M-e-e P-e-d

การมาถึงของ สายัณห์ สัญญา, ยอดรัก สลักใจ, ฉัตรทอง มงคลทอง, สาลิกา กิ่งทอง ฯลฯ ในห้วงปีที่ผมยังเยาว์ มันเป็นการมาถึงของดาวดวงเด่นสุดแห่งยุค ขณะที่น้าๆนั่งล้อมวงกะละมังถอนขนเป็ดเกือบๆ ๑๐๐ ตัวนั้น ผมที่วิ่งเล่นอยู่ในบ้านก็มักจะได้ยินทรานซิสเตอร์ที่น้าเปิดเอาไว้ หลายครั้งที่ขึ้นขี่คอน้าดีแล้วโยกต่างม้า ฝันเอาว่ากำลังชมทุ่งอยู่ในทุ่งพัทธสีมาบ้านเกิดของแม่ น้าดีก็ช่างกระไร ชอบอกชอบใจที่หลานมีความสุข เรื่องราวมากมายแห่งทุ่งพัทธสีมาเริ่มไหลหลั่งพรั่งพรูจากปากน้าๆ และแม่เองก็มักจะใช้เวลาว่างตอนค่ำๆก่อนนอน เล่นเรื่องราวที่กาลเวลาไกลออกไปจนถึงยุคของยายของทวด ในขณะที่เตี่ยได้แต่นั่งมองห่างๆ เรื่องราวเมืองจีนมีน้อยมากที่จะได้รับฟังจากเตี่ย เตี่ยเป็นคนพูดน้อย ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ชีวิตของเตี่ยเกิดมาเพื่อทำงานโดยแท้

ผมจึงถูกหล่อหลอมมาในวัฒนธรรมบ้านนอกเต็มตัว พูดภาษาถิ่นใต้ได้ “ชับ” มาตั้งแต่เล็กและเพลงลูกทุ่งก็คือวัฒนธรรมใหญ่ที่ย้ำความบ้านนอกให้กับผมเต็มเปี่ยม ผมร้องเพลงเมื่อยืนอยู่บนแผงหมูต่างเวทีในตลาดกิมหยง ร้องเพลงเมื่อเข้าห้องน้ำ เมื่อโรงเรียนเลิก ผมร้องเพลงในทุกที่ทุกเวลา มันมีเรื่องน่าแปลกใจยิ่ง เมื่อใครต่อใครกล่าวหาว่าผมร้องเพลงเพี้ยน ทุกคนจะหัวเราะในท่วงทำนองที่ผิดไปจากเดิม และหลายครั้งถึงขั้นว่าผมกำลังสวดยถา มันเป็นเรื่องน่าอับอาย ซุปเปอร์สตาร์ดวงใหม่อย่างผมกำลังจะอับแสง! มันเป็นเรื่องเศร้า ที่เมื่อออกไปยืนร้องเพลงในวิชาขับร้องหน้าห้องแล้วโดนเพื่อนๆโห่ไล่ แต่ผมจะหวั่นไปไย? ในเมื่อ “ศรชัย เมฆวิเชียร” เอง ครูเพลงยังต้องลุ้นในห้องอัดกันตัวโก่ง

ยุคที่เพลงลูกทุ่งครอบครองคลื่นวิทยุและเวทีแสดงในวิกหนัง มันเป็นยุคที่นักฟังเองก็แบ่งแยกเกรดลูกทุ่ง-ลูกกรุงไปด้วย การปฏิเสธเพลงอีกฟากหนึ่งเกิดขึ้น เมื่อมีใครสักคนร้องเพลงของ “ธานินทร์ อินทรเทพ” ในห้องเรียน ขุนพลเพลงลูกทุ่งตัวดำเมี่ยมทั้งหลาย ก็จะเคาะโต๊ะตะเบ็งเพลงสายัณห์ขึ้นมาทันท่วงที และเป็นผมที่ออกไปยืนร้อง-เต้นอยู่หน้าห้องอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม เสียงอันทรงเสน่ห์แม้ไม่แหบพร่าเหมือนพี่เป้า แต่ก็เล่นเอาทั้งวงลูกกรุงลูกทุ่งเงียบกริบ ทุกคนตะลึงมอง ฟังผมร้องเพลง “ไอ้หนุ่มรถไถ” อย่างตั้งใจ ผมโค้งให้รอบห้องเมื่อเพลงจบ นึกฉุนไอ้นูญก็เมื่อเขาถามผมว่าเพลงอะไร? เป็นไปได้อย่างไรกัน? ในเมื่อไอ้หนุ่มรถไถโด่งดังคับฟ้าออกอย่างนั้น และเขาเองก็เป็นหนึ่งในขุนพลเพลงลูกทุ่งประจำโรงเรียน!

๒).

ข้างบ้านจะเป็นร้านส้มตำชื่อ “เจริญโภชนา” ในร้านจะมีตู้เพลงหยอดเหรียญ ทุกเย็นเมื่อกลับจากโรงเรียน ผมจะไปนั่งพับเพียบหน้าตู้ ชะเง้อดูว่าบรรดาขี้เมาทั้งหลายจะหยอดเพลงอะไร เมื่อเห็นว่าเป็นเพลงที่ไม่ถูกใจผม หรือเขากำลังหยอดเพลงฝรั่ง ผมจะสะกิดน้าๆเหล่านั้นว่าขอเพลง “จูบมัดจำ” ที่พี่เป้าเอามาร้องใหม่ได้ไหม? แน่ะล่ะที่บางครั้งก็ได้บางครั้งก็ไม่ได้ตามคำขอ ผมจึงเก็บเหรียญบาทเอาไว้ มันเป็นเงินที่แม่ให้ไปโรงเรียนวันละ ๕ บาท ทุกเย็นละแวกบ้านผมจะต้องได้ยินจูบมัดจำ จนกระทั่ง “ใช่ฟ้าบันดาล ให้เธอเป็นคู่ของพี่ ฟ้าสร้างให้น้องพี่นี้ รักมีเพียงชั่วหวานชื่น พี่แสนรัก แสนห่วงและหวงทุกคืน...” เริ่มกังวานจากขี้เมาคนใดคนหนึ่ง ผมตกใจกับเพลงเนื้อหาสวยๆที่มีแต่คำไพเราะเหล่านั้น น้ำตาไหลรินลงแก้มด้วยปลื้มปีติ กลับบ้านหาเหรียญบาทได้ก็วิ่งตื๋อไปยังตู้เพลง หยอดและนั่งพับเพียบน้ำตารินไหลตรงหน้า เมื่อเพลงจบ ผมลุกขึ้นเดินกลับบ้านอย่างหมดเรี่ยวแรง เสียงเพลงจากตู้ยังคงแผ่วมาเป็นระยะ ก่อนหลับคืนนั้นผมได้ยิน “ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ น้ำสังข์จะหลั่งลงพลัน ด้วยมือพี่หลั่งรดให้ ...” ผมหลับโดยน้ำตาเปื้อนหมอน

เพลงทุกเพลงล้วนแล้วมาจากการฟังแล้วจำ ฟังอย่างตั้งใจพร้อมกับนึกภาพตามไปด้วย มันสร้างความฝันประหลาดๆเสมอ เดี๋ยวผมก็เป็นนกขมิ้นเหลืองอ่อน เหมือนที่ “ก้าน แก้วสุพรรณ” ร้อง เดี๋ยวก็เป็น “ไอ้ขวัญ” ในเพลง “ลำนำแผลเก่า” เป็นกระทั่งไอ้เคว็ดจากเพลง “ไอ้เคว็ดกลับบ้าน” ของ “ฉัตรทอง มงคลทอง” ผมจมอยู่ในความฝันนั้นตลอดเวลา เมื่อฟังทรานซิสเตอร์มากขึ้น วิทยุมีโฆษกมากขึ้น ภาคเอเอ็มมีรายการมากขึ้น ผมจึงเริ่มเขียนจดหมายหาโฆษก  วิทยุ วปถ.๕ จะเป็นสถานีหลักที่ผมฟัง จดหมายใช้เวลาจากตลาดกิมหยงไปยังสวนสาธารณะระยะทาง ๕-๖ กิโลเมตร มันใช้เวลาไปถึงและอ่านออกอากาศเป็นเดือนๆ ผมรออย่างอดทน วางวิทยุบนหัวนอน เปิดเอเอ็มแล้วฟังอย่างใจจดใจจ่อ เตรียมกระดาษดินสอไว้ทุกครั้งที่ฟัง เมื่อโฆษกอ่านจดหมายมิตรรักแฟนเพลง ผมจะดีดตัวขึ้นนั่ง รอว่าจะใช่จดหมายจากผมหรือไม่ ครั้นไม่ใช่ก็นอนรออย่างอดทนต่อไป

วันหนึ่ง โฆษกขึ้นต้นจดหมายด้วยคำว่า “กราบเรียนโฆษกที่เคารพ” ผมทะลึ่งพรวดขึ้นนั่ง หัวใจเต้นรัวเร็ว ยิ้มและหัวเราะคนเดียว ฟังจดหมายตัวเองจนหมดก็ได้ยินโฆษกเอ่ยชื่อ ผมน้ำตาไหลพรากๆ คว้ากระดาษดินสอได้ก็ตั้งท่าเตรียมจดเนื้อเพลงตามที่ขอไป จนกระทั่งอินโทรขึ้นด้วยเสียงไวโอลิน...

๓).

แม้จะถูกหล่อหลอมให้เติบโตมาแบบบ้านนอกก็ตามที แต่ความเป็นจริงที่ประจักษ์แจ้งก็คือผมเป็นคนเมือง เกิดในเมืองโตในเมือง รับรู้ทุกสิ่งอย่างด้วยสายตาของเมือง ผมพยายามจะหล่อหลอมสองวัฒนธรรมนี้  แม้ไม่ได้เป็นซุปเปอร์สตาร์ขุนพลเพลงลูกทุ่งก็เถอะ

ผมไม่เคยเห็นต้นตะแบกหรอก รู้เพียงว่ามันมีสีม่วงตามที่เนื้อเพลงลูกทุ่งหลายเพลงบอกไว้ มันคงจะสวยน่าดู เพียงแค่ชื่อเพลง “ดอกตะแบกเริ่มบาน” ที่ “เรียม ดาราน้อย” ขับร้อง ผมก็รับรู้ได้ถึงความสวยงามของมัน และอารมณ์เพลงอันละเมียดละไม ดอกตะแบกบานแล้วร่วง ผมเพียงพยายามกอบกลีบดอกเอามาร้อยพวงเป็นบทกวี

๘ พฤษภาคม๒๕๕๐

ถึงร้ายก็รัก

มนตรี ศรียงค์ ลูกทุ่งคนยากกระท่อมหมี่เป็ดศิริวัฒน์

ดอกตะแบกเริ่มบาน

รวมบทกวีของคนเมืองที่แสนจะบ้านนอก

พิมพ์รวมเล่มครั้งแรก : พฤษภาคม ๒๕๕๐

โดย หมี่เป็ดสำนักพิมพ์

หมี่เป็ด  ไอ้รูปหล่อ : บรรณาธิการ

อ๋อย : รูปเล่ม