รอยยิ้มของผู้ชายลำพังคนหนึ่ง
๑).
ทุกครั้งเวลาผมยิ้ม ด้วยการยกมุมปากขวาขึ้นนิดๆ และปิดปากเม้มสนิท ดวงตาที่ถูกทำให้หรี่ลงทั้งสองข้าง มันช่วยทำให้ดูเป็นใบหน้าที่อ่อนโยนได้บ้าง ผมยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายที่ใบหน้าถมึงทึงที่สุดคนหนึ่ง ริ้วรอยของกาลเวลา และคราบไคลแห่งความสมบุกสมบัน มันฉาบโปะใบหน้าที่ควรจะนวลผ่องเอาไว้จนมิด อย่าแปลกใจเลย ถ้าคุณจะพบเห็นการอยู่เป็นตามลำพังของผม ผู้ชายที่ขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงานคนเดียว กินข้าวเที่ยงคนเดียว กลับบ้านคนเดียว และนอนคนเดียว โลกนี้มันคงมีผู้ชายลำพังแบบผมอยู่เยอะ แต่ผู้ชายลำพังที่ยามยิ้มดูผิดแปลกรูปทรงคงมีเพียงคนเดียวในโลก ผมคิดว่าน่าจะมีอยู่เพียงคนเดียวในโลกนี้จริงๆ
ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ผมจำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นคนคิดประโยคเก๋ๆนี้ออกมา แต่เห็นด้วยคล้อยตามอย่างไม่รู้สึกกระดากกระเดื่องในการจำขี้ปากเขาเวลาพูด มันจริงเช่นนั้น เราสามารถมองดวงตาคนแล้วทายไปถึงหัวใจได้ นอกเสียจากเขาคนนั้นจะเป็นคนเล่ห์กลซ่อนเร้นความรู้สึกเก่ง แต่คนอย่างนั้นผมมักจะมีความรู้สึกลึกๆว่าไม่ควรเข้าใกล้ ดวงตาใดเล่าที่ผมชอบมอง? นอกจากดวงตากลมๆโตๆวาวแววเปี่ยมเมตตาแล้ว แน่ล่ะที่มันต้องมีความอบอุ่นปนเจืออยู่ ความเป็นคนลำพังของผม มันคือความรู้สึกแปลกแยกต่อโลก ผมหลบซ่อนตัวตนเอาไว้เงียบๆท่ามกลางความเป็นไปอันครึกโครม พึงพอใจเพียงแค่เป็นผู้ยืนมองเหตุการณ์ต่างๆ ห่างๆและไกลๆ ความแปลกแยกนี้ไม่ใช่ความขบถหรือปฏิเสธ มันคือการยอมรับและเห็นด้วยกับทุกปรากฏการณ์เบื้องหน้า เพียงแต่ทุกปรากฏการณ์นั้นผมจะกันตัวเองไม่ให้เข้าไปมีส่วนร่วมด้วย เท่านั้นเอง ผมเพียงแค่ไม่อยากสุงสิงกับใครอะไรที่ไหนอย่างไรนัก แม้ว่าปรากฏการณ์นั้นมันจะทิ่มตำมโนธรรมผมอย่างรุนแรงก็ตามที
เหตุผลใดเล่าที่ทำให้ผมปลีกตัวออกจากสังคม? ผมทำได้เพียงแค่เอียงคอยกไหล่สักข้างอย่างไม่ยี่หระ มันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้แก่ใคร ตื่นเช้าอาบน้ำกินกาแฟยี่ห้อเดิม ขับมอเตอร์ไซค์เก่าๆคันเดิมไปทำงานที่เดิม พักกินข้าวเที่ยงร้านเดิมข้างบริษัท ทำงานไปตามหน้าที่ เย็นเอ่ยปากสายัณห์สวัสดิ์กับใครสักคน ขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านตามเส้นทางเดิม นั่งพักอ่านหนังสือนอนเล่นหรือดูหนังแผ่นที่เช่า ก่อนจะเข้านอนในเวลาเดิม ชีวิตลำพังอันแสนปกติสุขของผมดำเนินไปอย่างเดิมๆ และมีความสุขเดิมๆ
ผมยืนยันว่าไม่ได้ปลีกตัวออกห่างจากสังคม ไม่ใช่ขบถและไม่ปฏิเสธปรากฏการณ์เบื้องหน้า การไม่เข้าร่วมด้วยไม่ใช่การไม่เห็นด้วย การไม่เข้าร่วมไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รู้สึกรู้สา ไม่ร่วมปลาบปลื้มหรือสลดหดหู่ แต่ผมรู้สึกรู้สาอยู่ตามลำพัง ตามลำพังแบบเดิมๆที่ผมเป็นมาตลอด 40 ปีนี้
๒).
เธอคนนั้นสวย ดวงตาเธอกลมใส น้ำนวลแห่งดวงตาเธออบอุ่น ทุกครั้งที่เธอหันมาเจอดวงตาจับจ้องของผม คู่คิ้วโก่งงามนั้นจะเลิกขึ้น หลายครั้งที่เธอถามว่าเธอผิดปกติตรงไหนบ้างหรือ เปล่าเลย-นี่เป็นคำตอบเดิมทุกครั้งของผม ก่อนจะยิ้มมุมปากก้มหน้าทำงานต่อไป เส้นผมของเธอสลวย มันดำจนเป็นเงาวับ เธอผูกผมด้วยโบว์สีสดเป็นหางม้า ปอยผมข้างหน้าถูกหวีให้ปรกคิ้ว อวดต่างหูวาววับเป็นรุ้งยามเธอหันหน้า เราร่วมงานกันมานานปี แต่เราก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยสนิทสนมเท่าไหร่ ว่าไปแล้วผมก็ไม่คุ้นเคยสนิทสนมกับใครเลยในบริษัท ผมเป็นเสมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆบนโต๊ะทำงานของเธอเท่านั้น ตุ๊กตาหมาตัวน้อยน่ารัก แม้เธอจะปัดๆทำความสะอาดอยู่บ่อย แต่มันก็หมองไปตามเวลา จนสีขาวของมันเป็นสีเหลืองคร่ำ มันอยู่บนโต๊ะทางซ้ายมือตลอดเวลา ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะรู้สึกถึงการมีอยู่ของมันบ้างไหม แต่การนั่งทำงานโต๊ะหลังเธอ ทำให้ผมมองเห็นมันตลอดเวลา มันเข้ากันดีกับโต๊ะ ผมคิดเช่นนั้น
เธอเป็นเด็กสาว อายุที่ห่างกันสิบกว่าปีนี่เอง ที่ผมทำได้เพียงนั่งมองตุ๊กตาหมากับเส้นผมหางม้าของเธอเงียบๆ ผมรักเธอ มันน่าจะเป็นความรัก ความรู้สึกที่อยากเห็นหน้าเห็นรอยยิ้มของเธอมันกราดเกรี้ยวอยู่ในหัวใจผม ผมอยากพูดคุยด้วยนานๆ ผมอยากให้เธอซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ไปกินข้าวด้วยกัน และแน่ล่ะที่ฝันนี้จะต้องมีเธอนอนกอดด้วย เราไม่ค่อยได้คุยกันเลย ทั้งที่เธอเป็นหญิงสาวอารมณ์ดี อัธยาศัยดี มองโลกแง่ดี และจิตใจดี เป็นผมเองที่ไม่กล้า อายุ 40 และใบหน้าถมึงทึงของผมนี่เองที่ทำให้ผมหลบซ่อนตัวจากเธอ หลบซ่อนทั้งๆที่เธอมองเห็น ผมอยู่ตรงนั้น ตรงที่เธอกวาดสายตามาเจอ ผมอยู่ตรงนั้น ตรงที่เธอเดินผ่าน ผมอยู่ตรงนั้น ตรงที่เธอหัวเราะจนตัวโยน ผมรักเธอ มันน่าจะเป็นความรัก และนี่เองที่ทำให้ผมตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำแล้วยืนอยู่หน้ากระจก มองใบหน้าถมึงทึงและดวงตาเกรียมกร้าวอย่างเลื่อนลอย ผมลองยิ้มให้ตัวเองดู มุมปากข้างขวาเหยียดขึ้น ปากปิดเม้มสนิท ผมเห็นดวงตาข้างซ้ายของผมแข็งกร้าว มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ควรเป็นเลย แม้จะพยายามหรี่ดวงตาสักเท่าไร มันก็ยังดูแข็งกร้าว ผมเดินไปชงกาแฟ หยิบเสื้อทำงานสีสดที่เก็บเอาไว้นานปีมาสวม สตาร์ทมอเตอร์ไซค์ด้วยรองเท้าที่ขัดจนมัน ผมพยายามพูดคุยกับคนโน้นคนนั้นคนนี้ ทุกคนแปลกใจ ต่างเฝ้ามองผมอย่างระแวง ไม่มีใครไว้วางใจในการแปรเปลี่ยนบุคลิกอย่างฉับพลันนี้ ผมรู้สึกหม่นหมอง เส้นทางจากบริษัทกับบ้านวันนี้มันช่างไกลเหลือแสน แล้วผมก็จมอยู่กับโลกลำพังเดิมๆที่เคยอยู่มา
๓).
เช้าวันหยุดหนึ่ง ผมตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนกกาเหว่าบางตัวส่งเสียง มันมาจากไหนผมก็ไม่รู้ มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นฟ้ากำลังจะผลัดสี ลมหอมวูบมาแต่ไกล ผมคิดถึงเธอ เดินซึมๆไปอาบน้ำ แล้วหยุดอยู่หน้ากระจก ดวงตาแข็งกร้าวคู่นี้กับใบหน้าถมึงทึง มันไม่เข้ากันเลยกับโลกอันแสนสวยเบื้องหน้า ผมลองยิ้มอีกครั้ง พยายามยกมุมปากทั้งสอง มันช่างยากเย็นเสียจริง ผมคว้ากระปุกเยลใส่ผม ปาดแล้วตบทรงให้เรียบ นึกอะไรขึ้นได้ก็ไปล้างมือ เช็ดให้แห้งแล้วผัดหน้าด้วยแป้งหอม มีเส้นผมหล่นลงมาปรกหน้า ผมใช้หวีจัดการเสยขึ้นจนเรียบ แล้วยิ้มอีกครั้ง เสียงนกกาเหว่ายังดังระรัวอยู่นอกหน้าต่าง ลมเย็นยังพรูมาแต่ฟากฟ้าตะวันออก ฟ้าเริ่มเป็นสีเงินยวง ผมเห็นดวงอาทิตย์กำลังทอแสงอรุณรุ่งมาเนิบช้า แปลกใจนักที่เห็นดวงตากร้าวเกรียมคู่นี้มันดูอ่อนโยน ผมยืนตะลึงมองรอยยิ้มและดวงตาอย่างมีความสุข ความดีใจอันล้นเหลือทำให้ผมชะโงกออกไปนอกหน้าต่าง โบกมือทักทายเพื่อนบ้านบางคนที่กำลังรดน้ำต้นไม้ ตะโกนเรียกเด็กส่งหนังสือพิมพ์ และพรุ่งนี้ ผมจะเดินยิ้มเข้าบริษัท จะทักทายทุกคนด้วยความสนิทสนม และกับเธอคนนั้น ผมจะยื่นตุ๊กตาหมาตัวใหม่ให้เธอ
ผู้ชายลำพังคนหนึ่ง กำลังเดินเข้าสู่โลกใบเดียวกันกับทุกๆคน ด้วยรอยยิ้มและเสียงนกกาเหว่าที่ส่งเสียงกู่ก้องอยู่ในหัวใจ
๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑
Relate topics
หญิง
..โดยคำ......