M-e-e P-e-d

ในจำนวนลูกค้ากิตติมศักดิ์    ข้าพเจ้าต้องนับ ตี๋ รวมเข้าไปอย่างเคารพ ๑). เด็กชายหน้าจืดๆร่างกายเจ้าเนื้อท้วมๆผู้นี้    ข้าพเจ้าจำไม่ได้จริงๆว่า  วันแรกที่ พี่เจิดกระเตงพา เข้ามานั้น-เมื่อไร?  ความทรงจำอันรางเลือนดูเหมือนจะคลับคล้ายคลับคลาว่านานมากแล้ว      นานจนเพิ่งมานึกแปลกใจที่เห็นตี๋กลายเป็นเด็กหนุ่ม    มีกองไขมันย่อมๆบริเวณพุง  ตี๋วันนี้มิใช่ตี๋ขี้ก้างผอมร่องแร่งเหมือนตี๋เมื่อ ๑๐ ปีก่อน    หากแต่ยังคงความหน้าจืดเอาไว้ได้อย่างเป็นอัตตลักษณ์ยิ่ง และตี๋นี่แหละ  ที่เป็นเด็กชายผู้กินหนังไก่คนแรกของร้าน

ตี๋จะสั่งบะหมี่ด้วยท่วงท่าเหนียมอาย  ความขี้อายน่ารักเช่นนี้ของเด็กมักเป็นที่เอ็นดูของผู้ใหญ่ เสมอ      อาจเพราะยิ่งเราโตขึ้น  เรายิ่งพบเจอและชาชินกับสภาวการณ์มากขึ้นเป็นเงาตามตัว    อาการเหนียมๆที่เคยมีอยู่เมื่อเยาว์  มันก็พานจะเหือดหายกลายเป็นความหน้าด้านไปเสียอย่างนั้นแหละ    เมื่อได้พบเห็นท่วงท่าวัยเยาว์อันน่ารักเช่นนี้เข้า  เราจึงมักจะโหยหาความไร้เดียงสานี้อย่างรุนแรง    ข้าพเจ้าเองก็เถอะ    ถึงแม้จะเป็นคนที่เข้าใกล้เด็กแล้วเด็กเป็นกลัวตัวสั่นก็ตามที    แววตาข้าพเจ้าก็ยังฉายความเอ็นดูตี๋ไว้อย่างปิดบังไม่มิด    เสียงแหลมเล็กของตี๋ก็ประหนึ่งแรงดึงดูดให้ต้องโน้มถ่วงหูลงมาฟังให้ชัดว่า หมี่แห้งสองก้อน  ไม่ผัก    ตี๋จะหันไปสบตาพี่เจิดเล็กน้อย  แล้วกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า เอาแต่หนัง ย่อมเป็นหนังไก่แน่แท้  ไก่เนื้อที่ข้าพเจ้าซื้อจากแผงพี่อะฉะห์ในตลาดกิมหยง    มันถูกต้มพะโล้ ในเครื่องเทศอย่างเกรี้ยวกราดด้วยการโชนไฟ  แล้วค่อยละมุนละม่อมกล่อมให้หายหวาดหวั่นด้วยการแขวนกับตะขอเกี่ยว  การต้มอย่างรุนแรงเช่นนี้ไก่ย่อมเจ็บปวดเป็นที่สุด  แต่การแขวนไว้กับตะขอให้หยดหยาดน้ำมันไก่ร่วงลงเป็นดวงนั้น    ก็คือการปลอบประโลม  และการทำให้ตระหนักในภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่แห่งตน

บนเขียงหน้าร้าน    ข้าพเจ้าจับไก่พลิกหงายพลิกคว่ำ    สายตาโลมลูบเรือนร่างอย่างทะนุถนอม ทรงไก่ให้ตรงมั่น    บรรจงใช้ปลายอีโต้กรีดเบาๆพอเป็นรอย  จากคอถึงท้ายอุด    ลากสะกิดเตือนเป็นทางยาวขอขมาลาโทษ    แล้วกดปลายอีโต้ฉีกกระชากออกเป็นสองซีกอย่างเหี้ยมเกรียม    ดึงหนังหน้าท้องขึ้นไปจนถึงอกอูมเต่ง    การดึงต้องใช้สมาธิอย่างยิ่ง    เพื่อให้ได้หนังไก่ที่เป็นแผ่นเดียวกัน    หนังหน้าท้องเป็นส่วนที่อร่อยที่สุด    ครบเครื่องพะโล้และความเหนียวหยุบหยับ    ตี๋จะมองข้าพเจ้าตาไม่กะพริบ  ลูกกระเดือกที่ยังไม่โผล่ออกมาชัดเจนวิ่งขึ้นลงไปมา    ข้าพเจ้ายักคิ้วให้ตี๋อย่างภาคภูมิและเย่อหยิ่ง    ประหนึ่งพราหมณ์ประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์บวงสรวง-ปานนั้นเชียว

มิใช่เรื่องแปลกสำหรับข้าพเจ้าแต่อย่างใดเลย  ด้วยไก่ที่ถูกต้มให้สุกในเครื่องพะโล้นั้น  รสชาติ สะเด็ดสะเด่าย่อมอยู่ที่หนัง  แต่เนื้อขาวนวลนั้นจะมีรสชาติแบบเนื้อไก่ๆ  ที่ให้ความรู้สึกได้เต็มคำ    ท่านลองหลับตานึกดูสิ  ยามที่เคี้ยวหนังไก่โดยเฉพาะช่วงหน้าท้องนั้น    หนังอันหนาหยึบๆจะให้ความรู้สึกในการบดเคี้ยว  และรสพะโล้จะหอมกรุ่นอยู่ตลอดลมหายใจ    แต่เนื้อขาวนวลนั้นจะให้ความรู้สึกหวานลิ้นโรแมนติค    และอิ่มในแต่ละคำได้เต็มกระเพาะ    นี่ย่อมเป็นอัตตลักษณ์เฉพาะของรสชาติแห่งความแตกต่าง    ความแตกต่างอันเป็นเนื้อหาเดียวกันในความเป็นไก่หนึ่งตัว    เนื้อหาเดียวกันเหมือนๆกันในนามแห่งไก่ทั้งโลก มันหมายความว่าทั้งความแตกต่างและความเหมือน    ล้วนแล้วเป็นเรื่องเดียวกันในโลกใบนี้
ไม่มีสิ่งใดที่จะอยู่ได้ด้วยธาตุบริสุทธิ์ตามลำพังตัวมันเองได้  มันถูกหลอมถูกถูถูกเขย่าให้ผสมกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน  สอดรับสอดคล้องสอดประสานเป็นกระบวนการ    จนสูญสิ้นสถานภาพเดิมไปทุกขณะนาที    เพื่อก่อเกิดรูปใหม่  ความหมายใหม่  และหน้าที่ใหม่        ในความเป็นเหรียญหนึ่งเหรียญมันมิใช่หมายถึงความเป็นสองด้านหัวกับก้อย    แต่มันคือเหรียญที่มีที่มาจากนิเกิล  ตะกั่ว  เงิน และอะไรอีกหลายอย่างที่ข้าพเจ้าจนปัญญาจะรู้    หัวกับก้อยเป็นเพียง สัญญะ  ที่เบ็ดเสร็จแล้วจากการก่อรูปขึ้นมาเป็นเหรียญหนึ่งเหรียญ    แล้วมันก็จะกร่อนตัวเองไปเรื่อยๆ    เพื่อเปลี่ยนสถานะของตนใหม่ ไก่พะโล้ก็เช่นเดียวกัน    มันถูกการโชนไฟแรงกล้าจนสุกไปทั้งตัว  แล้วถูกทำให้เย็นลงด้วย การแขวนเกี่ยวตะขอเหล็ก    เครื่องพะโล้ที่เกาะติดตัวไก่    ที่ซึมซับเข้าไปถึงกระดูก  มันคือส่วนผสมผสานให้ไก่ดิบหนึ่งตัวเป็นไก่พะโล้พร้อมกิน    มิใช่เพียงไก่ดิบหนึ่งอย่าง  และเครื่องพะโล้อีกหนึ่งอย่าง    กรรมวิธีแห่งการชุนถ่านเข้าเตา  การยกไก่ขึ้นจากน้ำพะโล้บ่อยๆ    ตลอดจนการดูปีกว่าอ่อนลงหรือยัง  ล้วนแล้วเป็นองค์ประกอบสำคัญในการเป็นไก่พะโล้หนึ่งตัวทั้งสิ้น    ความอร่อยและความหอมเป็นเพียง สัญญะ หนึ่งจากการก่อรูปขึ้นมาเป็นไก่พะโล้ อา-เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว!    กินไก่พะโล้หนึ่งตัวสะเทือนไปทั้งครัว!

๒). สมัยที่ร้านยังอยู่ที่ตลาดกิมหยง      ช่วงเช้า-ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นพ่อบ้านแม่เรือนที่มาจับจ่ายซื้อ หาอาหาร    และจะแวะร้านหมี่เป็ดเป็นอาหารเช้าไปในตัว  มีไม่น้อยที่ซื้อใส่ถุงกลับบ้านฝากคนที่รอ    ครั้นเที่ยง-ลูกค้าก็เป็นพนักงานบริษัทและข้าราชการ    พวกเขาเหล่านี้จะนั่งกินที่ร้าน    รอเวลางานช่วงบ่ายจะใกล้มา    ตอนนั้นข้าพเจ้ามีหน้าที่ใส่กับ  โดยมีแม่เป็นเถ่าชิ่วยืนลวกเส้น    ไม่ว่ามื้อเช้าหรือเที่ยง  คำว่า ไม่เอาหนัง ดังกึกก้องอยู่ตลอดเวลา    เป็นประโยคที่ได้ยินควบคู่ไปกับ ไม่ชูรส    อันเป็นประโยคอมตะที่ร้านอาหารต้องคุ้นเคยเป็นอย่างดี    ข้าพเจ้าใช้ที่คีบน้ำแข็งเขี่ยหนังไก่ออก    แล้วเลือกเอาแต่เนื้อขาวนวลโปะหน้าในถ้วยหมี่    เคียงคู่ไปกับหมูแดงและลูกชิ้นสองลูก    แม่จะใส่น้ำซุปราดลงไป  โต๊ะโน้นโต๊ะนี้โต๊ะนั้น
จึงการสับเนื้อไก่ต้องมีเทคนิคพิเศษ    มันอาจจะดูง่ายๆเมื่อสับไปก็ดึงหนังไก่ออกไปในตัว  แยก เป็นสัดส่วน  เนื้อส่วนเนื้อหนังส่วนหนัง      เพื่อจะพบว่ายามเก็บร้านเวลาบ่ายสาม  หนังที่คัดแยกออกทั้งหมดนั้นต้องเททิ้งลงถังข้าวหมู      อย่างน่าเสียดายและอย่างน่าใจหายยิ่ง    ที่ข้าพเจ้าผู้ชื่นชอบการเคี้ยวบดขยี้หนังไก่ ไม่สามารถกินหนังทั้งหมดนั้นได้เพียงลำพัง  และตี๋ก็ยังไม่ปรากฏกาย  การสับเนื้อไก่จึงต้องหันเข้าหาวิธีการเดิม  นั่นคือสับไปทั้งเนื้อและหนัง  ระวังบรรจงอย่างที่สุดที่จะให้หนังติดนาบเนื้อทุกๆชิ้น    และ ลักไก่ ด้วยการโปะเนื้อขาวไว้ข้างบน    พลิกส่วนที่ติดหนังลงล่าง    ข้าพเจ้าจำเป็นจริงๆ    ด้วยไก่ดิบที่ข้าพเจ้าซื้อมาทั้งตัวนั้น  เขาชั่งน้ำหนักรวมหนังเข้าไปด้วย

มันเป็นเรื่องของลิ้นคน  แม่บอกข้าพเจ้ามานานนักหนาแล้ว    แต่ละคนมีรสนิยมแตกต่างกันไป แหละการกินนี่แหละ  ที่บ่งให้เราเห็นรสนิยมได้ชัดเจนยิ่งถึงความแตกต่าง    ว่ากันว่ายามกินนั้น  มนุษย์จะลืมตัวลืมเก๊กมากที่สุด    ทุกคำที่อ้าปากแล้วเคี้ยว  มันคือสัญชาติญาณดั้งเดิมที่พร้อมจะเปิดเผยตัวตนแท้ๆออกมา      ยิ่งได้กินของอร่อยที่ถูกปากถูกลิ้นด้วยแล้ว    ท่านเอ๋ย-เราอาจได้เห็นนางงามจักรวาล    แลบลิ้นเลียรอบริมฝีปาก  เพื่อตวัดรสชาติที่ค้างคาอยู่นั้นให้แผ่ซ่านกำซาบถึงทรวงก็ได้      ในขณะที่ท่านกำลังกินของอร่อยของโปรด  จิตขณะนั้นก็จดจ่ออยู่แต่รสชาติของอาหาร    นี่เป็นวิธีการกินที่สมบูรณ์แบบและถูกต้องที่สุด  ข้าพเจ้าเคยพบเห็นบางท่านอ่านหนังสือพิมพ์พลางกินพลาง  ดูโทรทัศน์พลางเคี้ยวพลาง    คุยพลางกลืนพลาง    ข้าพเจ้าสงสัยนักว่า  เมื่อเขาตักลูกชิ้นป้อนเข้าปากนั้น  เขาจะรู้ตัวไหมว่ามันคือลูกชิ้น?    หรือที่แท้เขากำลังเคี้ยวข่าวอาชญากรรมกันแน่?
คนเรามิได้กินเพื่ออิ่มอย่างเดียวหรอก-เชื่อเถอะ    ในความอิ่มนั้นเรายังต้องการความอร่อยและ ความรู้สึกสุขในการได้กินอีกด้วย

เพราะลิ้นมีความแตกต่าง      การเลือกสรรกินจึงเป็นปกติของลิ้นมนุษย์      ที่ตลาดกิมหยง-ลูกค้า สาวสวยรายหนึ่งมักจะสั่งหมี่แห้งก้อนเดียวคู่กับเกาเหลาเป็ดตุ๋น      เป็นที่รู้กัน  ข้าพเจ้าจึงคัดเอาแต่ไก่เนื้อขาวล้วนๆให้หล่อน  แหละเป็ดนั่นเล่าก็ต้องเป็นช่วงหน้าอกเท่านั้น  มีอยู่วันหนึ่ง    ข้าพเจ้าเห็นหล่อนเดินมาแต่ไกล    คงจอดรถเอาไว้บริเวณหัวเลี้ยวขวามือ    เพราะถนนมีไม่เพียงพอที่จะจอดได้อีกแล้ว    ข้าพเจ้าเหลือบดูไก่ในตู้แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่      หนังไก่ทั้งนั้น    มันมีแต่หนังไก่กองอยู่เต็มตู้    เอาวะ-ลูกค้าก็ซาๆลงไปเยอะแล้ว    ลองใช้ลิ้นที่แม่มักหาว่าเป็นปลาลิ้นหมา      เกลี้ยกล่อมให้หันไปกินหมูแดง    หรือไม่ก็หมี่แห้งเปล่าๆกับเกาเหลาดูสักตั้ง      ข้าพเจ้าเดินไปดักอยู่หน้าร้าน  กล่าวคำทักทายสวัสดีด้วยหัวใจเต้มตูมๆในความสวยสะโอดสะอง    พลางชวนเชิญเกลี้ยกล่อมตามที่นึกแผนอยู่ในใจ      หล่อนยิ้มรับอย่างน่ารัก    เหลือบดูในตู้แล้วยิ้มอีกครั้ง    ก่อนจะบอกข้าพเจ้าว่าทานข้าวมาแล้วจ้ะ  นี่จะเข้าไปตลาดหาซื้อของชำร่วยงานแต่งที่จะมาถึงอีกไม่กี่วัน น่าแปลก-ข้าพเจ้ากลับรู้สีกโล่งอกโล่งหัวใจ    มิใช่ไม่อยากจะขายหรือรังเกียจ  ไม่ใช่แน่ๆในเมื่อ หล่อนสวยออกขนาดนั้น        แต่เป็นเพราะข้าพเจ้าไม่อยากให้หล่อนต้องผิดหวัง  หรือต้องรู้สึกว่ามาแล้วไม่ได้กินอย่างที่ตั้งใจ    เพียงเพราะข้าพเจ้าไม่แน่ใจนักว่า  ลิ้นของคนนั้นมันจะพลิกพลิ้วเปลี่ยนปรับกระทันหันได้มากน้อยเพียงใดต่างหาก  และที่สำคัญ-นั่นคือลิ้นของหล่อน  หาใช่ลิ้นของข้าพเจ้าไม่  ในความแตกต่างระหว่างหนังกับเนื้อเรารับรู้ได้ด้วยลิ้น  ลิ้นซึ่งกำหนดรสนิยมแตกต่างกันไป      แม้มันจะเป็นองค์ประกอบร่วมของไก่หนึ่งตัวก็ตามที    แม้หล่อนจะแต่งงานในอีกไม่กี่วันก็ตามที                         จนเมื่อย้ายร้านมาอยู่ถนนละม้ายสงเคราะห์นี่แหละ  ที่ข้าพเจ้าได้พบตี๋    เด็กชายผู้กินหนังไก่รายแรกของร้าน

๓). จะว่าไปแล้วก็ไม่เชิงหรอก  ที่ตี๋จะเป็นเด็กกินหนังไก่รายแรก    ก่อนหน้านี้ก็เคยมีลูกค้าสั่งแต่หนัง ไก่อยู่บ่อยๆ  เพียงแต่มักจะสั่งในทำนองว่าเนื้อติดหนัง      หมายความว่าหากข้าพเจ้าจับไก่ถอดเสื้อให้อย่างเดียว  ข้าพเจ้ามีสิทธิ์โดนติตำหนิกระทั่งด่าได้หากสนิทกันมากพอ    ลูกค้าเหล่านี้มักเป็นคนหนุ่มล่วงไปถึงวัยกลางคน    เคยถาม ปิง ว่าทำไมจึงชอบกินหนัง  คำตอบของเขาก็คือคำตอบของข้าพเจ้านี่เอง    แต่เนื่องจากปิงไม่ค่อยมีเวลาออกกำลังกายนัก  อีกทั้งโครงร่างมีความเป็นคนเจ้าเนื้ออยู่เยอะ  ปิงจึงเพลาๆหนังแล้วเลี่ยงไปให้ติดเนื้อแทน  อย่างน้อยก็เพื่อลดภาวะไขมันซ้อนทับบริเวณพุงตัวเอง    กลัวอ้วนจึงน่าจะเป็นคำตอบที่ตรงเผงที่สุด มิใช่หรอก  มิใช่เพียงแค่กลัวอ้วนอย่างเดียวเท่านั้น    ที่ทำให้ใครต่อใครสิ้นใยดีหนังอันโอชะ มิทราบเหมือนกันว่าจริงเท็จเพียงไร      แต่คำตอบทำไมไม่กินหนังของลูกค้าสาวอีกคนหนึ่ง  แม้จะไม่สวยนักแต่ก็น่ารักในอิริยาบท      หล่อนให้เหตุผลอย่างเต็มปากเต็มคำว่า    เดี๋ยวเป็นสิว&. ข้าพเจ้าครุ่นคิดคำตอบนี้มาอย่างยาวนาน

ปัจจุบันตี๋อายุ ๑๐ กว่าขวบ    มีร่างกายสูงใหญ่เจ้าเนื้อ    แก้มยังคงฝาดเลือดอยู่เสมอ  และยังคง เหนียมอายมิต่างเมื่อ ๑๐ ปีที่ผ่าน    ตี๋เริ่มมีสิวประปรายบนใบหน้า    แต่นั่นเราจะอนุมานว่าเป็นเพราะหนังไก่คงไม่ได้เลยเสียทีเดียว    เพราะวัยของตี๋กำลังซน  โลดแล่นอยู่กลางสนามฟุตบอล    ที่ฝุ่นละอองพร้อมจะเกาะกุมใบหน้านวลๆให้เป็นรอย  ซ้ำฮอร์โมนเพศชายอยู่ในช่วงวัยพลุ่งพล่าน  เหล่านี้ล้วนเป็นองค์ประกอบให้เกิดสิวสักเม็ดหนึ่งได้เสมอ
กระนั้นตี๋ยังคงหน้าจืดอย่างมิมีเปลี่ยนแปลง

๓). เด็กชายผู้กินแต่หนังไก่คนหนึ่ง  กับสาวสวยผู้เลือกจะรับประทานแต่เนื้อขาวๆ    สำหรับร้านหมี่ เป็ดศิริวัฒน์แห่งนี้คือเรื่องที่แตกต่างกันสุดขั้ว    คล้ายดังสองคนนี้มาเพื่อสร้างความสมดุลให้เกิดขึ้นในร้าน    คล้ายดังกับว่าสองคนนี้มาคนละสายทาง    แต่จุดหมายอยู่ที่ไก่พะโล้ ตัวเดียวกัน

ในนามแห่งไก่พะโล้ทั้งโลกมันล้วนมีเนื้อหาอันเดียวกัน    เป็นเนื้อหาอันเดียวกันที่แตกต่างกันไป ในความเป็นไก่แต่ละตัว    และความแตกต่างนี่แหละที่เป็นอัตตลักษณ์เฉพาะอันถูกกำหนดโดยลิ้นแต่ละลิ้น    หมายความว่าไม่ว่าลิ้นของตี๋หรือลิ้นของสาวสวยคนนั้น    ขณะกำลังตวัดเนื้อและหนังเข้าสู่ลำคอ      มันคือความแตกต่างอย่างสุดขั้วที่นำไปสู่ความเหมือนอย่างเดียวกัน      นั่นคือความอิ่มอร่อย    และไก่พะโล้ที่จะเหลือแต่โครงกระดูกเปล่าเปลือย อา-เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาวฉันใด  กินไก่พะโล้ตัวหนึ่งก็สะเทือนถึงร้านศิริวัฒน์ฉันนั้น!

๑๓  กรกฎาคม  ๒๕๔๗