิดดูสิ  เบียร์เป็นวุ้นในยามโมงที่โลกกำลังถดถอยแรงร้อน  กลิ่นไม้หอมสารพัดกรุ่นกำจายอยู่เกลื่อนอาณา  มันอบร่ำเสียจนผมแทบจะกลายเป็นบุหงารำไปเลยทีเดียว  เสียงนกกระจอกทะเลาะแย่งรังดังขึ้นเมื่อที่ร้านเปิดไฟอ่อนตรงเคาท์เตอร์    นั่นแหละไอ้แมวสันหลังยาวจะลุกมาบิดขี้เกียจ  เหยียดขายาวแล้วสะบัดตัวแรงๆ  หาวใหญ่ๆอีก 2-3 ฟอด  แลบลิ้นเลียริมฝีปาก 2-3 ที  จากนั้นมันก็จะนั่งนิ่งดูนกอยู่อย่างนั้นอีกเป็นเวลานาน เป็นความสุขลึกเพียงสิ่งเดียวกระมัง?  หลังจากการงานอันหนักหน่วง และจำเจนับนานปีในแต่ละวัน  เหนื่อยและเครียดไปกับการค้าขาย  รีบตื่นแต่ตี 4-5  รีบไปตลาด  รีบขายของ  รีบเก็บร้าน  ก่อนจะได้รีบมาผ่อนคลายจิบเบียร์    เพื่อจะได้รีบกลับไปนอน!! ๓). มันกลายเป็นห้องนั่งเล่นอินเตอร์เนตไปโดยปริยาย  ความรู้สึกโดด เดี่ยวและไม่ไว้วางใจโลกหายไปเมื่อผมปิดประตูบ้าน    ผมไม่มีตัวตนอยู่บนถนน  ไม่มีชื่อให้ใครเรียกขาน  ผมลบตัวตนออกจากความทรงจำของใครต่อใครอย่างไร้ไยดี ในความสูญหายเหล่านี้  ลึกๆลงไปผมเหงา!! ในการคัดนักฟุตบอลเยาวชนเขตเมื่อปี 2526  ผมเป็นคนแรกที่ถูกคัด ออก  ผมโวยวายกับเหตุผลของโค้ชที่ว่าผมเก้งก้าง  เล่นแรงเกินไป  ผมเถียง  ผมโกรธ  ผมเตะลูกบอลใส่หน้าโค้ชเต็มแรง  เลือดกำเดาทะลักจากจมูกโค้ช  เย็นนั้นผมลากสังขารไปทำแผลที่ร้านเหล้าในซอย 500 เมตรนั้น  รอยปุ่มสตั๊ด 6 ปุ่มปรากฏอยู่บนใบหน้า  มันลากเป็นแผลยาวลงมาจากโหนกแก้มถึงคาง  ฟันหัก 2 ซี่  และช้ำไปทั้งตัว  คลับคล้ายว่านั่นจะเป็นสาเหตุใหญ่ที่ทำให้ผมลืมรองเท้าสตั๊ดคู่นั้นของผม ชีวิตใช่จะยืนยาวอมตะเสียเมื่อไหร่  ระยะเวลาช่วงวัยกินเวลาเข้าไปแต่ ละช่วงก็ 4-5 ปี    เด็กหญิงที่เห็นวิ่งเล่นอยู่หลัดๆ  จับพลัดจับผลูก็มีประจำเดือนแล้ว  มันกร่อนแทะชีวิตเราไปทุกขณะ  พริบตาจากเด็กหนุ่มผมก็กลายเป็นชายเต็มวัย  ผู้ซึ่งเมื่อโลกร่มแดดก็กรึ่มๆเมาๆอยู่ในร้านไม้โมกแห่งนั้น    ทุกเย็นในซอยลึก 500 เมตร  ผมมีความสุขเงียบๆ  จนกระทั่งเหตุการณ์สยดสยองที่สุดในชีวิตได้เกิดขึ้น เจ้าของร้านคู่ตาดุหนวดเฟิ้มคนนั้น  คงจิบเบียร์เข้าไปแต่หัววันกระมัง? เมื่อผมย่างล้ออีดรีมร้ายๆเข้าไป  เขาก็โบกมือทักกวักเรียกให้นั่งที่เคาท์เตอร์ตรงมุมที่เคยนั่งประจำ  เขาพูดไม่หยุด  ยิ้มหวานนั้นยิ่งหยาดเยิ้มไปด้วยความมันของลิป  ผมผิดสังเกตุแต่ก็ยังวางใจว่าอากาศในร้านค่อนข้างเย็นอยู่เอาการ  เขาอาจปากแตกเพราะความเย็นนั้นก็เป็นได้  เบียร์ขวดแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว  เราหัวเราะให้กับมุขเศร้าๆของชีวิต  ผมถามถึงแมวขี้เกียจตัวนั้น  เขายักไหล่ไม่ตอบ  ขวดที่สามพร่องไปหน่อย  เขาก็ย้ายมานั่งข้างๆผม  เขายังดื่มจัดเหมือนที่เคย  แต่อาการเมานั้นเริ่มคุอยู่ในดวงตาแดงก่ำ  แขนล่ำโอบคอผมอย่างสนิทสนม    มือนั้นคลึงติ่งหูผมจนขนลุกเกรียว    ผมถอยห่างเขาขยับเข้าใกล้  ผมถอยอีกครั้ง  คราวนี้แขนล่ำก็ฉวยแขนผมกระชากเข้าอ้อมกอดเขา    เขาพยายามจะจูบผม!! ผมถุยน้ำลายใส่หน้า  แล้วชกเปรี้ยงเข้าที่ดั้งจมูกโด่งๆนั้นทันที ๔). โลกยามอัสดงเลวร้ายสำหรับผมเสมอมา    3 ปีที่ผ่าน  ผมเก็บตัวเงียบ อยู่ในห้องคอมพิวเตอร์  เปิดหน้าต่างกว้างมองดูเขาคอหงส์ลิบลิบ  แดดค่อยๆร่มลงช้าๆ  ดวงอาทิตย์ลูกโตแอบอยู่หลังกลุ่มเมฆขาวฟ่อง  ระบายขอบแรเงาสีทองอร่ามเรือง ลึกลงไปคือความเหงาอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง  ยามโลกอัสดงคุณอยู่ ณ
ที่แห่งใด?  ริมตลิ่งน้ำนิ่ง?  เดินล้วงกระเป๋าผิวปากอาบแดดสีทอง?  หรือนั่งฟังเสียงนกเจี๊ยวจ๊าวอยู่ในรังรวง  ช่วงวัยชีวิตมันผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ผมยังคงนั่งหน้าจอมอนิเตอร์  วันแล้ววันเล่า    ปีแล้วปีเล่า  จมเงียบอยู่ในเวบไซด์ต่างๆ ผมได้ยินเสียงโลกถอนใจโล่งอกมาตลอด 3 ปี!! เออแน่ะอัสดงพลบค่ำโพล้เพล้  ในห้องคอมพิวเตอร์  ผมหันไปดู อุปกรณ์สร้าง-แต่งเสียงนั้นอย่างขมขื่น  ฝุ่นยังจับหนาเขรอะอย่างเดิม  หยากไย่รกรุงรัง  ลมโยนสายระยางนั้นต่องแต่งจะร่วงมิร่วงแหล่  ความฝันเล็กๆที่อยากจะมีอัลบั้มสักชุด  กับการลงทุนไปเกือบแสนบาทไทยนั้นสูญเปล่า  มันสร้างความเจ็บปวดแก่ผมเสมอแผลที่ลากยาวตั้งแต่ท้ายทอยจรดก้นกบ อาจถึงเวลาช่วงผลัดเปลี่ยนอีกครั้งกระมัง?  ช่วงวัยชีวิตอีกช่วงหนึ่ง กำลังสุดสิ้นลง    เขาคอหงส์ตระหง่านอยู่เขียวครึ้มไกล  นวลเมฆปาดแผ่วอยู่บนยอด  แดดทางตะวันตกกำลังร่วงแรง  ผมรู้สึกโหยหาโลกขึ้นมาติดหมัด  เหมือนเดินหิ้วสตั๊ดออกจากสนามฟุตบอล  เหมือนนั่งมองแมวขี้เกียจท่ามกลางกลิ่นหอมของไม่ดอก  เถอะน่าอัสดงที่ผ่านๆมาก็ยังมีเสน่ห์อยู่บ้างหรอก  อย่างน้อยก็แจ่มชัดในความทรงจำให้รำลึกถึง ปิดประตูห้อง  ผมพร้อมแล้วที่จะเดินออกจากบ้าน  ทิ้ง 3 ปีในโลกอิน เตอร์เนตให้อยู่ในห้องฝุ่นเขรอะและหยากไย่  อีดรีมร้ายๆยังคงวิ่งได้  แม้ไม่เร็วนัก  แต่ก็ไปถึงล่ะ  ถึงไหนก็ช่าง  แดดสีทองอร่ามอย่างนี้  มันคงอาบร่างผิวสีทองแดงของผมให้เหมือนพระสังข์ได้บ้างละน่า และผมไม่จำเป็นต้องนุ่งกางเกงใน  เพราะผมนุ่งยีนได้สวยเข้าทรง!!

พิมพ์ครั้งแรกที่  จิ้งจกทัก 3