M-e-e P-e-d

มาจากร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์ ๑). แม่เล่าว่าตอนท้องข้าพเจ้า    แม่ฝันเห็นสร้อยคอทองคำเส้นเบ้อเร่อ เบ้อร่า    เหลืองอร่ามเรืองรองอยู่จับตาตรึงใจ    แม่ถืออยู่ในอุ้งมืออย่างมีความสุข    และกำมันไว้แน่นแนบทรวงอกอยู่อย่างนั้น& ๒). ร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์เปิดทำการมาตั้งแต่ปายังหนุ่ม    แรกเริ่มเดิมที จริงๆนั้น    ข้าพเจ้าไม่ทราบแน่ชัดหรอกว่าปาเคยขายอะไร  ที่ไหน  อย่างไรมาก่อน    ได้ยินได้ฟังแกเล่าหนหลังก็เมื่อข้าพเจ้าเลิกเกเรเกตุงและเลิกเรียนหนังสือไปนานพอควรแล้ว    จึงปะติดปะต่อไม่ได้ใจความอะไรมากมายนัก    รู้แต่ว่าพอลืมตามาร้องอุแว้ๆ  ถัดจากหน้าปาหน้าแม่  หน้าพี่ทั้งสองและหน้าน้าๆนับสิบ    ก็เป็นหน้าแปลกๆพิลึกๆปากแบนยาวของเป็ดนี่แหละ    แล้วข้าพเจ้าก็หลงรักเป็ดโดยไม่รู้ตัว! ๓). เราโยกย้ายมาปักหลักที่ถนนละม้ายสงเคราะห์นี้ประมาณปี ๒๕๓๔ อยู่ใกล้กับโรงเรียนแสงทองวิทยาและโรงเรียนศรีนคร    ทุกเช้า-ผู้ปกครองจะพานักเรียนมากินหมี่ก่อนไปโรงเรียน    ส่วนใหญ่จะเป็นชั้นประถมที่ซุกซนเหลือกำลัง    พวกเขาจะเดินเข้ามาในร้านอย่างคุ้นเคย  นั่งประจำที่ดั่งนั่งในห้องเรียน  ส่งเสียงพูดคุยจ้อปากและบางคนก็ซนเป็นลิง    สลับกับเสียงคุณแม่ของพวกเขาที่คอยดุด่าว่ากล่าวเมื่อเห็นลิงมันซนกันนัก    ก็มีบ้างที่คุณพ่อคุณแม่บางคนปล่อยปละละเลย    ด้วยอาจเห็นว่าวัยของพวกเขาย่อมซุกซนเป็นธรรมดา    ข้าพเจ้านี่แหละที่จำเป็นต้องดุแบบนิ่มๆงามๆ    อาจถึงขั้นต้องเอ็ดตะโรเมื่อเห็นว่าข้าวของในร้านท่าจะเสียหาย    และหลายครั้งที่ข้าพเจ้าลงมือฟาดเบาะๆ    โดยนัยยะสื่อไปยังผู้ปกครองว่าคุณปล่อยลูกคุณเกินเลยไปมากแล้ว    น้ำตาล , ถั่ว ,พริกป่น    เด็กช้อนเอามาใส่รวมกันแล้วคุณไม่เห็นหรือ?  นั่นมันของกินของเข้าปาก  ไม่ใช่ของให้เด็กเล่น    เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่คุณจ้องแย่งจากโต๊ะอื่นซะบ้างสิ      โตมาจนป่านนี้มีลูกมีเต้าได้ยังไงกันจึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย& ฟาดเสร็จข้าพเจ้าก็ขยี้หัวเด็กเบาๆอย่างเอ็นดู    ก่อนหันไปยิ้มให้ผู้ปก ครองเด็กอย่างเปี่ยมด้วยความหวังดี

แหละเก้าอี้ไม้ทรงสูงที่มีเพียงตัวเดียวในร้านนี่สิ    มันกลายเป็นเก้าอี้ ดนตรีสำหรับเด็กเล็กไปทุกเช้า    สงครามจิตวิทยาสงครามประสาทเริ่มต้นขึ้นด้วยการวิ่งไปจับจองเก้าอี้สูง    ก่อนบอกผู้ปกครองหรืออาจเป็นข้าพเจ้าให้ช่วยยกไปให้ที่โต๊ะ      ในขณะที่เด็กเล็กคนที่วิ่งไปเอามือแตะเก้าอี้ไม่ทันได้แต่ยืนหน้างอ    มองหาข้าพเจ้าอย่างขอความช่วยเหลือ    ข้าพเจ้าจนใจที่จะเอาเก้าอี้ตัวนั้นให้เด็กคนนั้นได้  กติกามันมีอยู่  และเด็กคนที่วิ่งไปแตะไว้ก่อนนั้นเท่านั้นที่สมควรแก่การนั่ง    ทำได้ก็เพียงยิ้มปลอบใจว่าวันหลังค่อยมาแย่งใหม่    วันหลังจะต้องเป็นผู้ชนะ  เพราะผู้ชนะเท่านั้นที่จะได้ปีนเก้าอี้ทรงสูงขึ้นไปนั่งเป็นสง่า    วันนี้หนูแพ้แล้ว  หนูต้องยอมรับความพ่ายแพ้นี้ให้ได้ จากหน้างอๆมองหาความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ใจดีสักคนนั้น  ปาก เล็กๆบางๆก็เริ่มเบ้  หยาดน้ำตาจะออขังรอหลั่งลงมารดแก้มยุ้ยๆ    แล้วเสียงร้องไห้โวยวายก็แผดลั่นสนั่นร้าน  เสียงดุเสียงปลอบอย่างใดไร้ผลโดยสิ้นเชิง    ท่านเคยได้ยินเสียงเด็กที่ร้องไห้แผดกรีดด้วยความเสียใจอย่างที่สุดไหม?  มันบาดลึกเข้าไปในก้อนเนื้อหัวใจผู้ใหญ่อย่างทรมานบัดซบเลยเชียวล่ะ    นอกเสียจากท่านจะเป็นผู้ใหญ่บัดซบเท่านั้น  ที่อาจจะเฉยเมยหรือกระทั่งรำคาญได้ลงคอ  ในขณะที่ข้าพเจ้ายกเก้าอี้ตัวนั้นโดยมีผู้ชนะนั่งยิ้มยินดี    ข้าพเจ้ามิกล้าเหลือบตาเหลียวมองใบหน้าอันรวดร้าวของผู้แพ้ได้เลย    เสียงสะอื้นด้วยความเสียใจเป็นล้นพ้น    ดวงตาน้อยเนื้อต่ำใจที่ยังคงอ้อนวอนร้องขอ    ข้าพเจ้าเอาเก้าอี้พลาสติคมาซ้อนๆกันให้สูง    แทนทดชดเชยเก้าอี้ไม้ที่มีอยู่เพียงตัวเดียวในร้าน    น่าแปลกที่พวกเขาไม่เคยใยดีมันแม้น้อย-สักคนเดียว!  โน่น-เก้าอี้ไม้ทรงสูงตัวนั้นต่างหากที่พวกเขายังจ้องมองมันอยู่ไม่วางตา    แม้กระทั่งเมื่อคุณแม่ป้อนหมี่เข้าปาก  เขาก็ยังสะอื้นพลางอ้าปากเคี้ยวกลืน    ข้าพเจ้าสะเทือนใจยิ่งนัก    และผู้แพ้นั้นแหละที่มักจะได้ไก่กับหมูแดงมากกว่าปกติ-เสมอ กระนั้นก็ตาม-ข้าพเจ้ามักจะยิ้มอย่างมีความสุข    ที่เห็นเด็กเล็กๆวัย ไม่กี่ขวบร้องไห้    เพื่อจะแย่งเก้าอี้ที่มีอยู่เพียงตัวเดียวในร้าน&&ข้าพเจ้ามีความสุขจริงๆ

เพราะที่จริงแล้ว-    มันไม่ใช่แค่เก้าอี้ไม้ทรงสูงราคาถูกๆอย่างที่มัน เป็นเลย    มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่มีอยู่เพียงอันเดียวในร้านเล็กๆแห่งนี้  และเด็กเล็กเหล่านั้นรู้ว่ามันมีไว้สำหรับพวกเขาเท่านั้น    ความพิเศษนี่แหละที่กลายเป็นของวิเศษให้เด็กๆปรารถนา  ให้พวกเขายึดเหนี่ยว  ให้พวกเขาภาคภูมิ    มันเป็นทิพยรสอีกชนิดหนึ่งในร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์!  นึกภาพดูสิ-เด็กน้อยนั่งเก้าอี้ไม้ทรงสูง  ที่โต๊ะอยู่ในระดับเดียวกับการกินได้พอดีเป๊ะ!  เขาสามารถเอื้อมมือไปดึงทิชชูมาเช็ดปากได้เองเมื่อคุณแม่บอก    เขาสามารถเอื้อมไปคว้าแก้วน้ำอ้อยมาดื่มได้เองเมื่อกระหาย    ก่อนจะปรายตามองไปยังผู้แพ้อย่างเหยียดๆ  เมื่อเห็นพวกเขาร้องบอกคุณแม่ให้ส่งแก้วน้ำเหมือนเด็กไม่รู้จักโต! การเป็นเพียงสิ่งเดียวที่มีอยู่อันเดียวนี่แหละ    คือความวิเศษสุดพิเศษ พิศดารนัก    และการเป็นความวิเศษสุดพิเศษพิศดารนี่แหละ    ที่ทำให้พวกเขารู้สึกถึงการมีตัวตน    รับรู้รสแห่งชัยชนะ    และอาจจะหวนรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ในวันที่เขาแพ้      ความรู้สึกสองฝ่ายนี้จะติดตรึงเข้าไปยังก้นบึ้งพวกเขานับนาน  ข้าพเจ้าคาดหวังว่าเขาคงจะยังจำได้ดีถึงความรู้สึกปลื้มปีติ  และความรู้สึกรวดร้าวเมื่อเขาเติบโตขึ้น    เขาคงไม่ลืมดวงตาปวดร้าวของผู้แพ้ที่เขาเองก็เคยผ่านพบมาหลายต่อหลายครั้ง    เพื่อมันจะกลายเป็นดวงตาเมตตาและรักในเพื่อนมนุษย์ด้วยกันในวันที่เขาเป็นผู้ใหญ่เพียงพอ
ข้าพเจ้าไม่เชื่อเด็ดขาด  หากใครจะบอกว่านั่นเป็นการสอนเด็กให้ เห็นแก่ตัว    ทะเยอทะยานอยากได้จนกล้ากระทำการใดใดได้แม้ผู้อื่นจะเสียใจ    อย่าลืมสิ-พวกเขาก็เคยพ่ายแพ้มาด้วยกันทั้งนั้น    กว่าพวกเขาจะโตพอนั่งเก้าอี้พลาสติคได้  เขาต้องผ่านความพ่ายแพ้กันมาคนละเท่าไร?    และจะเป็นผู้ชนะกันได้แค่คนละกี่ครั้ง?  เราควรจะแสดงความหวังดีต่อพวกเขาให้น้อยลงสักนิด    ควรเลิกเอาระบบวิธีคิดแบบผู้ใหญ่    โดยเฉพาะแบบผู้ใหญ่ที่สิ้นคิดไปใช้กับเด็ก    เพื่อปล่อยให้พวกเขาเติบโตตามธรรมชาติตามวัย    เรียนรู้สิ่งต่างๆด้วยตนเอง  ให้พวกเขาเคี้ยวและย่อยเองบ้าง    ก่อนจะเป็นอัมพาตระบบทางเดินอาหาร  ไม่มีเด็กกล้าหาญคนใดจะไม่แย่งชิง  เช่นเดียวกับไม่มีเด็กกล้าหาญคนใดจะไม่หวงแหนมิใช่หรือ?    ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้านี่แหละ  ที่จะต้องบอกเด็กด้วยภาษาง่ายๆที่พวกเขาฟังเข้าใจ  ว่าเราแพ้ก็เพื่อให้รู้จักความชนะ  และชนะก็เพื่อให้เข้าใจความพ่ายแพ้    เป็นคำถามสำหรับท่านแหละทั้งข้าพเจ้าโดยแท้ว่าจะบอกพวกเขาอย่างไร
ข้าพเจ้าจึงมักจะยิ้มอย่างมีความสุข    ที่เห็นเด็กเล็กๆนั่งเป็นสง่าบน เก้าอี้ไม้ทรงสูงแล้วยิ้มอย่างปีติยินดี  และนี่คือเหตุผลที่ข้าพเจ้าไม่ซื้อเก้าอี้สูงมาเพิ่มแม้แต่สักตัวเดียว ๔). จำได้ว่า-ร้านแรกที่ปาเปิดขายหมี่เป็ดนั้น  อยู่หน้าโรงหนังโอเดียน
ที่ปัจจุบันรื้อทิ้งกลายเป็นศูนย์การค้า  และย่านท่องเที่ยวช้อบปิ้งสำหรับชาวต่างชาติไปเสียแล้ว    จากนั้นก็ย้ายไปที่ตลาดกิมหยงก่อนจะมาละม้ายสงเคราะห์นี้ เป็นสามสิบห้าปีแห่งร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์ที่ข้าพเจ้าเกิดทัน  เมื่อวัยเยาว์ข้าพเจ้าได้พบกับลูกค้ารุ่นปา  ครั้นข้าพเจ้าเติบโตเป็นเด็กหนุ่ม    ก็ได้พบกับลูกค้ารุ่นน้า  จนข้าพเจ้ายัดเสื้อผ้าใส่ถุงทะเลกลับจากรามคำแหงก่อนเรียนจบ    ลูกค้าก็กลายเป็นเด็กรุ่นน้องไปเสียแล้ว  จากที่เคยเรียกลูกค้าว่าอาเจ็กอาแปะ  ก็เปลี่ยนเป็นเรียกอาเฮีย    แล้วที่สุดก็เรียกหนู!  ลูกค้าที่เคยเรียกข้าพเจ้าว่าไอ้ตี๋    ก็เรียกเป็นน้อง    จนที่สุดก็เป็นพี่ไปจนกระทั่งน้า!    อย่างน่าตกใจ-ที่หลายครั้งเด็กมันเรียกข้าพเจ้าว่าลุง!    ลูกค้ารุ่นปาล้มหายตายจากไปแล้วส่วนใหญ่  ลูกค้ารุ่นน้าก็ห่างหายหน้าไปตามวิถีทางตน  เหลือแต่ลูกค้ารุ่นน้องและหลานนี่แหละในปัจจุบัน  หลายต่อหลายคนที่ข้าพเจ้าเห็นเขามาตั้งแต่ยังเดินตามหลังแม่ต้อยๆ    เหมือนวันเวลาเล่นตลกที่เมื่อข้าพเจ้าจับจ้องใบหน้าพวกเขา    ข้าพเจ้าพบเด็กหนุ่มเด็กสาวเต็มวัย    พวกเขาเรียนจบมหาวิทยาลัยโดยข้าพเจ้าไม่รู้ตัว    และมีไม่น้อยที่หอบลูกกะเตงลูกมาสืบต่อจากรุ่นของพวกเขา
จากไอ้ขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่งเมื่อสมัยร้านอยู่ตลาดกิมหยง    วันนี้เธอ เป็นสาวสวยคมบุคลิกภูมิฐาน    สวยจนข้าพเจ้ามิกล้าเอ่ยปากชวนคุยเหมือนเมื่อเธอยังกะโปโล    และเด็กชายขี้อายที่วันนี้เธอกลายเป็นสาวหน้าอกแหลมเปี๊ยบ!    ที่ข้าพเจ้าไม่กล้าจ้องหน้าอกเธอแม้ว่าจะแปลกใจสักเพียงใดก็ตามที

จากรุ่นสู่รุ่นจากวัยผลัดวัย    มากมายที่ผ่านพ้นลับ  และมากมายที่ยัง คงซื้อขายกันอย่างสม่ำเสมอ    ลูกค้าวัยเดียวกับข้าพเจ้ามากมายที่กลายมาเป็นเพื่อน    ลูกค้าวัยเยาว์มากมายที่เมื่อเริ่มมีคนรักก็มักจะพามานั่งในร้านเล็กๆเดิมๆแห่งนี้    แหละลูกค้าแก่ๆเก่าๆที่ยังหลงเหลือนั้นเล่า    ก็มักจะมาอุดหนุนพร้อมเล่าเรื่องหนหลังสมัยที่ข้าพเจ้ายังจำความไม่ได้    โดยลูกค้าหน้าใหม่ก็เริ่มจะกลายเป็นขาประจำ    สืบรุ่นสืบช่วงต่อกันไป    เป็นความอบอุ่นอย่างน่าชื่นชมประหลาด    เป็นความแน่นแฟ้นอย่างน่ามหัศจรรย์ใจแก่ทุนนิยมโดยแท้! น่องเป็ดชิ้นใหญ่ๆ  ข้าพเจ้าจะกันเอาไว้สำหรับถ้วยสั่งพิเศษเท่า นั้น    ข้าพเจ้าใช้เป็ดบ้านมาตุ๋น  ด้วยความที่เนื้ออร่อยกว่าเป็ดเทศทั้งปวง  ไม่ฟ่ามไม่หยาบและไม่หดตัวเมื่อโดนไฟ  ข้อเสียของมันคือมันมีขนาดเล็กกว่าเป็ดเทศมากนัก  ยิ่งช่วงไหนที่มันโตไม่ทันจับเชือดคอ  หรือคนเลี้ยงให้อาหารไม่พอแก่การกินจุตะบี้ตะบันกินของมัน    มันจะยิ่งมีขนาดเล็กราวกับลูกนกเลยเชียว    และยิ่งปัจจุบันหาคนเลี้ยงเป็ดบ้านขายมีอยู่น้อยนิด  ข้าพเจ้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นใด  นอกจากจำใจเอาลูกนกเหล่านั้นมาตุ๋นขาย  แน่นอน-ขนาดมันเล็กมากนัก    เราจึงจำเป็นต้อง แถม ให้ลูกค้าของเรา    ท่านต้องรู้ก่อนว่าเป็ดบ้านนั้น  ไม่ว่าจะขนาดเท่าลูกนกหรือโตใหญ่ขนาดเท่าห่าน  ราคามันก็เกือบหนึ่งร้อยบาทด้วยกันทั้งสิ้น! จึงน่องเป็ดนี่แหละ  ถือเป็นสุดยอดปรารถนาของลูกค้า    ด้วยเหตุ ผลข้างต้นที่กล่าว    ข้าพเจ้าจึงจำต้องกันไว้สำหรับถ้วยที่สั่งพิเศษ    แต่สำหรับลูกค้าผู้น่ารักของข้าพเจ้านั้น-เอาไปเลย!    ไม่ว่าจะสั่งพิเศษหรือธรรมดา    เขาจะต้องได้น่องเป็ดชิ้นใหญ่ๆชิ้นนั้นเท่านั้น
จริงอยู่-ที่ข้าพเจ้าปรารถนากำไรให้มากมายที่สุด    จริงที่สุด-ที่ ข้าพเจ้าปรารถนาจะลดต้นทุนให้น้อยที่สุด    จริงอีกนั่นแหละ-ที่ข้าพเจ้าปรารถนาเม็ดเงินจำนวนไม่รู้จักที่สุด!    ปีกหนึ่งอันที่ข้าพเจ้าแถมไปในถ้วย  มันย่อมหมายถึงกำไรหดหายไปส่วนหนึ่ง  ย่อมหมายถึงต้นทุนเข้าเนื้อไปส่วนหนึ่ง  ย่อมหมายถึงเม็ดเงินที่หลุดมือไปส่วนหนึ่ง  แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับตอบกลับมาคือความพึงพอใจของลูกค้า  คือมิตรภาพอันแสนอบอุ่น  คือการพูดคุยสนทนาในหลายๆเรื่องแม้ในสถานที่นั้นไม่ใช่ร้านศิริวัฒน์      ข้าพเจ้าขาดทุนหรือกำไร? ข้าพเจ้าไม่สนใจแล้วล่ะว่าขาดทุนหรือกำไร    ข้าพเจ้ารู้เพียงว่า ข้าพเจ้ามีความสุขในการค้าขาย    ข้าพเจ้าดีใจทุกครั้งที่ลูกค้าหน้าเดิมคนนั้นคนโน้นเดินเข้าร้าน    และสร้างมิตรภาพใหม่กับลูกค้ารายใหม่ผู้ยังไม่เคยพูดคุย      ข้าพเจ้าเพิ่งค้นพบว่าทำไมปาจึงมีความสุขมากนักในการค้าขาย    และทำไมจึงพยายามเคี่ยวเข็ญให้ข้าพเจ้าค้าขายเยี่ยงที่ปาเคยค้าขาย  ด้วยวิธีเก่าๆ  ด้วยการค้าโบราณ    ด้วยอะไรก็แล้วแต่ที่ปาเคยอิดหนาระอาใจในความไม่เอาถ่านมาก่อนของข้าพเจ้า งานศพของปา      แขกของปาที่เราไม่รู้ว่าอยู่ที่แห่งใดและมีใครบ้าง ทยอยมาในงานกันแต่ละคืน    จนเมื่อสืบเค้าความทรงจำได้จากแม่และจากพวกเราสามพี่น้อง  จึงรู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพื่อนฝูงปาที่ยังมีชีวิตอยู่  และส่วนใหญ่เป็นลูกค้าเก่าของปาทั้งสิ้น!
๕). แม่เคยฝันอีกว่า-อยากให้ข้าพเจ้าเป็นทหาร    ขณะที่ปาอยากให้ ข้าพเจ้าโตขึ้นเป็นวิศวกร    ปาไม่รู้จักหรอกคำว่าวิศวกรอะไรนี่  แต่แกเห็นข้าพเจ้าชอบเล่นการสร้างบ้านมาตั้งแต่เล็ก  ชิ้นส่วนไม้ที่มีไว้ให้ต่อเป็นรูปร่างบ้านนั้น  ข้าพเจ้าเล่นต่อเสียจนจำได้ว่าอันไหนอยู่ที่ตรงไหน  เช่นเดียวกับรถไฟ    ที่ข้าพเจ้าชอบอย่างเหลือเกินทั้งของจริงและของเด็กเล่น  ไม่เว้นแม้แต่เก้าอี้ไม้หัวล้านทรงกลม  ข้าพเจ้าจะเอามันมาวางนอนสองตัวโดยเอาขาเก้าอี้มาต่อกัน  แล้วเข้าไปนั่งข้างในทำว่าเป็นรถไฟปู๊นปู๊น
ข้าพเจ้าทำลายความฝันของปากับแม่อย่างยับเยิน!    ข้าพเจ้าเป็นได้ เพียงแค่คนขายหมี่เป็ด  ผู้สืบทอดร้านมาจากปา!    และเป็นได้เพียงผู้ชายอายุสามสิบห้าที่ผ่านโลกแบบผู้ชายๆมาพอสมควร  ผู้กำลังพยายามทำตัวให้เป็นสร้อยคอทองคำเส้นเบ้อเร่อเบ้อร่าให้แม่ได้กำไว้แนบทรวงอกอยู่อย่างนั้น!
ปาสอนวิธีค้าขายให้ข้าพเจ้า  แม่สอนวิธีอยู่ร่วมกับเพื่อนมนุษย์ให้ ข้าพเจ้า    อย่างไม่น่าเชื่อที่ทั้งสองสิ่งนี้จะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน!    ข้าพเจ้ากำลังเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างจากชั่วชีวิตของปาและของแม่    เถอะ-แม้จะมิใช่นายทหารหรือวิศวกรใหญ่โต    แต่มีสิ่งใดที่ต่ำต้อยด้อยค่ากว่า?  มีสิ่งใดที่ต้องเสียอกเสียใจอีกหรือ?      ในเมื่อข้าพเจ้าหลอมรวมทุนนิยมเข้ากับจิตนิยมได้อย่างเป็นรูปธรรมแล้ว ๖). ข้าพเจ้ายังไม่เคยบอกใครเลยว่าปาเป็นกวี!    บทกวีภาษาจีนที่แก เขียนด้วยพู่กันจีน  ด้วยลายมืออันเป็นหนึ่งในหาดใหญ่มาทุกยุคทุกสมัย    ปรากฏอยู่ในแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ใส่กรอบไว้เรี่ยม  ติดอยู่ข้างฝาร้านมาแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนเป็นพยาน  และชาวสิงคโปร์ชาวมาเลเซียผู้พยายามติดต่อขอซื้อด้วยเงินจำนวนโตนั้นก็เป็นพยานได้ดี      ในขณะที่แม่เป็นกวีแบบมุขปาฐะ    ที่ปัจจุบันก็ยังคงรื้อฟื้นความทรงจำท่องให้ข้าพเจ้าฟัง
นี่ต่างหาก-เนื้อแท้กวีของข้าพเจ้า    ข้าพเจ้าเป็นกวีโดยสายเลือด!
เป็นกวีโดยกรรมพันธุ์เพียงผู้เดียวในโลกนี้!  ข้าพเจ้าเป็นกวีโดยกมลสันดาน!
ข้าพเจ้าเป็นกวีโดยกำเนิด!  อย่างไม่น่าเชื่อที่บทกวีกับการค้าขายคืออันหนึ่งอันเดียวกัน  ท่านเข้าใจไหม?  มันคืออันหนึ่งอันเดียวกันในชีวิตของข้าพเจ้า  อย่างแยกไม่ออก  อย่างแยกส่วนไม่ได้    โดยมีเป็ดที่หน้าตาแปลกๆพิลึกๆปากแบนยาวเป็นแรงบันดาลใจ    ด้วยความหลงรักในเป็ดอย่างถอนตัวไม่ขึ้นนี่เอง    ที่ทำให้ข้าพเจ้าตัดสินใจเลือกอาชีพคนขายหมี่เป็ด  มิใช่ดาราหรือนายแบบอย่างที่หลายคนคาดหวัง& ๗). แหละในร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์นี่แหละ  ที่เป็นแหล่งวัตถุดิบ-ข้อมูลใน การเขียนบทกวีของข้าพเจ้าได้อย่างดียิ่ง    สัมพันธภาพระหว่างข้าพเจ้ากับลูกค้า  เป็นสัมพันธภาพที่มีชีวิต  มีน้ำเนื้อแห่งมนุษย์    และเป็นมิตร    ปรัชญาชีวิตมากมายอยู่ในถ้วยหมี่เป็ด  เช่นเดียวกับที่อยู่ในรอยอุ่นของก้นลูกค้าบนเก้าอี้
มันเป็นวิธีการค้าแบบเก่า  ที่นักธุรกิจสมัยใหม่แห่งยุคทุนนิยมเต็มตัวฉงน  และไม่เชื่อว่านี่คือวิธีการค้าที่สามารถสร้างค่ามนุษย์ได้เต็มจำนวนเม็ดเงิน!
ท่านนักธุรกิจสมัยใหม่ยุคทุนนิยมเต็มตัว    ท่านลองฟาดเด็ก เบาะๆสักครั้ง    แล้วยิ้มให้ผู้ปกครองเด็กด้วยความหวังดีดูสิ    ข้าพเจ้าเชื่อว่าท่านโดนชกกลับมาแน่นอน!

๑๙  กันย์  ๒๕๔๖