Topic List
ราตรีของคนจร๑).ข้าคนจรรอนแรมมาจากฟ้ากว้างมาพักค้างลานหมอกสวนดอกฝันคืนที่ปลั่งแสงเปล่งแห่งเป็งจันทร์นวลประกายพรายพรรณนั้นงามงด๒).ใจคนจนใจจะไปจันทร์จรฝันดังหลงเข้าวงกตที่เหน็ดเหนื่อยเหน็บหนาวร้าวรันทดก็ชื่นหอมดอกไม้สด-ชื่นกลดจันทร์เสนอใจคล้อยเคลื่อนไปเยือนฟ้าเสมอว่าฟ้าเหมือนเป็
เกวียนฉันและไม้เธอ๑).จึงเมื่อเปลือกตาเธอเผยอเปิดรับรู้เถิดความเฉิดฉันบรรเจิดฉายยังปรากฏภาพงามอร่ามพรายคอยท้าถามความหมายแก่สายตาว่าใช่ไหม?-ในความทุกข์มีปลุกปลอบใช่มิใช่-ใบไม้กรอบย่อมตอบว่าพลันที่ร่วงใบทิ้งจากกิ่งคายังอกดินถวิลหาคอยอ้ารับใช่ไหม?-แต่ละสิ่งที่ทิ้งท่วงย่อมทิ้งทวงท้ว
จึงเมื่อดวงตาเธอได้เพ้อพร่ำถ้อยคำแห่งความทุกข์ก็สุกปลั่งมาคลอตาวาววับระยับประดังแล้วร่วงหลั่งรินรอยจนพร้อยปรางน้ำตาเธอเสมอพรายประกายเพชรอันก่องเก็จแก้วผลึกที่ดึกสร้างที่คืนกลึงคลึงเกลาจนเงารางประยอดหญ้าคาค้างจนพร่างพรายยินบ้างไหมหัวใจอีกหนึ่งดวงที่ขับท่วงเพลงหมองทำนองสลายเห็นบ้าง
เจ้าตะคอกตอกหน้ามารดาเจ้าชาติหมายังไม่เห่าใส่หน้าแม่คำกล้าสายตาตวัดที่สะบัดแลดีหรือชั่วก็สุดแท้แต่จะคิดเจ้าขึ้นเสียงตวาดมาฟาดพ่อบาปเจ้าก่อเวรกรรมอำมหิตปลายลิ้นคู่ขู่ฟ่อ-เจ้าอสรพิษคำขมคมจริตยิ่งกฤชคมผืนผ้าความเลวทรามอันต่ำช้าดิรัจฉานยังมิกล้าจะคว้าห่มเจ้าหมุนกายชายผ้ารื่นอารมณ์เ
รังแต่จะเรื้อมิเหลือรักถึงรู้จักก็คล้ายไม่สนิทเมื่อชีวิตไกลห่างสิ้นทางทิศอยู่ชิดก็มิต่างอยู่ห่างไกลรังแต่จะเรื้อมิเหลือซากแผลบากเปิดถ่างขึ้นกว้างใหญ่เมื่อชีวิตสิ้นหวงความห่วงใยอยู่ใกล้ก็กล้ำแต่น้ำตารังแต่จะเรื้อมิเหลือใดสิ้นใยก็สิ้นล่วงความห่วงหาเมื่อชีวิตอ่อนโหยก็โรยราละลังละล้าการมีซึ
๑).คงกิ่งใบไม้ร่มล้อลมร้อนระบัดฟ้อนไหวไหวกวัดใบหนาอำนวยร่มเงาจริงทุกกิ่งคาย้อยรากสาขาพญายางเงาจริงที่ทอดครึ้มอยู่ขรึมเขียวเป็นไม้เดียวที่ขึ้นทะมึนขวางทอดเงาร่มราบลงทาบทางอยู่กลางแดดคุระอุไอเขียวครึ้มขรึมเย็นอยู่เช่นนั้นยืนยันความจริง-ความยิ่งใหญ่หยัดกลางโลกหมุนเวียนอันเปลี่ยนไป
เอ่เอ๊โอละเห่เอ่ช้าผ้าขาวม้าผืนหม่นแม่จะห่มเจ้าในเรือนทับหับห้องที่หมองเทาดูขรึมเศร้าเซาซึมเงียบครึ้มนักลมหนาวพัดหนักหน่วงมากราวกราวละระลอกบอกข่าวจะหนาวหนักไม้ดอกแม่เพิ่งปลูกเจ้าลูกรักจะกระอักอายหมอกไหมดอกไม้หนาวหมอกดอกลมระงมโบกระดมโกรกจนเหมือนว่าเรือนไหวผีเรือนเอยสิงสู่ไ
ลมหนาวที่กราวเกรียวสักประเดี๋ยวก็จะกรูสะบัดและพัดพรูโลมลงสู่ราบโล่งดินหนาวเหน็บจนเจ็บเนื้ออกใดเอื้ออุ่นเรื่อรินนกฟ้ากางปีกผินโต้ลมหนาวอยู่เดียวดายหนาวเดือนแห่งลมเหนือหนาวแม้เนื้อแดดฉาดฉายนกฟ้าก็พุ่งกายโจมสุดท้ายเข้าอกลมลมหนาวที่กราวเกรียวสักประเดี๋ยวก็จะพรมศพนกที่เลือดอม
๑).นมัสสการะพระคุณเจ้าลูกน้อมเอาบารมีเป็นที่พึ่งในขณะอกกระอีกราวปักตรึงโดยหอกขึ้งโกรธเครียดและเกลียดแค้นแต่ปางใดก็ไม่รู้-ธนูกรรมขมกระหน่ำคมขื่นเป็นหมื่นแสนทุกเท้าที่ก้าวทอดตลอดแดนทุกข์จะแข้นข้นเคี่ยวจนเหนียวเท้าเจ็บกว่าหอกโมขศักดิ์-พระลักษณ์เจ็บและหนาวเหน็บเกินจะอุ่น-พระคุณเจ้าฟ้าคระครึกค
ทั้งท่านแหละทั้งข้าพเจ้า๑). ท่านกับข้าพเจ้า-เราต่างสุมความเหงาความเศร้าสร้อยทุกรอยเท้าก้าวไปล้วนไร้รอยล่องลอยไปทั่วไร้ตัวตนท่านกับข้าพเจ้า-เราต่างยิ้มแสนเศร้าแสนเหงาหม่นเศษวิญญาณกระจัดกระจายทุรายทุรนเกลื่อนกล่นว่อนเวี่ยลงเรี่ยรายเรา- ฝุ่นเขม่าปีเดือนที่เปื้อนป้ายปกปิดความเบี้ยวบ