โลกยามแดดอีกอัสดง
ผมหมายถึง อ่างเก็บน้ำ ที่อยู่ภายในบริเวณมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ (มอ. )
๔ โมงเย็นผมกำลังเข้าในโลกอินเตอร์เนต ดูสาระความรู้ไปเพลินๆ สมศักดิ์ก็โทรฯมาชวนให้ไปวิ่ง ผมเคยไปวิ่งยามเย็นที่นั่น ทุกๆเย็นจะปรากฏกายในชุดกีฬา ควบอีดรีมแก่ๆร้ายๆไปยังริมอ่าง วอร์มร่างกายตามหลักพลานามัยที่เคยร่ำเรียนมาเมื่อครั้ง ม ปลาย ก่อนจะย่างเหยาะไปตามทางซีเมนต์ระยะทางประมาณกิโลกว่าๆ นับขึ้นไปอีกสัก 10 ปีที่ผ่าน เมื่อผมวิ่งได้สัก ๓ รอบ ก็จะไปเตะบอลพลาสติคกับน้องๆนักศึกษา แต่วัยในขณะนี้ ผมยอมรับว่า การวิ่งให้ครบรอบสัก ๒ รอบนั้น มันเหนื่อยล้ายิ่งนัก ยิ่งห่างการวิ่งมาเป็นระยะเวลานานๆ แม้สักรอบเดียวก็ดูเหมือนกิโลกว่าๆนั้น ช่างห่างไกลเหลือแสน ห่างไกลราวผมกับใครบางคนห่างไกลกันเหลือเกิน
สมศักดิ์ให้เหตุผลที่ดีในการเริ่มวิ่งครั้งใหม่นี้ว่า เราจะได้มีแรงซดเบียร์ได้นานๆ และสูบบุหรี่ได้อย่างปลอดภัยขึ้น ด้วยปอดได้ถูกขยายให้มีพื้นที่ในการรับออกซิเจนได้มาก นับเป็นเหตุผลที่เป็นวิทยาศาสตร์พอดู
ผมจึงออกจากเนต แล้วสวมชุดกีฬา ที่ปัจจุบันสวมใส่ชุดแบบนี้เมื่อไหร่ ผมก็ยังคงดูดีอยู่เมื่อนั้น ด้วยร่างที่สมส่วน และทรวดทรงอันเย้ายวนใจสาว
แนบบัตรประชาชนเพื่อผ่านประตูมหาวิทยาลัย และเอานิ้วคีบแบงก์ร้อยไปใบหนึ่ง เผื่อต้องเติมน้ำมันให้อีดรีมก็เป็นได้
ริมอ่างเดี๋ยวนี้ดูแปลกตา สาวๆที่มาวิ่งล้วนแล้วแต่ดูน่ารัก กระจุ๋มกระจิ๋ม สาปสาวยังคงร่ำอบอยู่กรุ่นๆ แรงจูงใจในการออกกำลังเป็นสิ่งสำคัญ การวิ่งไม่มี "เครื่องมือ" ใดใดที่จะทำให้เพลิดเพลินลืมเหนื่อย ฟุตบอลยังมีลูกฟุตบอลให้ไล่แย่ง บาสเก็ตบอลยังมีลูกบาสให้ช่วงชิง การวิ่งจึงจำเป็นต้องมีแรงจูงใจเป็นสำคัญ แหละผมรู้ว่า--สาปสาวที่ลอยล่องอยู่ในสายลมนั่นแหละ เป็นแรงจูงใจอันสำคัญนัก!!
ผ่านไป ๑ รอบ สมศักดิ์ยังไม่มา ผมไม่รู้สึกหงุดหงิด ชีวิตนี้ผมเคยชินเสียแล้วกับการไปไหนมาไหนคนเดียว เหงื่อเริ่มโซมกาย พร้อมๆกับลำแข้งที่เริ่มจะอ่อนแรงของผม ลูกน่องฟ้องประสาททุกส่วนว่า กรุณาหยุดพักสักครู่ได้ไหมครับ? มันจะระเบิดอยู่แล้วโว้ยยยยยยยย !!
ไม่!! ผมหยุดไม่ได้ เบื้องหน้านั่นคือสาวรุ่นประมาณ ๒๐ ต้นๆ สวยเสียด้วยสิ กลิ่นเหงื่อของหล่อนยังเจือจางอยู่ในแรงลมผ่าน หอม และคงจะหวานปานน้ำผึ้งเดือน ๕ กลางป่าลึก!
โน่นแน่ะสมศักดิ์เดินมาตัวโยน เราคุยกันอยู่สักครู่ แล้วก็ออกวิ่งไปตามทางเดิมที่ผมเพิ่งจะผ่านมา
รอบนี้ผมไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนรอบแรก ด้วยร่างกายและกล้ามเนื้อได้รับการกระตุ้นให้ตื่นตัวเต็มที่ ปอดและหัวใจได้รับการอากาศเพียงพอ จุดดำที่เกิดจากคราบบุหรี่ ทั้งรอยช้ำในหัวใจที่เกิดจากน้ำมือใครบางคน มันคงจะพอทุเลาลงได้บ้าง
ขาผมเบาหวิวราวเดินอยู่บนฟองคลื่น นำหน้าสมศักดิ์ไปไกลโข เจอเพื่อนที่พาลูกมานั่งดูปลาในอ่าง เจอเพื่อนที่มาวิ่ง เจอคนไม่รู้จักที่อยากรู้จักเหลือเกิน เจอใครต่อใคร และเจอ "เข็ม"
"เข็ม" สาวสวยเมื่อครั้งเราเรียนที่มหาวชิราวุธ หล่อนอยู่ห้อง ๑ ห้องเดียวกับสมศักดิ์ ผมอยู่ห้อง ๑๒ ช่วงปีนั้นผมเคยมองเข็มด้วยดวงตาแห่งความหวัง รอคอย และปารถนาเหลือเกินที่จะได้เดินไปไหนมาไหนด้วยกัน ก็นั่นแหละ---ผมเห่าหอนอยู่เพียงลำพังเท่านั้น ดวงตาซื่อใสมิอาจทะลุทะลวงหัวใจหญิงผู้รู้ตัวว่ามีความงามมิน้อยหน้าใคร
เราทักกัน หมายถึงผมกับเข็ม ผมมองดูร่างที่อวบอ้วนขึ้นตามกาลเวลาของหล่อน มองดูร่องรอยชีวิตที่เกรียมดวงตาสีเข้ม มองดูรอยยิ้มที่ยังงดงามอยู่เสมอ หล่อนยิ้มรับ การพูดคุยช่างแสนสั้น พอๆกับระยะก้าวย่างวิ่งของผม เข็มถามผมว่ามีลูกกี่คนแล้ว? ผมตอบยังไม่มีเมียเลย อา---การโกหกคำโต การตอแหลอย่างไร้ชั้นเชิงที่สุด
พอแล้ว---การวิ่งสำหรับวันนี้เพียงพอแล้ว ผมเหนื่อยและหมดแรงขา ผมคงไม่ต่างจาก "คิง" นักชกชราในเรื่องสั้น "ยกสุดท้าย" ของ "แจ๊ค ลอนดอน"
ผมปล่อยให้สมศักดิ์กับเข็มวิ่งไปด้วยกัน เวลา ๖ โมงเย็นกว่า ๆ รอบอ่างยังมีนักวิ่งอยู่จำนวนไม่น้อย ลมเย็นโชยมาชื่นฉ่ำ น้ำในอ่างกระเพื่อมผิวด้วยแรงลม ดวงอาทิตย์กำลังอัสดงคต
ผมแลกบัตรออกประตู กลับถึงบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย พอเอามือล้วงกระเป๋าก็ใจหายวาบ! เงิน ๑๐๐ ที่ใส่ไว้กันผีอันตรธานหาย! ในใจก็คิดว่าโชคยังดีที่ไม่ได้แวะจิบเบียร์คลายเหนื่อย มิเช่นนั้นคงได้อายเจ้าของร้านเป็นแน่แท้
เออแน่ะ-โลกยามแดดอัสดง สวยงาม และมีหนหลังให้รำลึกได้ร้อยแปด การวิ่งไปเบื้องหน้านั้นย่อมเหนื่อย เราไม่สามารถหยุดชีวิตเอาไว้เพียงแค่ปัจจุบัน แต่การได้ครุ่นคิดถึงสิ่งสวยงามนี่สิ ที่เป็นแรงจูงใจชีวิตให้วิ่งต่อไป วิ่งและวิ่ง เพื่อสักวันความแข็งแรงที่สุด เราจะเป็นเจ้าของมัน!
โพสต์ครั้งแรกที่บอร์ด..
บุ๊คไซเบอร์ ,บางกะปิ,
บ้านประทับใจ,และพู่ไหม เมื่อ ๒๕ มังกร ๔๕
พิมพ์ครั้งแรกที่ เนชั่นสุดสัปดาห์
Relate topics
eric (Not Member)หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ (Not Member)อีริค (Not Member)ผีเสื้อปีกบางฯ (Not Member)รพินทร์ ไพรวัลย์นะมึงปรางแก้ว!!~ [ Oh - mY liFe ]nangnuan