M-e-e P-e-d

มาจากร้านหมี่เป็ดศิริวัฒน์ : คำถามของเพื่อนกวีที่ยังไม่มีคำตอบ


ข้าพเจ้ามองหน้า  ไม้หนึ่ง  ก กุนที  กวีหนุ่มมติชนผู้ที่ฮอตที่สุดใน พ.ศ. นั้นอย่างไม่เข้าใจคำถาม

๑).

เป็นปีก่อนน้ำท่วมใหญ่      และเป็นปีหลังจากที่เราได้เปิดตัวหนังสือรวมบทกวีร่วมกันที่ร้านนายอิน  ท่าพระจันทร์      กลิ่นสาปเป็ดที่เราสองคลุกคลีกันโดยอาชีพ  ได้ชักนำเราสองให้กลายเป็นมิตรที่เสมือนพี่น้อง        เราสองคนมาถึงวงการวรรณกวีไล่เรี่ยกัน    และพูดได้ว่าเราสองเป็นกวีหนุ่มที่คลับคล้ายจะเป็นคู่แฝดเลยทีเดียว    ในเมื่อมือของเราต่างถือปังตอขนาดใหญ่ไว้สับเป็ด    และมือเดียวกันนี้แหละที่จับปากกาเขียนบทกวีอันเกี่ยวเนื่องอยู่กับสัมมาชีพของเรา

ประเทศนี้  กวีแบบเป็ดเป็ดมีอยู่เพียงแค่สองนามเท่านั้น!

ก่อนปีน้ำท่วมใหญ่นั่นแหละ  ไม้หนึ่งได้จรมายังบ้านข้าพเจ้าอย่างฉับพลัน      ความรู้สึกร่วมในอาชีพของเรา    เป็นมิตรภาพแรกเริ่มที่เปิดอ้าแขนวงกว้างต้อนรับ      ให้เรารักใคร่ห่วงใยและดูแลกันมาจนบัดนี้      เขาได้เห็นและได้รับการอธิบายวิธีการทำเส้นบะหมี่ที่ข้าพเจ้าหวงแหนยิ่งนัก    ข้าพเจ้าบอกสูตรวิธีต้มเป็ดและวิธีการทำน้ำพะโล้ให้แก่เขา  ไม้หนึ่งสนอกสนใจและกระตือรือร้นในการรับรู้อย่างดียิ่ง    กระนั้นก็เถอะ  เพราะไม้หนึ่งยังไม่ได้ลงมือทำเอง  มันจึงยังกลายเป็นของยาก  และของหวงห้ามเฉพาะของข้าพเจ้าอยู่ต่อมา    ข้าพเจ้าตระเวนมอเตอร์ไซค์คู่ชีพพาไม้หนึ่งดูเมืองหาดใหญ่      ถนนหนทางสายหลักมีประวัติศาสตร์    หาดใหญ่ที่เตี่ยข้าพเจ้าก็เป็นรุ่นบุกเบิกก่อร่างสร้างเมืองมาเงียบๆด้วยอีกนาม      คืนหนึ่งเขาก็ถามคำถามแก่ข้าพเจ้าเอาดื้อๆ  ในขณะที่เรากำลังขับผ่านถนนสายสองตรงสี่แยกใหญ่      เฮีย  หาดใหญ่นี่ไม่มีตำรวจเลยหรือ?

ข้าพเจ้าจำได้    ข้าพเจ้าตอบไม้หนึ่งไปอย่างอ้อมแอ้ม  และไม่มั่นใจในคำตอบนั้นนักว่า&ที่นี่เมื่อเกิดอะไรขึ้น  เราเคลียกันเองได้      โอว&คำตอบที่แสนอหังการ!

ก็แล้วจะให้ข้าพเจ้าตอบได้อย่างไรเล่า    ว่าข้าพเจ้าเองก็ไม่ค่อยได้เห็นตำรวจนัก    ด้วยการประกอบอาชีพสุจริต  อีกทั้งไม่มีอะไรเป็นแผลหวะกลางหลัง  ข้าพเจ้าจะคำนึงทำไมว่าจะเจอตำรวจไหมหนอในยามนั้นนั้น    แหละเชื่อว่าการไม่เห็นตำรวจนี่คือสัญญาณบอกเราว่า  หาดใหญ่ของข้าพเจ้าสงบ  เรียบร้อย  และอยู่เย็นเป็นสุขยิ่ง  มิใช่หรือ?   


ว่าไปแล้ว -  หาดใหญ่มันก็เป็นเพียงเมืองเล็กๆ        ที่ภาพความเจริญอันปรากฏแก่สายตาชาวอื่นมันดูอลังการมโหฬารเหลือเกิน    ก็คงจะจริง      ถ้าหาดใหญ่หมายถึงถนนนิพัทธ์อุทิศ ๓    ที่มีความยาว ๒ กิโลเมตร      มันเริ่มต้นจากตลาดกิมหยงพาดเป็นเส้นตรงผ่านสันติสุขอันลั่นเลื่อน    แล้วไปสิ้นสุดที่ร้านข้าวหมูแดง    พูดให้ชัดชี้ให้เห็นผังภูมิเลยก็ต้องพูดว่า  หาดใหญ่ที่ชาวอื่นรู้จักนั้นคือตลาดกิมหยงและสันติสุขสองแห่งนี้เท่านั้นเอง      อย่างไรก็ตาม    ในยามมืดค่ำที่ดวงตะวันได้ลับไปพอสมควรแล้วนั้น    นักท่องราตรีทั้งไทยและเทศจะรู้จักหาดใหญ่ในนามของสวรรค์    อันเยี่ยมยอดในด้านโลกียกามคุณครบถ้วนทุกประการ

บางที - เราอาจต้องสร้างอนุสาวรีย์หญิงคณิกาและกะเทยเอาไว้ทั้งสี่มุมเมือง

คำตอบที่ข้าพเจ้าให้แก่ไม้หนึ่งนั้นลังเลไม่แน่ใจ    น้ำเสียงที่ออกมามันก็ฟ้องอยู่โทนโท่ถึงคู่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิดหนักใจ    แหละการเงียบอึ้งไปพักใหญ่ของไม้หนึ่ง    มันก็น่าจะบอกข้าพเจ้าว่าเขาไม่ค่อยมั่นใจนัก    ว่านั่นจะเป็นคำตอบที่ข้าพเจ้ามั่นใจ    จวบจนไม้หนึ่งกลับกรุงเทพไปพร้อมกับคำตอบแบบงงงง      และทิ้งคำถามของเขาให้ข้าพเจ้าขบคิดปวดกบาลเล่น

ข้าพเจ้าควบมอเตอร์ไซค์ไปยังบ้านของโจ      เพื่อนที่คบหาสมัยเรียนมัธยมมาด้วยกัน ผ่านอาบอบนวดหรูหราเลี้ยวขวาเข้าซอยก็ถึงหน้าบ้าน    ไอ้เบื๊อกหมาพันธุ์ทางแท้วิ่งกระดิกหางมาต้อนรับเป็นลำดับแรก      ข้าพเจ้าใช้เท้าเขี่ยๆปากมันเป็นการทักตอบ    ก่อนจะถีบมันไปห่างๆด้วยเหม็นสาปเหลือแสน      มันเป็นหมาที่เกิดมาจากอีเมา    อีเมาโดนรถชนตายไปหลายปีดีดักขณะที่ไอ้เบื๊อกยังเล็กอยู่มาก    มันจึงเติบโตขึ้นมาอย่างทรหดอดทน      ทนมือทนตีนเป็นที่สุด    โจกระเตงมันมาอยู่ซอยนี้ก็นับร่วมๆจะสิบปี    มันกำราบไอ้เขียวหมานักเลงท้ายซอยเสียจนไม่กล้าเดินแกว่งหางออกปากซอย      สาวๆทุกตัวล้วนถูกไอ้เบื๊อกใช้ความเจ้าชู้ยักษ์กล่อมเสียจนท้องโย้มีลูกเป็นคลอกๆ    เรื่องความเจ้าชู้ของมันนี่แหละ    ที่เราต่างรู้สึกเสียหน้าและอับอายมันเหลือเกิน      ไอ้เบื๊อกเองก็เหมือนจะรู้    เมื่อใดที่เราหงุดหงิดหาที่ระบายไม่ได้    ถ้าไม่ดึงหูมันมาด่า    เราก็มักจะเตะมันสักป๊าบระบายอารมณ์    จึง  เมื่อใดที่เราอยู่กันพร้อมหน้า  เมื่อนั้นมันมักจะวิ่งเข้าท้ายซอย  เห่าดังๆแสดงอำนาจและบารมีเรียกสาวๆของมันให้ออกมาเดินเคียงคู่    มันจะเดินกลับมาอย่างองอาจ  ทระนงด้วยหมาตัวเมียสองตัวขนาบข้างเสมอ    ใครบางคนในกลุ่มพวกเราทะลึ่งเห็นไอ้เบื๊อกยักคิ้วอย่างกระหยิ่มและเหยียดเย้ย ข้าพเจ้ากัดฟัน      มองมันด้วยความหมั่นไส้แกมอิจฉา !

๒).

เมื่อ ๒๘ กันยายน  ๒๕๔๗  รุ่งขึ้นอีกวันก็จะเป็นวันบุญสารทเดือนสิบหนหลัง    อันนับเป็นประเพณีสำคัญยิ่งของคนใต้    ด้วยมันหมายถึงการรวมญาติพี่น้องมิตรสหายที่จากหายห่างเหินกันไปให้มาพร้อมหน้ากัน    และตามความเชื่อว่าเป็นวันที่บรรพบุรุษ,คนที่จากไป    จะได้รับอานิสงค์ผลบุญใหญ่หลวง    ก็คงเหมือนกับวันสงกรานต์ที่เป็นวันสำคัญยิ่งของชาวอีสานนั่นกระมัง      ที่สำคัญขนาดยอมขัดใจนายจ้างยอมถูกไล่ออกจากงานเพื่อกลับบ้าน    คนไร้รากไร้ภูมิหลังไร้ความผูกพันต่อแผ่นดินเกิดไม่มีวันเข้าใจอารมณ์นี้เด็ดขาด 


พี่ติ่งขับมอเตอร์ไซค์ไปหาซื้อข้าวของดอกไม้เพื่อใช้ในงานเดือนสิบ    ที่เราตั้งใจจะทำบุญอุทิศผลบุญกุศลไปยังเตี่ยที่ลาจากเราไปเมื่อปีก่อน    พี่ติ่งลัดเลาะไปตามถนนหนทางที่แออัดคับคั่งของฝูงชน    รถยนต์ป้ายทะเบียนต่างจังหวัดวิ่งกันขวักไขว่  นั่นหมายความว่าพวกเขากลับมาบ้านแล้ว  เลี้ยวซ้ายเข้าสามชัยไปจนถึงร้านขนมจีนชิ่อดัง  พลันนั้นวัยรุ่นสองคนก็ขับมอเตอรไซค์ปราดเข้ามากระชากกระเป๋า    แล้วถีบล้มลงคว่ำเค้เก้    พี่ติ่งไม่รู้หรอกว่าจะมีเสียงหวีดร้องของคนย่านนั้นหรือไม่      ไม่สลบ  แต่ก็ไม่มีสติเพียงพอที่จะจดจำรายละเอียดใดใดได้เลย    มูลนิธิท่งเซียเซี้ยงตึ๊งเปิดหวอแดงวับวับมาแต่ไกล    ขณะนั้นเป็นเวลา  ๔  โมงเย็นกว่าๆ&..

ข้าพเจ้ากำลังยกเบียร์ขึ้นจิบ    คุยอย่างออกรสอยู่กับ  มาโนช  นิสรา , อภิชาติ  จันทร์แดง  กวีหนุ่มที่มาเยือน      เสียงโทรศัพท์จากตัวแทนประกันก็ดังขึ้นมาทันที!

พี่ติ่งนอนอยู่ในห้องฉุกเฉินอุบัติเหตุของโรงพยาบาลเอกชน    ในสภาพเวทนาที่ข้าพเจ้าต้องเบือนหน้าหนี    เลือดที่โซมตัว    แขนขาที่หักงอเห็นชัด    ดวงตาข้างขวาที่ปูดโปนแทบทะเล็ด    ใบหน้าข้างขวาชุ่มไปด้วยเลือด ไม่มีเสียงโอดโอยอันเป็นปกติของพี่ติ่ง  ที่แม้ถูกมีดบาดก็สามารถโหวกเหวกโวยวายจนบ้านแทบระเบิด    พี่ติ่งนอนเงียบจนอดใจหายไม่ได้    หัวใจเย็นวาบกับสภาพครึ่งคนครึ่งศพนั้น    ข้าพเจ้านึกถึงแม่ในทันใด    แม่ต้องรู้แน่    ไม่บอกวันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องรู้    แกอายุมากแล้ว    ซ้ำหลายปีมานี้มีเรื่องให้แกปวดหัวกลุ้มใจอยู่มิได้ขาด    เรารับเรื่องร้ายๆที่โถมเข้ามาจนมิได้หยุดหายใจเลยใน ๒ ปีที่ผ่าน    เราควรจะมีโชคบ้างสิ    เราผจญกับความโชคร้ายมาพอควรแล้ว  เรา  ข้าพเจ้ากับพี่หมวยตกลงกันว่าค่อยบอกแม่วันพรุ่งนี้  อย่างน้อย  คืนนี้ก็ขอให้แม่นอนหลับอิ่มตาสักคืน..

หมอของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นวินิจฉัยว่า    ขาขวาหักสามท่อน    เข่าทรุด    แขนหัก  ดั้งจมูกหัก    และกำลังดูอาการว่าฐานรองกะโหลกจะเป็นอะไรหรือไม่    นี่มันไม่ใช่คดีฉกชิงวิ่งราวธรรมดาแล้ว    มันคดีพยายามฆ่าชัดๆ!    ข้าพเจ้าสอบถามค่ารักษาจากทางโรงพยาบาลด้วยความกังวลใจ    สิทธิจากประกันชีวิตของพี่ติ่งนั้น  ข้าพเจ้าไม่รู้เลยว่ามีอะไรบ้าง    เจ้าหน้าที่คำนวณตัวเลขในใจ  แล้วงบอกจำนวนแสนกว่าเป็นอย่างน้อย        ข้าพเจ้ามองหน้าพี่หมวย      เราสองคนคิดถึงโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (รพ.มอ.)ขึ้นมาทันที


ด้วยความสัตย์จริง        ข้าพเจ้าปรารถนาให้พี่ติ่งได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเอกชน    ก็ด้วยเหตุผลเดียวคือ  สภาพแวดล้อมอันไม่รันทดหดหู่เวทนานัก    ข้าพเจ้าเชื่อว่าบรรยากาศที่ดี    จะเป็นการรักษาที่ได้ผลดียิ่งขึ้น  มันเป็นเหตุผลที่สมเหตุผลพอสมควร    หากเรามีกำลังเพียงพอในการใช้จ่าย  แต่เนื่องด้วยข้าพเจ้ามีรายจ่ายมากมายในปีก่อน  และมันยังไม่ฟื้นคืนมาเลยแม้สักนิดเดียวนี่สิ    การย้ายคนเจ็บไป รพ.มอ. จึงต้องกระทำกันในคืนนั้น    และด้วยความร่วมมือจากโรงพยาบาลทั้งสอง  ข้าพเจ้าขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วย


สิ่งที่น่ากลัวกว่าอาการบาดเจ็บของพี่ติ่ง    คือการที่พยาบาลของ รพ.มอ. บอกว่าในแต่ละวัน    มีผู้บาดเจ็บจากกรณีเช่นนี้ส่งมารักษาตัวเยอะมาก    มากเสียจนพยาบาลวอร์ดอุบัติเหตุได้แต่ส่ายหน้าถอนใจ    ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินคนลือกันบ่อยๆ  ว่าหาดใหญ่เดี๋ยวนี้เต็มไปด้วยโจรวัยรุ่น  ที่แรกๆก็ก่อคดีฉกฉวยกระเป๋าสาวๆที่วางในตะกร้าหน้ามอเตอร์ไซค์    พอเหยื่อรู้ทันมุขหันมาสะพายแทน    มันก็เปลี่ยนเป็นกระชากเอาหน้าด้านๆ      ครั้นเหยื่อสวมเสื้อเจ็กเก็ตคลุมไว้อีกชั้น  คราวนี้มันกระชากกระเป๋าแล้วถีบมอเตอร์ไซค์เสียเลย    มีคนลือกันหนาหูอีกว่า    หลายครั้งที่มันถีบแล้วลงไปกระทืบซ้ำ    หากเหยื่อยังจับกระเป๋าตนเองไว้แน่น

ถ้าเป็นเรื่องจริงก็น่ากลัวมาก    ยิ่งที่ลือกันว่ามันสามารถถีบคนท้องแก่ลงไปนอนเค้งเก้งได้ด้วย  หรือถีบคันที่พ่อขับแม่อุ้มลูกตัวเล็ก  จนลูกไม่กี่ขวบลอยกระเด็นหัวฟาดฟุตบาธ    มันคงไม่ใช่น่ากลัวเพียงอย่างเดียวแล้วกระมัง?  มันเป็นเรื่องสยดสยองขนหัวลุกชัดๆ

ที่ไหนๆมันก็มีโจร    ข้าพเจ้าบอกทุกคนที่ถามไถ่อาการของพี่ติ่ง    เพียงแต่ว่าไอ้ที่ไหนๆนั้น    โจรจะเยอะจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับความเข้มแข็งเอาการเอางานของเจ้าหน้าที่ตำรวจมีแค่ไหน    การช่วยกันสอดส่องดูแลของคนในสังคมมีแค่ไหน      มี ข่าวลือ หนาหูเกี่ยวกับการอาละวาดของโจรวัยรุ่น    ไม่กี่เดือนก่อนตึกแถวล็อคเดียวกับบ้านข้าพเจ้า    บนดาดฟ้าที่เจ้าของบ้านกั้นลูกกรงปิดไว้อีกชั้นนั้น    ถูกแมวตัวเขื่องเจาะช่องเป็นรูสามหลัง    มันไม่ได้อะไรไปหรอก    คาดว่าคงจะเจาะดูลาดเลา    แล้วคอยหาโอกาสอันเหมาะเท่านั้นมากกว่า    ข่าวลือเรื่องโจรกระชากกระเป๋าแล้วถีบมอเตอร์ไซค์มีเยอะมาก    สี่ทุ่มคืนหนึ่งหลังแบงก์ชาติ    มันจี้เอากางเกงผู้ชายคนขับ  แล้วหิ้วผู้หญิงที่นั่งซ้อนท้ายหายไปลับตา    ผู้หญิงท้องแก่มันยังถีบรถได้ลงคอ    ถีบจนทารกที่แม่อุ้มนั้นลอยหัวฟาดฟุตบาธ    ๗ โมงเช้าที่หน้าโรงเรียน    ที่โน่นที่นั่น  ดูเหมือนที่ไหนๆก็จะมีแต่เรื่องอาชญากรรมลักษณะนี้  หนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่โชคของผู้ประสบเคราะห์    ปีก่อน  ร้านเกมตรงข้ามบ้านข้าพเจ้าเวลา ๑ ทุ่ม  ที่รถวิ่งกันพลุกพล่านคนเดินถนนขวักไขว่    และเด็กนั่งเล่นเกมในร้านเต็มทุกที่    เจ้าของร้านโดนโจรวัยรุ่นใช้ปืนจี้หัวบังคับให้ถอดสร้อย    ลูกตาล  เด็กสาวที่ข้าพเจ้ารู้จัก  ไปแจ้งความเรื่องถูกกระชากกระเป๋า  ตำรวจถอนหายใจเหนื่อยอ่อนและบอกว่า  นี่รายที่ ๔๐ กว่าแล้วของวันนั้น

มีคนตายและมีคนเจ็บหนักถึงขั้นเป็นเจ้าหญิงนิทรา  มีความน่ากลัวปกคลุมเต็มเมือง!

จริงอยู่  มันเป็นข่าวลือ    ที่ปากต่อปากบอกต่อๆกันไปขยายวงกว้างขึ้น  และอาจจะขยายเนื้อเรื่องออกไปตามปาก      แต่พยาบาลยืนยันว่ามีคนถูกนำส่งโรงพยาบาลวันละหลายรายจากเหตุดังกล่าวนี้      ข้าพเจ้ามองบ้านเกิดของตัวเองอย่างแปลกหน้าเข้าไปทุกที    ที่เห็นเต็มตาชัดๆแจ่มๆที่สุด  ก็วันฮารีรายอที่ผ่านมา    นักท่องเที่ยวชาวมาเลเซียที่หายหน้าไปนานหลายเดือนได้เริ่มมาเที่ยวกันอีกครั้ง    แม้จะเป็นจำนวนน้อยนิดก็ตามที  แต่ก็เป็นสัญญาณดีมิใช่หรือ?    ว่าเขากำลังเริ่มไว้วางใจสถานการณ์ของบ้านเมืองเรา  และเหตุการชายแดนใต้ไม่ได้เป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับเขาเลย    ขณะนั้นข้าพเจ้ากำลังสับไก่  มีดอีโต้คมวับกระหน่ำบนไก่อย่างละเมียด  พลันได้ยินเสียงเอะอะโวยวายภาษาจีนล้งเล้งอยู่ตรงข้ามบ้าน    เงยหน้าจากไก่ขึ้นดูก็เห็นการยื้อยุดกระเป๋าระหว่างหญิงกลางคนชาวมาเลเซียกับโจรวัยรุ่นสองคน    ทีแรกข้าพเจ้าคิดว่าวัยรุ่นตีกัน    ด้วยมีรถตุ๊กตุ๊กบังหน้าอยู่อีกชั้นหนึ่ง    โจรเสียหลักมอเตอร์ไซค์ล้ม    มีผู้ชายสองสามคนวิ่งกรูข้ามฟากไปยังที่เกิดเหตุ  น่าเสียดายที่โจรมันไปได้เสียก่อน    มันเป็นเวลา  ๖  โมงเช้าแท้ๆ    เวลาที่พระออกบิณฑบาตรแท้ๆ  เวลาที่โลกกำลังเริ่มต้นใหม่อีกวันด้วยความสดชื่นของลมเย็นๆจากเขาคอหงส์แท้ๆ

คืนนั้นข้าพเจ้านอนกระดิกนิ้วเท้าครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง    มันเกิดอะไรขึ้นวะ?


ที่ไหนไหนมันก็มีโจร    นี่เป็นเรื่องจริง    แต่ที่ไหนไหนที่อื่นๆที่โจรน้อยหน่อยนั้น    เราจะอนุมานประมวลสรุปได้อย่างไร  ถ้าไม่ใช่เพราะโจรเกรงกลัวกฎหมาย?    นั่นหมายความว่าผู้รักษากฎหมายเข้มแข็ง    ปฏิบัติหน้าที่ราชการได้สมศักดิ์ศรีตำรวจที่มีเกียรติ    สำนึกตำรวจมีอยู่ล้นพ้น    ประชาชนที่ไหนไหนที่อื่นๆที่มีตำรวจอย่างนี้  เขาก็นอนตาหลับได้สนิทใจ  ไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องสงสัยความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของตน    มันควรจะเป็นเช่นนี้    สังคมควรจะสงบ    อยู่กันพึ่งพากันเกื้อกูลกัน    มีกฎหมายไว้ให้ปฏิบัติตาม  มันควรจะเป็นเช่นนี้มิใช่หรือ?


สังคมเติบโตขึ้นตามพัฒนาการ    ความน่ากลัวของมันซับซ้อนยิ่งขึ้น    เช่นที่ความปลอดภัยของเราก็ยิ่งน้อยลง  สังคมโตขึ้น  ความปลอดภัยน้อยลง    ความปลอดภัยน้อยลง  เรายิ่งดิ้นรนป้องกันตัวเอง  และที่สุด  มันก็จะเท่ากับความไม่ไว้วางใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน      นี่มันเป็นสังคมประเภทไหนหนอ?    ข้าพเจ้ามิเคยปรารถนาสังคมเช่นนี้เลย    แน่ล่ะ  ที่เราจะหวังพึ่งตำรวจฝ่ายเดียวคงไม่ได้    การหาทางป้องกันจึงยังเป็นมาตรการที่จำเป็น  และสำคัญอย่างที่สุดทุกยุคสมัย    และข้าพเจ้าเชื่อว่าการลือข่าวเป็นมาตรการป้องกันอีกทางหนึ่ง

ความไม่ไว้วางใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกันนี่แหละ  ที่เป็นเรื่องน่ากลัวที่สุดของสังคม

เกือบจะทุกคนที่ถามถึงอาการของพี่ติ่ง    เขาต้องมีคำถามเกิดขึ้นมากมายให้ข้าพเจ้าตอบ  จับโจรได้ไหม?  ทำไมชีวิตไม่ไม่ปลอดภัยได้ขนาดนี้?  โดนเหมือนกันหรือ?  ฯลฯ      แน่ล่ะ  คนถามมิได้ต้องการคำตอบตามคำถามนั้น    แต่เขากำลังถามถึงความปลอดภัยในชีวิต  ทรัพย์สินของ เรา    ข้าพเจ้าโทรฯไปรายการร่วมด้วยช่วยกันทางสถานีวิทยุ    ทางรายการต่อสายไปยังโรงพัก    โรงพักให้คำตอบว่ากำลังพลไม่เพียงพอ      นี่เป็นคำตอบที่อภิมหาอมตนิรันดร์กาลจริงๆ


ข้าพเจ้าครึ้มอกครึ้มใจคิดเล่นๆดู    ว่าหน่วยจราจรนั้นเป็นหน้าที่โดยตรงของตำรวจจริงหรือ?    และการดูแลท้องถนนยวดยานสัญจรไปมา  การให้ความสะดวกแก่เด็กนักเรียนในการข้ามถนน    เป่านกหวีดยกมือห้ามรถโบกรถนั้น  มันสมศักดิ์ศรีตำรวจมากน้อยแค่ไหน?    ข้าพเจ้าคิดต่อไปว่า    การเป่านกหวีดห้ามรถเพื่อให้นักเรียนข้ามถนนนั้น  ลูกเสือสำรองของโรงเรียนนั้นนั้นน่าจะทำเองได้    จัดอบรมอาสาสมัครต่างๆที่มีเยอะแยะในเมืองให้มีความรู้เรื่องการจราจร  แล้วให้เขาเหล่านั้นปฏิบัติหน้าที่แทน      การตรวจจับหมวกกันน็อค  ใบขับขี่  ไม่น่าจะเหลือบ่ากว่าแรงของอาสาสมัครเลย      แล้วโอนย้ายหน่วยจราจรเข้าสู่องค์การปกครองท้องถิ่น      เอาตำรวจจราจรที่มีอยู่มากมายนั้นไปปฎิบัติหน้าที่ของตำรวจให้สมนิยามผู้พิทักษ์สันติราษฏร์    มันควรจะเป็นเช่นนี้หรือมิใช่?

และข้าพเจ้าแปลกใจเป็นล้นพ้น เมื่อรู้มาว่าค่าปรับจากใบสั่งนั้น  หารครึ่งกับผู้ตรวจจับ!

๓).

แน่ล่ะ -  ไอ้เบื๊อกมันจะต้องไม่ชอบข้าพเจ้านัก    การเอียงคอเลิกคิ้วข้างเดียวจ้องข้าพเจ้านั้น    มันบอกว่ามันไม่ไว้วางใจข้าพเจ้าแต่อย่างใดเลย    แหละรู้ด้วยว่านายมันไม่เคยสนใจที่จะคิดช่วยเหลือในยามข้าพเจ้าหงุดหงิดใส่    พฤติกรรมก้าวร้าวที่มันตอบโต้ได้มีเพียงวิธีเดียว    คือการหาจุดอ่อนข้าพเจ้าให้ได้  หมามันเป็นสัตว์ที่เรียนรู้ได้เร็วจริงๆ    มันอาจจะนั่งอยู่ห่างๆ    เห็นแววบางแววในดวงตาข้าพเจ้าเมื่อมีสาวสวยเดินผ่าน    แววนั้นอาจเลื่อนลอย  ครุ่นคิด  หม่นหมอง    มันอาจกำลังยิ้มมุมปากเหยียดๆ  เย้ยถากถางแกมสมเพชในชีวิตโดดเดี่ยวโด่เด่ของข้าพเจ้า    แล้วมันก็จะวิ่งเหยาะๆไปท้ายซอย    เพื่อกลับออกมาพร้อมสาวสองตัวขนาบข้าง

จนบัดนี้ - ข้าพเจ้ายังจนปัญญาจะหาคำตอบที่ดูดีให้ไม้หนึ่งได้    และคร้านที่จะขบคิดหาคำตอบใดใดทั้งสิ้นแล้วด้วย    ตราบใดที่เรายังต้องระวังตัวทุกลมหายใจ    สิ้นไร้ความไว้วางใจในเพื่อนร่วมสังคม    เราแปลกหน้าต่อกัน    เราต่างโดดเดี่ยวต่อกัน    เราไม่เชื่อใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

เราก็คงเหมือนไอ้เบื๊อก    หมาขี้เรื้อนลูกกำพร้ากระมัง    ที่ต่างมองกันและกันด้วยวิธีเลิกคิ้วเอียงคอ ? 


๓๐  พิจิก  ๒๕๔๗